Κολάζ

Ούτε μια λέξη δικιά μου
Ακούς που η σκοτεινιά πήρε να πετάει ρίζες

Σαν από μια τοιχογραφία κατεστραμμένη
Που κανείς να μην έχει δει κι ακούσει
Τίποτα μες τις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ασκοί του σκοταδιού
Μ’ εφτά σταγόνες αίμα στο κατώφλι

Μες τους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Είδα να καθρεφτίζονται οίκοι λευκοί μυριάδες
Παράθυρα του ευαγγελιστή με το τετράδιο
Των ποιημάτων, αγελάδες με άνθη στα κέρατα
Κλειθροποιοί κι ωρολογοποιοί, αστρονόμοι
Ακουμπώντας σε θαλασσοπούλια και νυχτερινούς εξώστες

Ψηλά οι ατμοί παρασύρονται σε σχέδια της πόλης
Μες τους οδοστρωτήρες των μαγαζιών
Σιδερένιες τανάλιες οι πρωτεύουσες
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο
Μες την πηχτή λάσπη μιας μνήμης που θολώνει
Πάνω σε νεκρό σχιστόλιθο
Οι γυναίκες τυλιγμένες η μια μέσα στην άλλη
Σαν μετέωρο σύμπλεγμα φρίκης και οδύνης
Τελευταίο χαρτί της δημιουργίας
Τελευταία εστία αντιστάσεως πριν απ’ τον ύπνο
Και τον θάνατο

Αρχοντή, Κατζόρλακκος, Σιβρί, 
Απανομή, Χαλάστρα, Λιτοβόι,
Γορτυνία, Κέλλη, Γκορνίτσεβο,
Το ελελεύ με καυσαέρια
Στην οδό Ακαδημίας

Σαν όρθια περιπλάνηση λαχανιαστή και μάταιη
Με μια παράξενη φωσφορική ατμόσφαιρα ετοιμότητας
Πρέπει να χτυπηθεί η γέννα στη ρίζα της
Για να γεννηθεί μια νέα γέννα

Θαλάσσια τέρατα μ’ εξαγριωμένα μάτια
Μέσα απ’ το στόμα του
Απόγλαυκου στερεώματος
Η έχιδνα κι ο χορευτής ο κόκκινος κι ο νεκρός
Η χαρισμένη κι η μελανή
Οι άγγελοι δεν είναι αλλά άγγελοι είναι
Τα φτερά τους ανατριχιασμένα αλλ’ ασάλευτα
Λερωμένα από σκόνη κι ασβέστη
Στέκονται ακίνητοι μπροστά στην αχανή θάλασσα
Κι ερεθισμένοι απ’ το νερό
Στραμμένοι συνέχεια προς το σκοτάδι της νύχτας

Ληθ, Ώκρις, Έρνον, Φθα,
Έελις, Ελσθάγεων, Ίερα,
Ύσφυς, Αίαρ

Νυχιά στο μάγουλό τους η αστροφεγγιά
Έγκλειστοι μες το υγρό κελί της εποχής τους
Καλλιεργούν το πρόσωπό τους μ’ άλλες γλώσσες
Μονάχοι τους μιλούν, σε θόρυβους κυλιούνται
Κι αγριεύονται, πνίγονται
Με τόσα χώματα στη γλώσσα,
Στους κύκλους της φωνής
Κι απ’ τη διπλή έλικα του πανικού
Χύνονται στον λαβύρινθο
Μόνο το ερωτικό τους στόμα με το αίμα τους
Το ερωτικό τους φύλο
Βαθιά στους βουβαμένους ουρανούς
Άγγελοι με τον πάσσαλο και την εξουσία
Μες την παλάμη τους
Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Γεωγραφίες άσχετες του ύπνου και του ξυπνημού
Στη χαρακιά την πιο βαθιά της φούχτας

Μπελλαντόνα
Μανδραγόρας
Παπαρούνα ή
Κάνναβις και
Τ’ ασφοδίλια

Το δέλτα της ανατομίας του ήλιου όταν πλαγιάζει
Ω, μέγα ονειρικό εξώφυλλο αληθινής ζωής
Και κάποτε ανώτερο από το προϊόν το ίδιο
Ποτέ σας μη ρωτήσετε πού χωράει ο χώρος
Στο μαύρο μάτι της δροσιάς, σε
Χωράφια νεοσύλλεκτα
Με το φίλτρο της σιωπής
Γλυκά δαμάσκηνα, μούρα και βύσσινα μυρώνοντας
Τι σημασία έχει αν είδαν καθαρά
Εκείνο που ήθελαν
Αν είδαν και πώς και πότε
Ηλιακό κέντημα στον αέρα από ήπιες μέλισσες
Με σχήματα γεωμετρικά κι αφηρημένα
Σύννεφα, πουλιά κι ανθρώπινα κοπάδια
Τώρα εξορκίζουν τις μαγνητικές φωνές
Ν’ ανασυρθούν απ’ τους κρατήρες
Τον ποταμό τ’ Αυγούστου μες τις πεδιάδες
Έλικες, ρόδακες κι ερλαδικά ζωόφυτα
Στο βράδι της αράχνης

Τ’ άγνωστα ερείπια τ’ ουρανού
Στο άφωνο σύμπαν
Ο κόσμος να γίνει εικόνα.