Γλυκασμός & Αρχείον / [fragmenta 80-93]

Track#80 / Κάποια στιγμή, εκείνο τον Ιούνιο του 2024, σε συνθήκες καύσωνος αφενός και χαμένος μέσα σε μια δίνη δεινών αφετέρου, ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, ακούγοντας ξανά και ξανά το άσμα “The Trip’’ των Still Corners, έγραψε στο σκληρόδετο τετράδιο εργασίας του: «Μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι το νόημα του νοήματος είναι η αγάπη (Luc Ferry), ότι η αγάπη είναι ο αίθριος γλυκασμός, και ότι ο γλυκασμός είναι η συγχώρηση που οδηγεί στην αλληλοπεριχώρηση και στην εκ βαθέων άδολη ευχή η Αγαπημένη να ταξιδεύει στα τοπία που η ίδια έχει ονειρευτεί». Πιο πάνω, στην ίδια σελίδα, είχε αντιγράψει το εξής απόσπασμα μιας επιστολής του Nick Cave προς την PJ Harvey: “Polly Jean, I love you. I love the texture of your skin, the taste of your saliva, the softness of your ears. I love every inch and every part of your entire body. From your toes and the beautifully curved arches of your feet, to the exceptional shade and warmth of your dark hair. I need you in my life, I hope you need me too.” Στο περιθώριο της σελίδας, με κάπως τρεμάμενο χέρι, είχε σημειώσει: «Να συντεθεί από αυτά μια προσευχή που θα κάνω καθημερινώς όλο τον Ιούλιο, μες στα θολερά λιοπύρια του Καρκίνου».

Track#81 / Διατηρεί, για τον Συγγραφέα του Μυθιστορήματος, έντονο ψυχοκοινωνικό ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ανακτούμε την ψυχραιμία μας και δρούμε σε συνθήκες δίνης δεινών (βλέπε και το προηγούμενο Track), λυτρωτικά βοηθούμενοι από μιαν ενθύμηση και από ένα πολύτιμο φυλαχτό — εν προκειμένω πρόκειται για ένα χαρωπό χαμόγελο μιας νύχτας του Οκτωβρίου του 2023 και για την προειρημένη σαΐτα (βλέπε το Track#70).

Track#82 / Γνωρίζοντας, λίγοι και εκλεκτοί του φίλοι, ότι, ήδη από την πρώτη του νιότη και έως σήμερα, οι εξαίφνης και απροσδόκητοι συνειρμοί είναι χαρακτηριστικό γνώρισμά του, ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος δεν τους εξέπληξε και τόσο όταν, στα πρόθυρα της εξάντλησης αλλά παραμένοντας κάτοχος ενός βρετανικού (κληροδοτημέμου εντούτοις από τους Ιρλανδούς Peter O’Toole και Richard Harris) φλέγματος, και μιας στρατηγικά αμυντικής ψυχραιμίας (κληροδοτημένης από τον Guy Debord), πήρε να τους αναλύει και να τους εξηγεί πώς, την 20ή Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη, του έτους 2024, συσχέτισε ένα εδάφιο της Βίβλου με ένα άσμα των Joy Division!

Track#83 / Το εδάφιο της Βίβλου: Ἦν διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδη λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ. [Κατὰ Λουκᾶν, ιγ΄ 10-17].

Track#84 / Το άσμα των Joy Division: Confusion in her eyes that says it all /She’s lost control / And she's clinging to the nearest passerby / She's lost control // And she gave away the secrets of her past / And said, "I've lost control again” / And to the voice that told her when and where to act / She said, "I've lost control again” // And she turned around and took me by the hand / And said, "I've lost control again” / And how I'll never know just why or understand / She said, "I've lost control again” / And she screamed out, kicking on her side, and said / "I've lost control again” / And seized up on the floor, I thought she'd die // She said, "I've lost control” / She's lost control again / She's lost control / She's lost control again / She's lost control // That I had to phone her friend to state my case / And say she's lost control again /And she showed up all the errors and mistakes / And said, "I've lost control again” / And she expressed herself in many different ways / Until she lost control again / And walked upon the edge of no escape / And laughed, "I've lost control” // She's lost control again / She’s lost control / She's lost control again / She's lost control [Unknown Pleasures,15 Ιουνίου 1979, Factory Records, track#6].

