Μικρή Κλίμακα: Γιάννης Ζέρβας, Ιφιγένεια Σιαφάκα, Βάνια Σύρμου

H στήλη αυτή προτείνει κάθε μήνα σε τρεις-τέσσερις συγγραφείς μια φράση που θα αποτελεί τον τίτλο ή θα εμπεριέχεται σε ένα αδημοσίευτο πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις). Ενίοτε δίνεται και μη ρηματική ιδέα συγγραφής, μια μουσική ή μια φωτογραφία. Στόχος της στήλης είναι αφενός να δημιουργηθεί μια δεξαμενή συλλογής πρωτογενούς υλικού και αφετέρου μια εν προόδω χαρτογράφηση της ελληνικής περίπτωσης στο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μικρομυθοπλασίας.

————————

Στους τρεις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση: «αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου»,
από το ομότιτλο τραγούδι (στίχοι: Νίκος Γκάτσος – μουσική: Μίκης Θεοδωράκης).

Γαμήλια όνειρα

«Αγάπη μου, αν θυμηθείς το όνειρό μου…», ξεκίνησε να λέει κι ήταν σα να μου έκανε ξαφνικά κεφαλοκλείδωμα. «Θέλεις να θυμηθώ να πληρώσω τη δόση του δανείου, να βρω τον υδραυλικό, να κλείσω εισιτήρια για την παράσταση, να πάρω τα παιδιά από το σχολείο, να αλλάξω τη λάμπα, να φέρω τη βαλίτσα από το υπόγειο… Θέλεις να θυμηθώ και το όνειρό σου; Δικό σου είναι, δεν το είδα εγώ!» Γύρισε έκπληκτη προς το μέρος μου με ένα τρυφερό χαμόγελο, πετάρισε τις βλεφαρίδες σαν την Νταίζη Ντακ, λύγισε τη γάμπα προς τα πίσω, τίναξε ελαφρά τα μαλλιά και με κοίταξε βαθιά στα μάτια με νόημα: «Μα γλυκιά μου αγάπη… αφού κοιμήθηκες μαζί μου!» Ανασήκωσε με απορία τους ώμους κι απομακρύνθηκε ανάλαφρη για να μιλήσει στο κινητό.

Γιάννης Ζέρβας

Έρχεσαι πάντα μαζί με τ’ όνειρό σου

Δεν θα μπορούσαμε να συναντηθούμε παρά μόνο στο λυκόφως. Παρκάραμε στην άμμο αντικριστά, με αναμμένα τα φώτα των μαύρων μας αυτοκινήτων. Συνέπεσε το μαύρο. Κατέβηκα με τη νωχελική κίνηση του δισταγμού που δίνει την εντύπωση ότι η στιβαρότητα της σκέψης βρίσκεται σε θέση μάχης απέναντι στις συγκινήσεις. Φρόντιζα να κρατώ τους ώμους σε καθαρή όρθια θέση και το βλέμμα στο κενό. Το μόνο που πρόσεξα ήταν πως έστεκε ξυπόλυτη μες σ’ έναν λευκό μανδύα. Τα νύχια των ποδιών της, βαμμένα φούξια, υπήρξαν το σημάδι πως όντως, αν και ακέφαλη, ήταν η γυναίκα που αγάπησα στην Πανσέληνο της Φράουλας. Στο πάρτι σερβίριζε σαμπάνια με μια ψιλόμεση μεταξωτή φούξια φούστα και έναν μαύρο φιόγκο που έπαιζε τον ρόλο του στηθόδεσμου. Σκέφτηκα «σπαθί» μόλις την αντίκρισα, η αύρα κατέφθασε μ’ ένα ορμητικό χάδι από τον φάρο, ο ενενηντάχρονος Ιγνάτιος έσβησε τα κεριά του, και από τότε το σκοτάδι, γιατί αυτή μιλούσε αμφίσημα, και με το γκρίζο βλέμμα της να παλαντζάρει ανάμεσα στην υπόσχεση και στην ακαριαία αναίρεσή της. Η τρέλα έχει αγκάθια, και κολυμπούσα ρευστός και καμπυλόσχημος σε κάθε συλλαβή της. Αναζητούσα έστω και μιαν έκφραση τραχιά για ν’ αποκτήσω υπόσταση. «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», έγραψε στο χαρτί που βρήκα καρφωμένο μ’ ένα μαχαίρι στο καρβέλι. Πάνω από σαράντα χρόνια, ζω σ’ έναν ανέλπιδο τετελεσμένο μέλλοντα ανάμνησης. Τι να θυμηθώ; Ο μόνος τρόπος, για να μάθω επιτέλους, ήταν να της πάρω το κεφάλι.

Ιφιγένεια Σιαφάκα

Τασμανία

Μελβούρνη 29 Οκτώβρη 1956

Αγαπημένη μου Ειρήνη,
χθες επιτέλους πιάσαμε λιμάνι. Αιώνας μου φάνηκε ένας μήνας ταξίδι με το Τασμανία. Μου λείπετε!
Ο Μανώλης με περίμενε στην αποβάθρα φωνάζοντας τ΄ όνομά μου. Με τη φωτογραφία μου στο χέρι κι ένα μπουκέτο λουλούδια με υποδέχτηκε χαμογελαστός. Εγώ πάλι, μόλις που ψέλλισα τ΄ όνομά του. Ντρεπόμουν πολύ, γιατί μου φάνηκε πιο όμορφος απ΄ όσο φαινόταν στη φωτογραφία του.
Νοικιάζει δυο δωμάτια στο σπίτι μιας οικογένειας Λαρισαίων συναδέλφων του στο εργοστάσιο. Καλοί άνθρωποι. Θα παντρευτούμε με πολιτικό γάμο σε μια βδομάδα και στον μήνα πάνω με θρησκευτικό. Θα ψάξουμε και για σπίτι δικό μας.
Μακάρι νά ‘σουν πλάι μου. Μου λείπεις, στο είπα; Γράψε μου.
Την αγάπη μου στη μάνα και τ’ αγόρια.

            Σε φιλώ

                Δήμητρα

Δίπλωσα το γράμμα της μητέρας ξανά κι έδεσα γύρω το ροζ κορδελάκι. Το βρήκα καλυμμένο με κουβαρίστρες και καρφίτσες στον πάτο του κουτιού, τακτοποιώντας τα ραφτικά που μού ΄δωσε η θεία Ειρήνη, όταν δεν μπορούσε πια να πιάσει κλωστή και βελόνα. Μαζί δεμένο κι ένα μικρό ασπρόμαυρο νεανικό πορτρέτο της. Μαλλιά κυματιστά, μάτια ονειροπόλα, χείλη ζωγραφιστά. Στο λαιμό, κομψό κολιέ με πέρλες. Μου το χάρισε, θυμάμαι, όταν αρραβωνιάστηκα. Μοδίστρα χρυσοχέρα στη Σπάρτη, έμεινε αυτή πίσω να φροντίσει μάνα κι αδέρφια ορφανά. Τη θυμάμαι σκυμμένη στη ραπτομηχανή να σιγομουρμουρίζει το αγαπημένο της τραγούδι και να σηκώνει το κεφάλι στο ρεφραίν «Αν θυμηθείς τ΄ όνειρό μου», σαν να το ‘βλεπε ξύπνια μπροστά της. Πίσω απ΄ τη φωτογραφία της, γραμμένη καλλιγραφικά η αφιέρωση: «Για τον Μανώλη από την Ειρήνη».

Βάνια Σύρμου