Πλάσμα Εκστρατείας [fragmenta, 284-300]

Track #284 / Στα σημειωματάρια και στα τετράδια εργασίας του Συγγραφέα συναντάμε δεκάδες μνείες σε αυτοκτονίες πνευματικών προπομπών του καθώς και φίλων του, συνοδευόμενες συνήθως από σχόλια εξορκισμού της αυτοχειρίας, κάτι διόλου παράδοξο καθόσον διήπε διαρκώς και διηνεκώς τον Συγγραφέα του Μυθιστορήματος μια έως υπερβολής περιέργεια για το τι μέλλει γενέσθαι, για το εάν και πότε θα ανακαλυφθούν χαμένα χειρόγραφα του Εγέλου, φέρ᾽ ειπείν· μια αδημονία, επίσης, για την επικείμενη έκδοση και περιπαθή ανάγνωση του επόμενου μυθιστορήματος που θα πρόσφερε στην ανθρωπότητα ο Commander Thomas Pynchon, συνοδευόμενη (όχι και τόσο παραδόξως) από την ακρόαση των διαρκείας 29 ωρών και 27 λεπτών ακρόαση των έως τώρα Απάντων των SWANS, και πάει λέγοντας. Φιλικά του πρόσωπα εξάλλου δεν έπαυαν να εξάρουν την πληθωρική του προσωπικότητα, την εξ απαλών ονύχων ροπή του στο γλεντοκόπι, σε μιαν αδιαπραγμάτευτη celebration της ζωής της ίδιας.

Track #285 / Η μοναδική αυτοκτονία που ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος ασμένως αποδέχτηκε ήταν αυτή του Guy Debord, ο οποίος, ποσβεβλημένος από αλκοολική πολυνευρίτιδα, αποφάσισε να τελευτήσει τον υποδειγματικό του βίο με έναν πυροβολισμό στην καρδιά το 1994, την τελευταία νύχτα του Νοεμβρίου. Ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, τριάντα χρόνια τώρα, δεν παύει, όταν του δίνεται η ευκαιρία και το φέρνει η κουβέντα, να επιμένει ότι ο Debord πέθανε από υπερβολική δόση ζωής. Εις επίρρωσιν, παρέθετε τα λόγια της συζύγου του Guy, της Alice Becker-Ho (γενν. 6 Αυγούστου 1941), σύμφωνα με τα οποία το ότι έθεσε τέλος στη ζωή του ο leader της Λεττριστικής και Καταστασιακής Διεθνούς ήταν το τελευταίο μεγάλο potlatch/δώρο που της έκανε.

Track #286 / Ας μου επιτραπεί να θυμηθώ και να σας θυμίσω ότι ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, πλειστάκις και παρόντος εμού, επαναλάμβανε στη μεταμοντέρνα Βεατρίκη το εξαίσιο ξέσπασμα του Fabian Avenarius Lloyd, γνωστού τοις πάσι ως Arthur Cravan (1887-1918): Κι εμένα, ω! εμένα!, μου αρκούσε πάντα μια νότα απο βιολί, μια γουλιά αψέντι, κι ένα θελκτικό χαμόγελο για να θεριέψει πάλι μέσα μου η λύσσα για ζωή!

Track #287 / Πώς λοιπόν να μην ενθουσιαστεί (και τον είχε όπως ξέρουμε στο τσεπάκι του τον ενθουσιασμό ο Συγγραφέας) όταν έφτασε στα γυαλιά του η εξής (κάπως απότομη, η αλήθεια είναι) φράση από ένα αδιανόητα πλούσιο στα πάντα (και δυστυχώς ανέκδοτο ακόμη) θραυσματικό μυθιστόρημα μιας λίαν προσφιλούς του ποιήτριας: Honest to fuck, if you die I’ll never survive it so don’t die. / Eva H. D., Jettison the Light, p. 275.