Track#85 / (Παρένθετη Προσευχή): Εκείνη, από μία φίλεργη κι επιμελή μοίρα καμωμένη, όχι μονάχα ήταν στα μέτρα τα δικά του, αλλά και οι δυο τους, σχηματίζοντας μία και μοναδική σκιά, ήσαν φτιαγμένοι για να ταιριάξουν σε κάτι που δεν ήταν απολύτως κατανοητό, ήταν όμως θαυμάσιο και καλοπροαίρετο, και τους περιέβαλλε διαρκώς [Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, The Gift].

Track#86 / (Παρένθετη Ιδρυτική Συνθήκη της Συγγραφής του Μυθιστορήματος): Nous sommes sans doute des gens étranges. Oui, mais aussi (bien), nous vivons étrangement.

Track#87 / (Παρένθετο σημείωμα στο περιθώριο της παρούσας σελίδας): «Για κάποιο διάστημα αντιμαχόταν τον θάνατο, αλλά έπειτα τα παράτησε και έπιασε δουλειά. Τώρα οι νεκροί έχουν γίνει τόσοι πολλοί, που νιώθει για τους ζωντανούς γύρω του ένα αίσθημα συντροφικότητας παρόμοιο μ’ εκείνο που συνδέει τους επιζώντες μιας τραγωδίας» [Πού το διάβασα; Από τίνος βιβλίο είναι; Θα πρέπει να σκαλίσω και στα άλλα τετράδια. Πότε το αντέγραψα; Εάν το αντέγραψα. Ω, ναι, μάλλον το αντέγραψα. Από πού όμως; Πότε;].

Track#88 / Άκουγα, λοιπόν, ξανά και ξανά, έλεγε εκείνο το βράδυ ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος σε κάποια εκλεκτά μέλη του entourage του, το “She's lost control’’, και ήταν το βλέμμα μου απλανές, σκοτεινά αλλά και ξεθωριασμένα γαλάζιο, στυλωμένο στο έργο του Marcel Mariën “Le fils de la femme’’, του 1984· έπινα τη μία βότκα μετά την άλλη, συνέχιζε με μάλλον μονότονη φωνή, κάπνιζα, άφηνα τα δάκρυά μου να κυλάνε· σκεφτόμουν επίμονα, ιδεοληπτικά, ώρες ολόκληρες, ακούγοντας το “She's lost control’’, ένα κορίτσι που πολύ αγάπησα, μια ύπαρξη αινιγματική, σχεδόν ανεξιχνίαστη, σαν τη Nadja του Breton, σαν την Ανδαλουσιανή του Debord, σαν την Anna Blume του Schwitters…

Track#89 / (Παρένθετο σπάραγμα): I knew these people, these two people. They were in love with each other. The girl was young, and the guy was quite a bit older. He was kind of raggedy and wild. She was very beautiful, you know. And together they turned everything into a kind of an adventure, and she liked that. Just an ordinary trip down the grocery store was full of adventure. They were always laughing at stupid things. He liked to make her laugh. And they didn’t much care for anything else, because all they wanted to do was be with each other. They were always together. They were real happy. And he, he loved her more than he ever felt possible.

