Ονειροφαντασια
Είναι της οπτασίας του το πένθος
Η δυνατή ρίζα ενός λεπτόφυλλου
Μια διαφάνεια λικνισμού
Αρόδο στους βοριάδες
Και η παλάμη την κυλά
Άμμο φευγάτη σε χαράδρες
Το πρόσωπό της είναι
Οι παρειές της πυροφάνια
Στο πλέγμα κυμάτων με αφρούς
Όπου λυγίζουν τους γοφούς τους τα νερά
Το πρόσωπό της είναι
Εκεί και τα φιλιά των κοχυλιών
Σαν τον λυγμό του σκαθαριού
Για μια στιγμή πάνω απ’ το χώμα
Ανατριχίλα αναθαρρεύουν και αλάτι
Το πρόσωπο της είναι
Ατίθαση λεπτότητα αυτή
Ίχνος στη μνήμη πλέκει
Το ίδιο πάντα στον γιακά
Τον πόντο ρίχνει ανάλαφρα
Μαζί με τα πανιά του
Τα βλέφαρά της στ’ άπατα νερά