Track #288 / … and death shall have no dominion

Track #289 / Διαβάζουμε στα σημειωματάρια του Συγγραφέα: «Οκέι, δεν ήταν ανάγκη να έρθει καλπάζουσα η γηριατρική και η αμφιλεγόμενη (κατ᾽ εμέ παντελώς ανυπόληπτη) new age παρλαπίπα για να ξεθωριάσει το ιδεολόγημα της σπινταρισμένης νιότης, το πρόγραμμα/πρόταγμα live fast die young, στα καθ᾽ ημάς ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος· για να ᾽χεις ένα όμορφο πτώμα. Η μεγαλειώδης ιστορία του ροκ εν ρολ, καμιά εβδομηνταριά χρόνια από την έκρηξή του, αποδεικνύει τελικά ότι το ζητούμενο δεν είναι η σύντομη ζωή αλλά μια ζωή πλήρης εντέλει, ότι το αίτημα είναι η αντοχή των υλικών, ότι θα σεργιανίσουμε τον χρόνο που μας δόθηκε παραμένοντας διάκονοι της δημιουργικότητας, και όχι παρίες της παραίτησης, κι ότι απλώς μια μέρα, σε όσο γίνεται πιο μεγάλη ηλικία, θα κλείσουμε τα μάτια, θα έλθει η κοίμησις, όπως υπέροχα το λέει η παράδοση».

Track #290 / Όχι στην καταγέλαστη ματαιοδοξία που προμοτάρουν οι βαρόνοι της κρυογονικής, αλλά ναι στην στραφταλιστή αισιόδοξη επιμονή, ναι στο να κάνουμε πράγματα, ναι στο να τραγουδάμε ακατάπαυστα το τραγούδι που ξεγελάει το χρόνο (ένας από τους ορισμούς της ποίησης που μας δώρισε ο leader του υπερρεαλισμού, ο André Breton), ναι στο να εμμένουμε στην κατάφαση, αρνούμενοι παρωχημένα σλόγκαν και πεισιθανάτες διακηρύξεις.

Track #291 / Ναι, το πνεύμα του ροκ εν ρολ είναι τελικά συνώνυμο με την παρατεταμένη παιδική ηλικία, με το πνεύμα του παιχνιδιού, του homo ludens, του παίζοντος ανθρώπου, όπως ήδη από τo 1938 (!) επισημαίνει στο βαρυσήμαντο φιλοσοφικοϊστορικό πόνημα Homo Ludens, ο Ολλανδός στοχαστής Johan Huizinga (1872 – 1945), πόνημα που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, μεταφρασμένο από τον ποιητή και συγγραφέα Στέφανο Ροζάνη, με τίτλο Ο άνθρωπος και το παιχνίδι.

Track #292 / Καίτοι συγκλονιστήκαμε, και κατά μία έννοια γαλουχηθήκαμε, από τους φλεγόμενους πιτσιρικάδες της απείθειας —τους θρυλικούς εικοσιεφτάρηδες Jimi Henrdix, Janis Joplin, Jim Morrison—, παρότι ερωτοτροπήσαμε (ίσως ενίοτε ακόμη να ερωτοτροπούμε) με κάποιες θελκτικά επικίνδυνες, για σώμα και νου και ψυχή, καταστάσεις, αν και λάμπει ακόμη μέσα μας το άστρο του Rimbaud, του Ducasse, και του Modigliani, προτιμήσαμε στην κρίσιμη διασταύρωση ν᾽ αρχίσουμε να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας με τους γερόλυκους, μ᾽ αυτούς που επέμειναν και παρέμειναν, μ᾽ αυτούς που υφίστανται και ανθίστανται.

Track #293 / Ζούμε την κάθε στιγμή αιώνια με την καβάτζα της αιωνιότητας, αποφάνθηκε ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, αναμιμνησκόμενος —κάπως συγκεχυμένα, καθόσον οινοβαρής, όφειλε να ομολογήσει— ένα θραύσμα από το περιλάλητο πόνημα Tractatus Logico Philosophicus του Ludwig Wittgenstein.

Track #294 / Την επαύριον, κατά τα ειωθότα, αφού προγευμάτισε, έσπευσε να εντοπίσει το εν λόγω θραύσμα. Βουαλά! «Αν με την αιωνιότητα δεν εννοούμε άπειρη χρονική διάρκεια αλλά αχρονικότητα, τότε αιώνια ζει αυτός που ζει στο παρόν».

