Παίζουμε ένα ποίημα;

Συγ­γρα­φείς, ανα­γνώ­στες και κρι­τι­κοί μπο­ρούν να παί­ξουν, μα­ζί ή μό­νοι, ένα ποί­η­μα με διαφορετι­κούς τρό­πους, σαν παι­χνί­δι, όρ­γα­νο, θέ­α­τρο, στοί­χη­μα, παρ­τι­τού­ρα. Η τα­κτι­κή αυ­τή στή­λη παί­ζει κά­θε φο­ρά ένα πρό­σφα­το ελ­λη­νό­γλωσ­σο ποί­η­μα, για να θέ­σει ένα γε­νι­κό ποι­η­τι­κό, αι­σθη­τι­κό ή άλ­λο πα­ρεμ­φε­ρές θέ­μα.

(7) Ο νέ­ος ποι­η­τής 

(από την υπό έκ­δο­ση συλ­λο­γή Θαύ­μα­τα στου Πο­λύ­φη­μου - 28 σο­νέ­τα για την πο­λυ­κα­τοι­κία μου)

Η ομι­λή­τρια αυ­τού του εντα­τι­κά δρα­μα­το­ποι­η­μέ­νου ποι­ή­μα­τος ανε­βαί­νει στο δια­μέ­ρι­σμά της στον 3ο όρο­φο με ψα­λι­δι­σμέ­νους ώμους, φο­βι­σμέ­νη από τα ψα­λι­δι­σμέ­να μαλ­λιά του ενοί­κου του 2ου που εί­ναι μα­ζί της στο ασαν­σέρ. Διε­ρω­τά­ται για­τί τα κό­βει στους δια­δρό­μους της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας. Δεν του λεί­πουν οι κα­θρέ­φτες, μα­θαί­νει, του λεί­πει το φως επει­δή δεν έχει να πλη­ρώ­σει το ρεύ­μα. Της το εί­παν οι γει­τό­νισ­σες που τον συ­ντρέ­χουν και τον πα­ρη­γο­ρούν. Εκεί­νος φαί­νε­ται πως κα­τά­λα­βε τα συγ­γρα­φι­κά της εν­δια­φέ­ρο­ντα και άφη­σε στη θυ­ρί­δα της τα Γράμ­μα­τα σ’ έναν νέο ποι­η­τή του Ρίλ­κε. Κά­ποιο βρά­δυ ξέ­σπα­σε πυρ­κα­γιά στο δια­μέ­ρι­σμά του, ίσως από τα κε­ριά που ο το­ξι­κο­μα­νής χρη­σι­μο­ποιού­σε για να φτιά­ξει τη δό­ση του. Η τη­λε­ό­ρα­σή της έπαι­ζε την ται­νία Kill Bill όταν εί­δε να τον βά­ζουν στην κλού­βα. Η τε­λευ­ταία σκέ­ψη του πριν μπει μέ­σα ήταν να τη ρω­τή­σει αν πρό­λα­βε να δια­βά­σει τον Ρίλ­κε που της άφη­σε.
Μπο­ρού­με να θε­ω­ρή­σου­με πως το ποί­η­μα αυ­τό εί­ναι η έμπρα­κτη απά­ντη­ση της ομι­λή­τριας στην ερώ­τη­ση του χει­μα­ζό­με­νου άν­δρα. Δεί­χνει πως όχι μό­νο διά­βα­σε τον Ρίλ­κε αλ­λά μπο­ρεί και να αξιο­ποι­ή­σει όλα τα δι­δάγ­μα­τά του, και μά­λι­στα με εντυ­πω­σια­κά τε­χνι­κά μέ­σα (δια­σκε­λι­σμοί, ομοιο­κα­τά­λη­κτοι αιφ­νι­δια­σμοί, αντι­στι­κτι­κή σύ­ντα­ξη και κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή τε­χνι­κή). Αυ­τή η δε­ξιο­τε­χνι­κή αξιο­ποί­η­ση πα­ρά­γει μία ακό­μα πα­ραλ­λα­γή σε μια κε­ντρι­κή μορ­φή της νε­ώ­τε­ρης ποί­η­σης, τον εξαρ­τη­μέ­νο από ου­σί­ες ποι­η­τή που συ­να­ντά­με από τους Άγ­γλους Ρο­μα­ντι­κούς ώς τους Αμε­ρι­κα­νούς Μπητ. Τα Γράμ­μα­τα σ’ έναν νέο ποι­η­τή (γραμ­μέ­να την πε­ρί­ο­δο 1902-1908) δεν εί­ναι εγ­χει­ρί­διο ποι­η­τι­κής αλ­λά αυ­το-μυ­θο­ποί­η­σης, όπως ξέ­ρου­με και από πε­ρι­πτώ­σεις Ελ­λή­νων συγ­γρα­φέ­ων από το Με­σο­πό­λε­μο ώς σή­με­ρα. Δεν δι­δά­σκουν πώς να γρά­φει κα­νείς αλ­λά πώς να επι­νο­ή­σει τον εαυ­τό του ως Ποι­η­τή. Ακο­λου­θώ­ντας τις οδη­γί­ες των Γραμ­μά­των, αυ­τό ακρι­βώς κα­τα­φέρ­νει με το ποί­η­μά της και η ομι­λή­τρια για τον άν­δρα που η κλού­βα τον πή­ρε το­ξι­κο­μα­νή και το σο­νέ­το της τον έφε­ρε πί­σω ποι­η­τή.
Η ει­κό­να του μο­να­χι­κού και ανέ­στιου ποι­η­τή με­τά τη φω­τιά ενι­σχύ­ε­ται από το ποί­η­μα «Ρίλ­κε: Με­τά τη φω­τιά» (2005) του Σέι­μους Χή­νυ, με­τά­φρα­ση με μι­κρές αλ­λά τολ­μη­ρές ελευ­θε­ρί­ες του ποι­ή­μα­τος του Ρίλ­κε “Die Brandstätte” [= «Η σκη­νή της φω­τιάς»] (1908). Ο ήρω­ας των Ρίλ­κε/Χή­νυ γυ­ρί­ζει στο κα­μέ­νο σπί­τι του με­τά από κά­ποιο διά­στη­μα (όπως θα έκα­νε ο ήρω­ας της Μάρ­βιν επι­στρέ­φο­ντας στο δια­μέ­ρι­σμά του), ανα­σύ­ρει από τα απο­κα­ΐ­δια ένα δο­χείο (όπως εκεί­να που χρη­σι­μο­ποιού­σε ο το­ξι­κο­μα­νής για τη δό­ση του) και το δεί­χνει σε κά­ποια παι­διά που έπαι­ζαν (όπως θα έκα­νε ο ποι­η­τής στις γει­τό­νισ­σες), προ­σπα­θώ­ντας να τα κά­νει να κα­τα­λά­βουν. Εκεί­να όμως δεν φαί­νε­ται να κα­τα­λα­βαί­νουν τί­πο­τε, κά­νο­ντάς τον να αι­σθαν­θεί τε­λεί­ως απο­ξε­νω­μέ­νος τό­σο από το πα­ρελ­θόν όσο και από το πε­ρι­βάλ­λον του.

