Ποιητική δικαιοσύνη
Η σορός του Στραβίνσκι
μεταφέρθηκε με γόνδολα στο Σαν Μικέλε
στο ρωσικό τμήμα του νεκροταφείου
γύρεψαν το φέρετρο, μα εκείνο ήταν άφαντο
το βρήκαν τελικά πλάι σ' ένα κιβώτιο
που έγραφε απέξω «Φρέσκα στρείδια»
μια στρατιωτική μπάντα ξεκίνησε να παίζει
για τη σορό ενός στρατηγού
τα φέρετρα μπερδεύτηκαν
οι θαυμαστές του Ίγκορ ακολούθησαν το στρατηγό
οι φίλοι του στρατηγού τον Ποιητή.
Ζωντανός
Περπατούσε στο Rialto ενθυμούμενος
πώς την Πρωτοχρονιά μιας άλλης χρονιάς
είχαν όλοι σηκώσει τα ποτήρια της σαμπάνιας
σε πρόποση
πώς είχαν γλιστρήσει επάνω τους
οι πρώτες μέρες του χειμώνα με μακάρια μαγεία
πώς άρχισαν έπειτα να κατρακυλούν επάνω τους
τα πτώματα του Σομ και του Βερντέν
και πώς ο φίλος του Ντερέν ζωγράφιζε
τους κάλυκες των οβίδων μέσα στα χαρακώματα
διεξάγοντας πόλεμο για τον χρόνο
και όχι για τον χώρο.
Νοτισμένες στέγες, καμπαναριά, ακριβοθώρητες αυλές
όπου τα πρωινά υπό τη συνοδεία φωνακλάδων πετεινών
επιδίδονται νωχελικά στο λούσο τους οι γάτοι:
ένας παλιός κόσμος —θαμμένος στον τάφο του.
Η λύση του μυστηρίου
Στο ακινητοποιημένο από χιονοστιβάδα τρένο
στη γραμμή Κωνσταντινούπολη-Καλαί
η γηραιά κόμισσα —οπωσδήποτε
κακάσχημη σαν βάτραχος
ωστόσο με μάτια που έλαμπαν σαν πετράδια
σκούρα και αρχοντικά—
παρατηρούσε το αινιγματικό ανθρωπάκι
με το λευκό σαν κοχύλι πρόσωπο
να εκδιπλώνει τη θεωρία του:
«Κάθε κείμενο
είναι ένας φόνος για τον συγγραφέα».
Ελευθερία
Πέθανε σαν τον Μπολιβάρ
—φυματική
μες στον λαβύρινθό της.
Αθηνά
Γυρνώντας με φουρτούνα
από τη γύμνια των νησιών Φερόε
—ανάμεσα στην Βόρεια Σκωτία
και την Ισλανδία—
μόνη γυναίκα πάνω στο ψαράδικο
της παραχώρησε ο καπετάνιος την καμπίνα του
όσο εκείνος τα μάτια λάμποντας
έλεγε στον ασύρματο:
Guess what I have on board…
I have a little Greek goddess!!!
