_________
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ #77
_________
Όλος ο ουρανός
χρυσή Σελήνη
όλη η γη μπλε.
Δύο πλατιές ταινίες
όπως σε κάτι πίνακες
στο ΜοΜΑ
και σε άλλα μουσεία
μοντέρνας τέχνης.
Πουθενά μια τρίτη ταινία.
Της θάλασσας.
Αν υπήρχε
θα ήταν κόκκινη το απόγεμα
σαν το κρασί.
Και την αυγή με αιθρία και φως.
Θα υπάρξει
ίσως το χειμώνα
γιατί σχεδιάζω
να κατέβω
―χρόνια τώρα―
στα νησιά
και στην Ιωνία.
Να κοιτάξω γιατί
αντί να υπάρξει την αυγή
αιθρία και φως
στην ταινία της θάλασσας
ήτανε πάλι ομιχλώδεις πόλεις
και με λάμψεις
ύστερ΄από βροχή
και ψυχές εγκαταλειμμένες
εδώ και εκεί
όπως κάτι άκοπα δέντρα
σε σιταροχώραφα με πουλιά
ή σε βρόμικo πατάρι
για τη χρυσοχοϊα του βιοπορισμού.
Καμία πνευματικότητα.
Όμως ξαφνικά και για λίγο
στο πατάρι
κελαϊδισμοί πουλιών στα κλουβιά
ή άριες από όπερες
ή το «Ω κοπτερόν και λιγυρόν σπαθί μου…»
ή το «Μυστηριώδεις σείονται
των Πλαταιών οι τάφοι…».
Όλα κάτω από τη θάλασσα.
2024/αρχές 2025
________________
«Ω κοπτερόν…»: ποίηση και μουσική Κων/νου Κοκκινάκη (1781-1831), λιγυρός: ο γλυκόλαλος, ή λυγηρός: ευλύγιστος. «Μυστηριώδεις…»: Από το ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα, «Η τελευταία νυξ».
