Μικρή κλίμακα: Αριστείδης Αντονάς, Κώστας Γιαννακίδης, Ηρώ Νικοπούλου, Χρήστος Χρηστίδης

H στή­λη αυ­τή προ­τεί­νει κά­θε μή­να σε τρεις-τέσ­σε­ρις συγ­γρα­φείς μια φρά­ση που θα απο­τε­λεί τον τί­τλο ή θα εμπε­ριέ­χε­ται σε ένα αδη­μο­σί­ευ­το πε­ζό κεί­με­νό τους (έως 250 λέ­ξεις). Ενί­ο­τε θα δί­νε­ται και μη ρη­μα­τι­κή ιδέα συγ­γρα­φής. Στό­χος της στή­λης εί­ναι αφε­νός να δη­μιουρ­γη­θεί μια δε­ξα­με­νή συλ­λο­γής πρω­το­γε­νούς υλι­κού και αφε­τέ­ρου μια εν προ­ό­δω χαρ­το­γρά­φη­ση της ελ­λη­νι­κής πε­ρί­πτω­σης στο το­πίο της σύγ­χρο­νης ελ­λη­νι­κής μι­κρο­μυ­θο­πλα­σί­ας.
————————————————————————

Στους τέσ­σε­ρις συγ­γρα­φείς αυ­τού του τεύ­χους έχει δο­θεί η φράση:

«Καλό ταξίδι, Άννα. Χάρηκα.»

Εικόνες Κ. Π. Γραμματόπουλου (από το Αλφαβητάριο του 1955)

Άννα, μην κλαις

Μισεί τον Μπρεχτ όσο και τον πόνο της. Στον Μικρούτσικο δεν κρατάει κακία, αυτός απλώς έγραψε το τραγούδι. Ζωγράφισε την εικόνα με νότες.  
Στα δεξιά της έχει έναν καθρέφτη που ο ποιητής έκρυψε από τους στίχους. Του ρίχνει πλάγιες ματιές. Εκείνος της απαντά με την ίδια εικόνα. Σα να βλέπει έναν πίνακα ζωγραφικής.
Κλαίει μπροστά σε ένα ντουλάπι που δεν έχει ψίχα ψωμί. Μία φωνή χωρίς πρόσωπο της λέει κάτι για του έθνους τα μεγάλα ιδανικά, τον στρατό που ξεκινά και τον μπακάλη που δίνει βερεσέ. Και μετά της υπόσχεται ότι θα γυρίσει. Λες και τη νοιάζει.
Δε βλέπει τον άνδρα που της μιλά, δεν της επιτρέπεται να το κάνει. Ο Μπρεχτ την σταύρωσε χωρίς καρφιά. Ζει φυλακισμένη μέσα σε ένα ποίημα. Ο κόσμος της είναι από δάκρυα και ο ορίζοντάς της ένα άδειο ντουλάπι. Μία ζωή εξηντατεσσάρων λέξεων.
Θέλει να πεθάνει. Πώς μπορείς να πεθάνεις χωρίς να ζήσεις; Δεν είναι δα και δύσκολο! Συμβαίνει σε πολλούς. Και είναι η μόνη ελπίδα που έχει. Πίσω από τα κόκκινα μάτια της ονειρεύεται τον θάνατό της. Και με την τελευταία της πνοή να αφήνει, σαν ψίχουλα, τέσσερις λέξεις, ένα κόμμα και δύο τελείες στο άδειο ντουλάπι. «Καλό ταξίδι, Άννα. Χάρηκα.»

