Στην Άντεια Φραντζή
Οι στίχοι είναι βαλτοί να σε ταράζουν τα βράδια.
Παραμονεύει, κρύβεται όλο το πρωί η λέξη «παιδί»
κι ορμά τη νύχτα να σε σπαράξει.
Δεν είναι μια φορά να πεις:
ο ουρανός, ο ουρανός είναι από μάρμαρο, από αίμα
κι από τύχη φτιαγμένος…
Πάντα ένα κορίτσι θα πνίγεται μέσα στις στάχτες,
μέσα στη μνήμη σου.
Σκληρή γη, ίδια η στέρηση κι η γνώση του μέλλοντος.
Τα φώτα της ψυχής μου ας αραιώσουν σιγά σιγά.
Το πολύ πολύ να σκάσω απ’ τα γέλια.
[ Από τη συλλογή Ο δράκος του μεσημεριού, Ύψιλον, 1983 ]
