Πρώτα δημοσιεύματα

[ Δη­μή­τρης Σου­λιώ­της: ] Συν­νε­φώ­δης οθό­νη

Η πά­λη των ηλια­κών ακτί­δων της ημέ­ρας εκεί­νης με την έκ­πα­γλον σύμ­φυρ­σιν των κορ­μών μας ήτο γε­ω­με­τρι­κώς ευ­γε­νε­στά­τη: Ορια­καί γω­νί­αι, προ­σπτώ­σεις, δια­θλά­σεις ευ­ρί­σκο­ντο επί της θέρ­μης των με­τώ­πων και των πο­δών μας, τα οποία ως θυ­ρε­οί ανα­ση­κώ­νο­νταν και αμέ­σως με διαύ­γειαν επλα­τά­γι­ζαν εις το έδα­φος – ατέ­χνως μεν, εντέ­χνως δε λό­γω των προ­θέ­σε­ων. Ήμε­θα μία αμοι­βάς που διε­με­λί­ζε­το εις άπει­ρα τε­μά­χια, πλην όμως πά­ραυ­τα επα­να­συ­νε­τί­θε­το ένε­κα της εν γέ­νει πε­ριο­δι­κώς ενω­τι­κής ορ­μής των εορ­τα­στι­κών μας ορ­γά­νων. Και η αύ­ρα –ακο­λού­θως προς τον οδη­γόν ευ­ρέ­σε­ως ερω­τι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος– συ­νέ­βαλ­λε, διά της φω­το­πρα­σί­νης αμ­φι­δρό­μου τα­λα­ντώ­σε­ως των φύλ­λων από θέ­σε­ως εις θέ­σιν, εις την ορια­κήν σύν­θε­σιν και υπό­τα­ξιν του πνεύ­μα­τος εν τη κα­μπύ­λη εν­νοία της συ­νου­σί­ας.
Ίσως ήτο αντι­κει­με­νι­κώς ιλα­ρόν το θέ­α­μα. Πλην εγώ ήμην πα­νευ­τυ­χής και στίλ­βων – ασπίς μα­χη­τού εκ­κι­νή­σα­ντος. Τολ­μώ να πω και ότι υπήρ­χα ολό­κλη­ρος.
Και ιδού η κά­θαρ­σις: Εις χλω­μός –λαμ­πτήρ δέ­κα κη­ρί­ων– τα­φό­λι­θος φέ­ρων μαν­δύα ακα­τερ­γά­στου χρώ­μα­τος ανε­φύη εις ισχνήν από­στα­σιν.
Αχνοί μυ­στη­ριω­δών κω­δω­νο­κρου­σιών ανέ­δι­δαν το σχή­μα του, που έπλεε με τους οφθαλ­μούς κα­θέ­τους επί του συν­δε­τι­κού μας χώ­ρου,
Με­τά την άστο­χον δια­δο­χι­κήν επι­τέ­λε­σιν επτά νο­ε­ρών δια­δη­λώ­σε­ων εσω­τε­ρι­κού κα­τα­πο­ντι­σμού έπαυ­σα ν’ αντι­στέ­κο­μαι εις τον επε­λαύ­νο­ντα κίν­δυ­νον.
Ο τα­φό­λι­θος προ­σή­ρα­ξε και με χαι­ρέ­τη­σε δι’ υπο­θε­τι­κής ανα­κυ­κλή­σε­ως της κε­φα­λής. Εγώ έκαμ­ψα προς τα μέ­σα τους δα­κτύ­λους των πο­δών μου διά να μπο­ρέ­σω ν’ αντι­με­τω­πί­σω αξιο­πρε­πώς την όψιν του. Την συ­νέ­χειαν δεν γνω­ρί­ζω προς το πα­ρόν. Αγνο­ού­μαι και απαλ­λάτ­το­μαι έως την επο­μέ­νην σκια­γρά­φη­σιν.

(από τον συλ­λο­γι­κό τό­μο Δι­ή­γη­μα ’70 των εκ­δό­σε­ων Κάλ­βος, 1971)