Μεγάλωσα σε ένα σπίτι το οποίο δεν είχε κανένα βιβλίο απολύτως. Κάποτε ο μπαμπάς μου μου είχε πει πως ό,τι είχε και δεν είχε από βιβλία τα έκαψε το ’48… Μόνο ένα βρήκα κάποτε, σε μεγάλη ηλικία, μέσα σε ένα καλάθι με κρεμμύδια, του μπαμπά του Ζουράρι, του εισηγητή της σεξολογίας στην Ελλάδα…
Το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ήταν το ημερολόγιο, ή κάτι τέτοιο, του Κάρυλ Τσέσμαν. Από ένα ψιλικατζίδικο στην Κασσάνδρου, πίσω από το Διοικητήριο, που στην είσοδό του είχε μανταρίστρια νάιλον γυναικείων καλτσών. Έκανε 10 δραχμές και πρέπει να ήταν γύρω στο 1957. Η εκτέλεση του Τσέσμαν με ηλεκτρική καρέκλα πρέπει να είχε αναβληθεί καμιά δεκαριά φορές, είχε γίνει μεγάλος ντόρος στον Τύπο της εποχής. Το κέντρο του εξωφύλλου του βιβλίου είχε, σα χαρτοκοπτική, κάγκελα. Σίγουρα ήταν μεγάλη πρωτοτυπία.
Ανεβαίνοντας τη Βενιζέλου αριστερά, στην κλινική του Ανδρεάδη, είχε στη βιτρίνα για χρόνια ένα με χοντρό εξώφυλλο και πολλές σελίδες, που ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ πόσο κάνει. Τίτλος Ιστορία της μουσικής και στο εξώφυλλο παράσταση από το «Θρόνο Λουντοβίζι», όπως κατάλαβα πολύ αργότερα. Στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο ψηλά και αριστερά, στο βιβλιοπωλείο του Εξαρχόπουλου, έβλεπα για χρόνια το Στην κόψη το ξυραφιού του Σώμερσετ Μωμ. Μάλλον απλησίαστο.
Αργότερα, από καροτσάκι, γωνία Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου, αγόρασα τα Άπαντα του Σολωμού 15 δραχμές και του Βαλαωρίτη 40 δραχμές, με χαρτί λίγο καλύτερο από εφημερίδας.
Αυξάνονταν και πληθύνονταν, έφτασαν σε σημείο να καλύψουν από κάτω προς τα πάνω δύο μικρά δωμάτια. Ο κατά Μπόρχες παράδεισός μου. Τα διώχνω σιγά σιγά με μύριες δυσκολίες.
(Σεπτέμβριος 2018)
