Tέσσερα ποιήματα για την Θεσσαλονίκη

Περίπατος στην πόλη

Στην σκιά του «Μακεδονία Palace»
μια θάλασσα από μουγκά συνθήματα
ένα ζευγάρι φιλιόταν στην Κασσάνδρου
η αγκαλιά τους θύμιζε οθωμανική κρήνη
—μικρή εσοχή με ισλαμικό τόξο—

το «Παλάτι της ορφάνιας» καθρεπτιζόταν
στον έναν και μοναδικό καθρέφτη του

μια ηλικιωμένη κυρία
διέσχιζε διαγώνια την Αριστοτέλους
κρατώντας ένα μπουκέτο μιγκέ
τυλιγμένο σε πορτοκαλί γκοφρέ χαρτί
στον ίδιο δρόμο μια αφίσα με τη φωτογραφία
του Μπουασονά «Πέλαγος μεταξύ Σικελίας
και Τυνησίας. Κύμα ασημί με αντανακλάσεις»

στον Ιχτιάρογλου πλισέ soleil υφάσματα
και απαστράπτοντα ζακάρ

το «Ολύμπιον» μού θύμισε πόσο ελεεινά
συμπεριφέρθηκαν στον Κανελλόπουλο

στην αγορά Μοδιάνο έπαιζε το “Gloria”.


Οδός Βασιλίσσης Όλγας

Καθώς περπατούσε κάτω απ΄το τεράστιο καπέλο της
με φιόγκους ψάθινους σ’ εκρού σιφόν της πούδρας
γαρνιρισμένους με αέρινες κορδέλες ιβουάρ από ταφτά
μπουμπούκια σαν φουντούκια τυλιγμένα σε χλομή οργάντζα
και μια εξαίσια διπλή σειρά από τούλι
έπεσε λιπόθυμη εκτός των τειχών
από την ομορφιά της συνοικίας των Εξοχών.



Ο Κανελλόπουλος

Τον έβλεπαν να τρώει πάστα Μενελίκ στην Τσιμισκή
κάτω απ' τον μολυβένιο Ουρανό του
και κρύβοντας επιμελώς το ξύλινο πόδι.

Κάποτε
καθώς διάβαζε την μηνιαία επιθεώρηση «Ταξικό μίσος»
άκουσε πλάι του τον Γιώργο να του ψιθυρίζει:
«Τάκη, μην ταΐζεις την καρδιά σου στα σκυλιά·
θέλουν κόκαλα».

Δεινόσαυροι

Στις δίδυμες οικίες ντε Μποτόν
ανοίγματα, αετώματα, γείσα και στηθαία
ανάμεσά τους δρόμος προς τη θάλασσα
από την Μπιζανίου πάλι στη γωνία δεξιά
λουτρά των γυναικών
θαλάσσια, θερμά, θειούχα, αλκαλικά

η Δύση είναι όμορφη στον Θερμαϊκό
—φεγγάρια σπάνια και μαγικός εκλεκτισμός—
η μόνη δυστυχία είναι οι εργολάβοι.