Δύο ποιήματα

Ονει­ρο­φα­ντα­σια

Εί­ναι της οπτα­σί­ας του το πέν­θος
Η δυ­να­τή ρί­ζα ενός λε­πτό­φυλ­λου
Μια δια­φά­νεια λι­κνι­σμού
Αρό­δο στους βο­ριά­δες
Και η πα­λά­μη την κυ­λά
Άμ­μο φευ­γά­τη σε χα­ρά­δρες
Το πρό­σω­πό της εί­ναι

Οι πα­ρειές της πυ­ρο­φά­νια
Στο πλέγ­μα κυ­μά­των με αφρούς
Όπου λυ­γί­ζουν τους γο­φούς τους τα νε­ρά
Το πρό­σω­πό της εί­ναι

Εκεί και τα φι­λιά των κο­χυ­λιών
Σαν τον λυγ­μό του σκα­θα­ριού
Για μια στιγ­μή πά­νω απ’ το χώ­μα
Ανα­τρι­χί­λα ανα­θαρ­ρεύ­ουν και αλά­τι
Το πρό­σω­πο της εί­ναι

Ατί­θα­ση λε­πτό­τη­τα αυ­τή
Ίχνος στη μνή­μη πλέ­κει
Το ίδιο πά­ντα στον για­κά
Τον πό­ντο ρί­χνει ανά­λα­φρα
Μα­ζί με τα πα­νιά του
Τα βλέ­φα­ρά της στ’ άπα­τα νε­ρά

Ο Χάι­ντε­γκερ μα­γει­ρεύ­ει

Παι­δί με το γρα­τζου­νι­σμέ­νο γό­να­το
Τα μέ­σα κρέ­πια γρα­τζου­νάς
Σ’ ένα συρ­τό πε­ντά­γραμ­μο
Όπου ανε­μώ­νες αν­θί­ζουν οι στιγ­μές

Από ’να τού­λι ξέ­πνοο φω­νή­ε­ντα
Ο χρό­νος κο­σκι­νί­ζει στιλ­πνός και σκο­τει­νός
Κι ένας πολ­τός τα σώ­μα­τα ξε­βρά­ζει

Πά­λι κι αεί­πο­τε οι φω­νές υγρές
Με μια κου­τά­λα, η γλώσ­σα τις γλι­στρά
Αί­λου­ρους μέ­σα στη σιω­πή
Ορ­μη­τι­κά σε σπεί­ρες μαύ­ρες τις τυ­λί­γει