Όπου κι αν τον πή­γε η κλού­βα, δια­βά­ζο­ντας το δαι­μό­νιο σο­νέ­το της Παυ­λί­νας Μάρ­βιν, ο ένοι­κος του 2ου ορό­φου θα κα­τά­λα­βε πως, όταν γυ­ρί­σει στο κα­μέ­νο δια­μέ­ρι­σμά του, θα αι­σθαν­θεί ξέ­νος και, αν θέ­λει να επι­κοι­νω­νή­σει ξα­νά, θα χρεια­στεί να ξε­κι­νή­σει κά­νο­ντας την απε­ξαρ­τη­μέ­νη ξε­νό­τη­τα ποί­η­ση. Ταυ­τό­χρο­να όμως θα επι­βε­βαί­ω­σε πως ποι­η­τής δε γί­νε­ται κα­νείς γρά­φο­ντας στί­χους αλ­λά φτιά­χνο­ντας σο­λι­στι­κά σο­νέ­τα «κα­τά τες συ­ντα­γές» κα­θιε­ρω­μέ­νων ποι­η­τών, όπως τα Γράμ­μα­τα σ’ έναν νέο ποι­η­τή του κο­ρυ­φαί­ου σο­νε­το­γρά­φου Ρίλ­κε, και γι’ αυ­τό της τα χά­ρι­σε και ήθε­λε να βε­βαιω­θεί πως πρό­λα­βε να τα δια­βά­σει.