Περί θεαμάτων και άλλων τινών

Τις προ­άλ­λες έβλε­πα στην τη­λε­ό­ρα­ση τον Ψω­μό­που­λο, που έφυ­γε πριν λί­γα χρό­νια, ση­μα­ντι­κό αρ­χι­τέ­κτο­να και θε­α­τράν­θρω­πο, να λέ­ει υπε­ρή­φα­να αλ­λά και εντε­λώς φυ­σι­κά, ότι εις το ρεύ­μα της ζω­ής του εί­δε όλες τις μυ­θι­κές πα­ρα­στά­σεις με εκεί­νους τους φο­βε­ρούς και τρο­με­ρούς ηθο­ποιούς, αλ­λά και τη Μα­ρία Κάλ­λας στη μία και μο­να­δι­κή πα­ρά­στα­ση της τά­δε όπε­ρας στη διάρ­κεια της κα­το­χής, δε θυ­μά­μαι ποιάς. Την Πα­πα­δά­κη, το Μι­νω­τή, την Πα­ξι­νού, τον Χορν, τη Λα­μπέ­τη, τη Μερ­κού­ρη, Όλες και όλους. Φυ­σι­κά όλες τις πα­ρα­στά­σεις στην Επί­δαυ­ρο κ.λπ., κ.λπ.
Και εσύ τί εί­δες; Σκε­φτό­μου­να. Κλει­σμέ­νος σε ένα σκο­τει­νό δω­μά­τιο για να μά­θεις τέ­χνη ή, για δια­κο­πές, ανά­με­σα στα νε­ρά του πο­τα­μού Βό­δα ή Εδεσ­σαί­ου; Τί εί­δες; Σχε­δόν τί­πο­τε. Μία φο­ρά δεν αξιώ­θη­κες να δεις μία πα­ρά­στα­ση στην Επί­δαυ­ρο. Ού­τε καν τις νε­ό­τε­ρες. Πό­σο μάλ­λον τις μυ­θι­κές.
Έζη­σα όμως και εγώ κά­πο­τε μία μυ­θι­κή πα­ρά­στα­ση. Ανά­με­σα στην Έδεσ­σα και στο Κλει­σο­χώ­ρι εί­ναι μία το­πο­θε­σία που λέ­γε­ται Κα­βα­λιώ­τισ­σα, δεν ξέ­ρω για­τί. Έχει μία βρα­χώ­δη εντε­λώς λεία επι­φά­νεια και μας πή­γαι­ναν εκεί μι­κρά για βόλ­τα και για να κά­νου­με γλύ­στρα. Η πε­ριο­χή εί­ναι ανέλ­πι­στα ει­δυλ­λια­κή, ίσως λό­γω των δέ­ντρων πα­ρα­πέ­ρα και κά­που εκεί στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ΄60 εί­δα υπαί­θρια πα­ρά­στα­ση του ΚΘ­ΒΕ με τη Δω­δέ­κα­τη νύ­χτα του Σαίξ­πηρ. Ακό­μη θυ­μά­μαι τον Βα­σί­λη Γκό­πη να τρα­γου­δά­ει «με χάι χάι, χάι, μ΄αγέ­ρα και βρο­χή… μ΄αγέ­ρα και βρο­χή…». Ένιω­σα ένα νυ­κτε­ρι­νό λυ­ρι­σμό να ανα­βλύ­ζει μέ­σα από τη φύ­ση, για πρώ­τη και μο­να­δι­κή φο­ρά στη ζωή μου. Ίσως.
Θυ­μά­μαι τον Ντά­νιελ Μπα­ρε­μπόιμ σε πο­λύ νε­α­ρή ηλι­κία στο θέ­α­τρο Δά­σους, την Ρο­σά­να Πο­ντε­στά στον Τρω­ι­κό Πό­λε­μο, στο Ολύ­μπιον, που όταν βγή­κα ήταν με­ση­μέ­ρι και νό­μι­ζα ότι οι ακτί­νες του ήλιου ήτα­νε σαν αστρα­πές, τον Γιε­χού­ντιν Με­νου­χίν στον κα­θε­δρι­κό της κω­μό­πο­λης Ely του Cambridge που δεν τον βλέ­πα­με για­τί μας βά­λα­νε πί­σω από τις κο­λό­νες, τον Λο­γο­θε­τί­δη στο Ού­τε γά­τα ού­τε ζη­μιά, στο Στρα­τιω­τι­κό, που πή­γα­με οι­κο­γε­νεια­κώς, στην πί­σω σει­ρά του πά­νω εξώ­στη.

Να, κά­τι τέ­τοια θυ­μά­μαι. Δεν ξέ­ρω αν θα μπο­ρού­σαν να στα­θούν μπρο­στά σε κεί­να του Ψω­μό­που­λου. Ού­τε κα­τά διά­νοια.

^{Η Ροσάνα Ποντεστά}

ΒΡΕΙ­ΤΕ ΤΑ ΒΙ­ΒΛΙΑ ΤΟΥ Τά­κη Γραμ­μέ­νου ΣΤΟΝ ΙΑ­ΝΟ.