Ποτέ δεν είπα –απ’ έξω ή από μέσα– «Θε μου».
Όποτε τρόμαζα,
έφτυνα τα δόντια για να φαίνομαι γέρος.
Όποτε πονούσα,
άφηνα τη σιωπή μου να ξεριζώσει τα δέντρα,
τις λεύκες, ειδικά, με τον παρήγορο φλοιό.
Όταν λιγοψυχούσα,
έλιωνα τα χρηστικά κλειδιά
και χύτευα τη ράβδο που ξέρει
πού είναι το νερό το θυμωμένο.
Όταν δεν με χωρούσε ο τόπος,
θυμόμουνα τη λάμψη του φεγγαριού
μέρες επτά πριν γεννηθώ.
Όποτε το κορμί βυθιζόταν σαν άγκυρα
στα σπλάχνα της πιο βρώμικης θάλασσας,
σιγοψιθύριζα τραγούδια στεριανά,
την «Παπαλάμπραινα» και άλλα.
Είμαι σκληρός σου λέω.
ΥΓ.: Κι αν κάποτε, δυo-τρεις φορές, τα κλάματα με πήραν,
κανείς δεν το κατάλαβε, γίναν κρυφά του κόσμου.
Ήταν για τ’ αναπάντεχα τα λόγια της υπαίθρου
και για το φυσοκάλαμο που τα ’φτυνε εντός μου.
