Έχει τάφρο γύρω από το
Αυτοκρατορικό παλάτι
πλατιά και αγνώστου βάθους
σε αποτρέπει από προσδοκίες
επίθεσης ή έστω
γάμου από έρωτα.
Το ανάκτορο κρυμμένο
δεν έχει πρόσβαση
παρά μόνο στη φαντασία.
Αν νόμιζες πως θα τα καταφέρεις
μέσα να μπεις έχεις πολύ αγώνα
γιατί σε πέρας θα πρέπει πια να φέρεις
όλα όσα ως τότε πίστευες κανόνα.
Έξω σε περιμένει πλαγιά απότομη
πριν απ’την πέτρινή σου τύχη
θα σου κοπεί κι εσένα τ’όνειρο
μαζί με την ανάσα.
Μα η πλαγιά είναι ψεύτικα πράσινη
σαν ζωγραφιά προσχολικού βιβλίου,
θέλω να πω, κι αν δεν πετύχεις
θα είναι ωραία εκεί να ξαποστάσεις,
γιατί έχει δέντρα σκαλιστά κι αρμονικά ταγμένα.
Τα δέντρα αυτά τα στιβαρά, είναι όλα φασκιωμένα
απόλυτα αξιόπιστα συμμετρικά φτιαγμένα.
Κάθε κλαδί ένα γλυπτό του άνεμου
κάθε απόσταση φύση μελετημένη
ούτε ο Πενόνε τέτοια ιδέα τέχνης.
Εκεί λοιπόν να μείνεις, σαν αποκάμεις.
Τα δέντρα αυτά είναι καλύτερα από μας
υπάκουσαν αγόγγυστα στου κηπουρού τον πέλεκυ
φιμώθηκαν μήπως και μεγαλώσουν
σαν πως δεν άρεσε στον Αυτοκράτορα.
Είναι καλύτερα από μας, σου λέω.
Φορούν δίχτυα περιορισμού
για οδηγούς τους καθετήρες.
Κι όμως παρόλα αυτά πνέουν ευδαιμονία
ανθούν και πρασινίζουν μα πάνω απ’ όλα
ξέρουν πως να σε κάνουν να τα ερωτευτείς
από μακριά,
έτσι που να μην φαίνονται
μώλωπες και τ’ακρωτηριασμένα μέλη.
