Αγαπητοί μου,
Στέλνω διαρκώς την ίδια επιστολή
στην ίδια πάντα διεύθυνση
κι αυτή διαρκώς να επιστρέφει
με τον ταχυδρόμο της νυκτός.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν το ουρανόσημο
δεν είναι το σωστό. Μήπως θα έπρεπε
να βάλω μες στο φάκελο το ακριβές αντίτιμο
σε χρήμα ή μήπως αρκεί ένα ευχαριστώ,
αναρωτιέμαι. Ωστόσο βιαστικά
κλείνω τον φάκελο. Τον ακουμπώ
σε μια θυρίδα σκουριασμένη,
πάντα ανοιχτή. Τώρα την κατοικούν
Τα περιστέρια. Εκεί θα βρεις τα λόγια μου
για σένα αγαπημένε γραμμένα:
τριαντάφυλλα και ρίζες βαλσαμόχορτο,
άσπρα χανιώτικα γιασεμιά και καρτεράκι.
Ξάφνου ήρθε η απάντηση στο γραμματοκιβώτιο
της νύχτας – δική σου επιστολή. Λοιπόν,
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, πώς έλαβες το γράμμα
αφού γύρισε πίσω; Κάνω να το διαβάσω
μα μόλις κάτι διακρίνεται φως και ψιχάλα,
κομμάτι από καρδιά σα δάκρυ με το βλέμμα
να γυρνάει σε χαρά στο γύρισμα της νύχτας
προς τη μέρα.
Αγαπημένε,
Πες μου το επιτέλους καθαρά. Πώς είναι το καινούριο σπίτι, βλέπεις ξανά τη θάλασσα; Είναι κοντά σου τα πουλιά κι εκείνο το μικρό εξωτικό κατάλευκο με τη μυτούλα, ξέρεις, κίτρινη, που άκουγε στο όνομα του Μούσα. Εκείνο από τις ανατολικές ακτές που φθάνει κάθε Αύγουστο;
Χάρτης#18 (Ιούνιος 2020)
