Όταν μένει μόνος, τον καλημερίζουμε και περνάμε στο εσωτερικό του ασφυκτικά γεμάτου δωματίου. Τα μάτια του πίσω από τα παχιά μυωπικά γυαλιά με βεβαιώνουν αμέσως ότι είμαστε ευπρόσδεκτοι. Μάτια που έχουν αφιερωθεί στην κατασκευή εκατό χιλιάδων σφραγίδων, από τα δεκατρία του χρόνια ως σήμερα, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε ως μαθητευόμενος χαράκτης δίπλα στον παππού του και στον πατέρα του να μαθαίνει την τέχνη των ουρανίων δώρων. Όσο για τις λέξεις της καθιερωμένης φιλοφρόνησης, που απαιτεί η στιγμή της εγκάρδιας υποδοχής, κάλυψαν τη μουσική από το τραντζιστοράκι, ηχώντας κοφτές, απότομες, αλλά πρόσχαρες. Οι μισές βασανιστικά άγνωστες. Η καντονέζικη διάλεκτος με δυσκόλεψε αφάνταστα από την αρχή να την προσεταιριστώ, αλλά οι χρήστες της πάντα με ενθάρρυναν να υπερβώ όπως όπως τα εμπόδια, που προέκυπταν από την ολιγωρία μου να σπουδάσω συστηματικά τη γλώσσα του Μένκιου.
Τότε ήταν που η μυρωδιά από το γουέν σιανγκ, το βουδικό θυμίαμα, με πλησίασε διακριτικά, αναζήτησε τους πόρους μου, φώλιασε στο κασκόλ μου, στο παλτό μου, πάχνη γνώσης και στοχασμού, χάιδεψε αισθήσεις και μνήμες, που φυλούσα προσεκτικά μέσα μου από τις περισσότερες περιδιαβάσεις μου σε κινεζικούς ναούς. «Κλείσε τα μάτια σου και άκουσέ το!», μου είπε με νόημα, χαμογελώντας ο φίλος μου. Κατάλαβα τον υπαινιγμό. Έχω αρχίσει να παλιώνω στις χώρες των σημαδιακών εισπνοών: μου ανήκε και με κατείχε ταυτόχρονα το γουεν σιάνγκ των Κινέζων. Είναι ισότιμο σε αξία μέθεξης με το κιάρα, το ιερό άρωμα τζίνκο των γειτόνων στα ανατολικά, των Γιαπωνέζων. Το δανείστηκαν από την επικράτεια του Κίτρινου Αυτοκράτορα για να το ενσωματώσουν στη συνέχεια στο δικό τους θρησκευτικό σύστημα ζωής. Ναι, πρόκειται για την ευωδία, που με πηγαίνει αμέσως πίσω, στην άλλη πλευρά του θρύλου. Σ’ ένα θολό απόγευμα από τους υδρατμούς και την σκόνη, στην αριστερή όχθη του ιερού Γάγγη, εκεί όπου ένας μποντισάτβα κι ένας νεοφώτιστος Ινδός βεβαιώνουν ο ένας τον άλλο ότι το όν στο βουδικό σύστημα σκέψης μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί από το άρωμα, ή το λατρευτικό θυμίαμα. Εισπνέοντας τα, πίστεψαν, ήταν ένας θαυμάσιος, αναπάντεχα αποτελεσματικός κι άλλο τόσο ένας άμεσος, εύκολος τρόπος να ακούσουν πεντακάθαρα τον ίδιο τον ερημίτη - πρίγκιπα των δασών, τον Βούδα.
«Αυτή εδώ για να την τελειώσω, μου πήρε είκοσι ώρες ακριβώς. Η επιγραφή σημαίνει, Ο Ουρανός ανταμείβει όσους εργάζονται σκληρά. Μου την ζήτησαν σ’ ένα σχολείο, εδώ παρακάτω». Βγαίνω από τα νερά του Γάγγη των ινδουιστών και ακουμπώ στο φθαρμένο γραφείο. Την πιάνω, την περιεργάζομαι με μεγάλη προσοχή, είναι η διδακτική σφραγίδα, η παρακαταθήκη μιας αρχέγονης σοφίας. Το κήρυγμα του καθήκοντος της εργασίας και των απαραίτητων απολαβών της στη χώρα του ενός δισεκατομμυρίου, τριακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων. Η σφραγίδα οιωνός και στοίχημα μαζί.
Ο σφραγιδοποιός προσφέρεται να ετοιμάσει τσάι. «Είναι από φύλλα γιασεμιού», τονίζει. Πώς να του πούμε όχι; Καθόμαστε και οι τρεις κοντά – κοντά. Σε λίγο μου ζήτησε να γράψω καθαρά το όνομά μου σ’ ένα χαρτάκι. Μόλις τέλειωσα μου είπε γελώντας κάτι, που με τη βοήθεια του φίλου μου αποδίδεται ως εξής: «Θα σου φτιάξω μια σφραγίδα σε καλή τιμή. Αλλά κοίτα, το επίθετό σου αποδίδεται με το ιδεόγραμμα του χαμόγελου, βε- ι, αλλά σημαίνει και « δύναμη », αν όμως προσθέσω ένα αρνητικό μόριο «βου», πάει να πει « μη δύναμη », « μη δράση », βου- βε-ι, το ιδανικό δηλαδή του Τάο, η υπέρτατη αρετή! Ποιο από τα τρία να βάλω στο νεφρίτη σου;». Ρούφηξε το τσάι του και περίμενε, χωρίς να κρύβει την έκπληξή του - ένας Δυτικός, ένας Έλληνας να φέρει, ως ενδεικτικό ταυτότητας, ένα τόσο «δικό» του επίθετο. Δυσκολεύτηκα βέβαια να διαλέξω. Τελικά πρότεινα την τελευταία επιλογή, όχι για να διαγράψω την οικογενειακή μου αρχή, αλλά για να έχω μια σφραγίδα ελαφριά για τα επόμενα ταξίδια μου.
Από το παράθυρο τώρα μπαίνει ο ήλιος, τα εκθέματα ζωντανεύουν, μερικά πάλλουν ήδη, τα ιδεογράμματα λεπταίνουν κι άλλο, οι εγχάρακτες φράσεις, τα ονόματα, σχεδόν ακούγονται καθώς εναρμονίζονται με γουέν σιανγκ που καίει ακόμη, οι αφιερωματικές λέξεις – φυλακτά τρέμουν, αναδεύονται στο άγγιγμα των ζεστών ακτίνων του φωτός. Τα χνώτα μας, οι ατμοί της τσαγιέρας, το γουέν σιανγκ, ανάμεικτα και διακριτά, μαζί και ξέχωρα, σαν την τριπλή παρουσία, την τριπλή υπογραφή, ενός και μόνου παρηγορητικού αιθέρα.
Το δωμάτιο σα να μεγαλώνει, να χωρέσει την αίσθηση.