Κώστας Γιαννακίδης

Η εκδίκηση του Αδάμ

Να, να, Άννα, ένα μήλο. Πάρε ένα μήλο.
Όλα τα κεφαλάκια της Α΄ Δημοτικού στράφη­καν προς το μέρος της αγνοώντας τον δάσκαλο που εξηγούσε τη χρήση των συλλαβών.
Από τότε την κοιτούσα μεθυσμένος.
Η Άννα ήταν τώρα απορρο­φη­μένη από τη μαγεία των χρω­μά­των στον ορίζοντα. Όπως πάντα δεν υπήρχα στο κάδρο της. Στηριζόταν με την πλάτη στον κορμό του δέν­τρου, είχε λυ­τά τα μαλλιά της στον αέρα και λυγισμένο το δεξί πόδι προς τα πί­σω, για πρώτη φορά ευάλωτη. Χωρίς να με κοιτάξει άπλωσε α­θώα την παλάμη περι­μένοντας. Της πρό­σφερα με τα­χυ­δακτυ­λουρ­γική ταχύτητα το μήλο. Το πήρε αφη­ρημένα, έ­μπηξε με λα­χτά­ρα τα κάτασπρα δόντια της στη σάρκα του και στην πρώτη μπουκιά άρχισε να πνίγεται, να της κόβεται η ανάσα.
Στιγμιαία φοβήθηκα μήπως έπαθε ότι είχα πάθει εγώ πα­λιά και μου ‘μεινε κουσούρι. Όμως ο όμορφος στε­νό­μακρος λαι­μός της δεν είχε πε­ριθώρια για πα­ρόμοιες παραμορφώσεις. Ευ­τυ­χώς, γιατί θα ήταν οδυνηρό γι’ αυτήν να κυκλοφορεί έτσι. Άσε που εγώ από χρό­νια άλλο περίμενα κι ας μην το ομο­λογούσα, οπότε, άρχισα ν’ απολαμβάνω ε­κείνο το γούρ­λωμα στα μάτια, την α­πορία, τον απε­λ­πι­σμέ­­νο βή­χα.
Όπου κι αν την είχα συναντήσει μάντευα πάντα από την αρ­χή την πραγματική της ταυτότητα κι ας την φώναζαν οι άλλοι με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, στο σχολείο, στις φοιτητικές συ­νελεύσεις, στο γραφείο, στις δια­κο­πές.
Ό­ταν την είδα να σωριάζεται στα πόδια μου ξέπνοη και μελα­νια­σμέ­νη της ψιθύ­ρι­σα χα­μο­­γε­λώ­­ντας χαιρέ­κακα κι επι­τέλους ανα­κουφισμένος, καλό τα­ξίδι, Άννα. Χά­ρηκα.

Ηρώ Νικοπούλου

Καλό ταξίδι, Άννα. Χάρηκα.

Άννα; Εδώ λοιπόν είναι η κρυψώνα σου, στον κήπο με τις μαυροφορεμένες; Οι γείτονές σου χαμογελούν διακριτικά μέσα από κορνίζες, επικονιάζουν τις μνήμες, γεννούν αναφιλητά και ένοχα χαμόγελα. Σε πλησιάζω, βγάζω το μαντίλι, σκύβω με δυσκολία και καθαρίζω τα ονόματα και τις ημερομηνίες σου.
Ένα ξυπόλυτο κορίτσι με λαμπερό κλαρωτό φόρεμα, λες και έχει βγει από φαντασμαγορική όπερα, έρχεται κοντά μου με προτεταμένη παλάμη. Να ζείτε να τη θυμάστε. Χαμογελά πλατιά στη θέα του νομίσματος που της προσφέρω. Τι σας ήταν; Θέλω να της πω, η Άννα είναι το ομορφότερο τατουάζ της εφηβικής μου μνήμης, η μύηση στη λαγνεία σε ένα drive-in εκτός πόλης, μέσα στο οικογενειακό Ford Zephyr. Της ανταποδίδω το χαμόγελο και χάνεται ελαφροπατώντας πίσω από τις δάφνες.
Γύρω μου οι σκιές γέρνουν και συνομιλούν με τα μάρμαρα. Λυγίζω και εγώ, Άννα, θυμήσου την πρώτη μας φορά, και κοίταξε εκεί ψηλά· τα αστέρια πιάνουν φωτιά, κάνουν μια ευχή και γκρεμίζονται από τον θόλο. Δες το φεγγάρι πώς γλιστράει στο στερέωμα σαν να κόβει το μετάξι της νύχτας με ψαλίδι. Και στην κορυφή του λόφου το κούφιο κοιμητήριο νανουρίζει πήλινους νεκρούς. Είναι έτοιμοι και αυτοί να ανοίξουν τα μάτια ξανά και να προελάσουν σε οθόνες καλοκαιρινών σινεμά σκορπίζοντας τον τρόμο στα αυτοκίνητα που παραμένουν άναυδα στην πλατεία, καθώς οι αναρτήσεις τους αγκομαχούν, και τα βογκητά πνίγονται μέσα στα ουρλιαχτά των ξεπεσμένων ηθοποιών.

Χρήστος Χρηστίδης