Track#90 / … είχε εμφανιστεί αναπάντεχα στη ζωή μου, και την αγάπησα ακαριαία εκείνη την κοπέλα, την αγάπησα μάλλον επικίνδυνα, μπορείς να πεις, μου θύμιζε διαρκώς τον στίχο “A change of speed, a change of style’’, κι όταν σμίγαμε ήταν σαν να συμβαίνει για πρώτη φορά, αλλά ό,τι πιο ανεξίτηλο είναι οι τρελές οξυδερκείς μας αντιπαραθέσεις, μια ποίηση των εμπρησμών, η διελκυστίνδα των διακυμάνσεών μας, το πώς ξιφουλκούσαν τα βλέμματά μας στο φως των κεριών — κι ύστερα, αφού κύλησαν κάποιοι ευδαίμονες και συνταρακτικοί μήνες, εμφιλοχώρησαν η διασάλευση και η παρεξήγηση, η κατάσταση εκτροχιάστηκε, no direction home & she’s lost control again, οι δαίμονες την κατέκλυσαν…

Track#91 / (Παρένθετο ποίημα): στα καθημερινά τζογάραμε το αιώνιο / η φλογίτσα του κεριού να τρεμοπαίζει στο τραπέζι / το σαρανταπεντάρι του ζακ μπρελ στο μονοφωνικό ηλεκτρόφωνο / περίπατος εωθινός στον λουρμπαδιάρη / το κυτίο παραπόνων στο κατάστημα ενδυμάτων / δυο ρόδια στου μπαλκονιού το τάσι / ο νέος συναξαριστής [τόμος ι´ & τόμος η´, ίνδικτος], το ζουμπουλάκι στο ποτήρι του κρασιού / η τρίτη κούπα του καφέ του πρωινού / το επιδόρπιο σιγαρέττο / ο γαλάζιος σουγιάς δίπλα στο πορτατίφ / το άκοπο βιβλίο του γονατά / το βλέμμα της στου τσέλαν τη σελίδα / το βλέμμα του στου μπέκετ τη σελίδα / η λιτοδίαιτη ποίηση το βράδυ / τα χάπια του στην ώρα τους / η βιταμίνη της στην ώρα της / ένα φεγγάρι ολόγιομο απ᾽ την αρχαία δεκαετία / το τσίγκινο τσακμάκι απ᾽ τη βιέννη / κι εκείνη η ακούσια ικεσία.

Track#92 / … έκανα τ᾽ αδύνατα δυνατά, αδύνατον να την κατευνάσω, πάσχιζα μοχθούσα έδινα δινόμουν δόθηκα, αδύνατον ν᾽ απομακρύνω τους δαίμονες, αδύνατον να εξιχνιάσω· τα ξεσπάσματά της με ξέσκιζαν, διέθεσα όλα μου τα ξόρκια, άναψα κεράκι, έκανα προσευχές· έβαζα πλυντήριο, απίθωνα στο τραπέζι της ένα κουλούρι, μια μπανάνα, μια γαρδένια, ένα βιβλίο, κι ένα χειρόγραφο, κάθε πρωί με την αυγούλα· έθυα στον νεροχύτη· πλημμύρισα δάκρυα, άκουσα χίλιες φορές το “Shes lost control’’, έκαψα γέφυρες, έστησα παραπήγματα· κάπνισα μια καπνοβιομηχανία, έγινα ο καθρέφτης της οδύνης της· και πάνω απ᾽ όλα, μα πάνω απ᾽ όλα, ευχήθηκα με όλα μου τα σπλάχνα να μπορούσα την ψυχονοητικώς συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές να ιάσω· ματαίως και ανώφελα — μολαταύτα ξέρω γνωρίζω είμαι σίγουρος μετά πάσης βεβαιότητος το δίχως άλλο αναμφιβόλως…

Track#93 / …θα ξημερώσει και πάλι θεσπέσια στην Κυψέλη, και σ᾽ όλη την οικουμένη, όπως ξημέρωνε θεσπέσια όταν Εκείνη χαμογελούσε βγαίνοντας από το ενύπνιό της κι εκείνος έλιωνε από το χαμόγελό της και έπιαναν να μιλάνε, με την τσίμπλα στο μάτι, για όσα είχαν κάνει την περασμένη μέρα, για τα όσα θα κάνουν σήμερα και αύριο και μέχρι το τέλος του χρόνου.