Track #295 / Ο Bob Dylan δεν σταματάει την Never Ending Tour, ναι, μάλιστα, όπως το ακούτε, την περιοδεία που δεν τελειώνει ποτέ, και αισίως κλείνει τον Μάιο τα 84, ενώ παραλλήλως ζωγραφίζει, φιλοτεχνεί πελώρια γλυπτά, παράγει ουίσκι, και συνθέτει ύμνους. Ο John Cale, στα 81 του, μας παίρνει τα μυαλά με τον αβανγκάρντ ποπ δίσκο του Mercy και αλωνίζει τον πλανήτη περιοδεύοντας, ενώ μάγεψε τον κόσμο το καλοκαίρι στο Ηρώδειο. Οι Rolling Stones συμπλήρωσαν έξι δεκαετίας αδιάλειπτης παρουσίας, και κυκλοφόρησαν το πανίσχυρο άλμπουμ Hackney Diamonds που κάνει το αίμα να κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες.

Track #296 / Ιδρυτική Συνθήκη της Συγγραφής του Μυθιστορήματος, 14: “Enter, drink, and dream a lie, / Escape the street’s reality; / Drink gin and immortality’’ [Allen Ginsberg, Νέα Υόρκη, Άνοιξη 1944]

Track #297 / Ο William H. Gass, συνέχιζε να εργάζεται συνθέτοντας ένα θεωρητικό βιβλίο για το μπαρόκ στα 93 του, έχοντας ήδη γράψει αριστουργηματικά δοκίμια και εκτυφλωτικά κρυστάλλινα μυθιστορήματα, ανάμεσά τους το κορυφαίο Tunnel. Ο Thomas Pynchon και ο Don DeLillo, οι αδιαμφισβήτητοι τσάμπιον του μοντερνισμού, εξακολουθούν να εργάζονται, αμφότεροι στα 87 τους. Ο Lawrence Ferlinghetti διανύει δημιουργικά όλον τον 20ό αιώνα και, αφού ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο της Μπιτ Γενιάς City Lights Books και το ομότιτλο βιβλιοπωλείο, γιορτάζει τα εκατοστά γενέθλιά του κυκλοφορώντας το μυθιστόρημα Little Boy (2019), και σβήνει το κερί της ζωής δύο χρόνια αργότερα. Ο αείζωος φίλος του Ferlinghetti, ο Νάνος Βαλαωρίτης, δεν σταμάτησε λεπτό να δημιουργεί και να εκδίδει ποιητικές συλλογές, τόμους με δοκίμια, και πεζογραφήματα, να απαγγέλλει δημοσίως και να ζωγραφίζει, μέχρι την τελευταία του πνοή, λίγο πριν κλείσει τα εκατό. Μάλιστα (ας μου επιτραπεί μια προσωπική νότα, μιας και συνομιλούσαμε και αλληλογραφούσαμε επί 42 έτη!) δεν έπαυε να μου στέλνει μηνύματα στο messenger όπου σχολίαζε ακόμα και φωτογραφίες που αναρτούσα από τα ράφια των βιβλιοθηκών μου. Ο Nicanor Parra γιορτάζει τα εκατό του απαγγέλοντας σε κάποιο μπαρ και δεν στέργει ν᾽ αφήσει τα γραπτά και τη ζωή παρά τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2018.

Track #298 / Ιδρυτική Συνθήκη της Συγγραφής του Μυθιστορήματος, 15: «Ωστόσο, ο σκοπός, στην ουσία, παραμένει ο ίδιος πάντα, να γελάσουμε. Γελώντας μ᾽ αυτό που είμαστε, κατ᾽ αρχήν δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο από την ηλεκτρική θύελλα της μνήμης μέσα στον εγκέφαλο» [Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής, εκδ. Άγρα, σ. 115]

Track #299 / Ο Jonas Mekas, σύμφωνα με τη μαρτυρία της μοντέζ του, ξυπνάει στις 23 Ιανουαρίου του 2019, εργάζεται δώδεκα ώρες, όπως πάντα, πίνοντας στα διαλείμματα κόκκινο κρασί και τρώγοντας βραστή πατάτα, ακούγοντας τζαζ και Γρηγόρη Μπιθικώτση που τον λάτρευε, και το βράδυ κλείνει γαλήνια τα μάτια του, έχοντας κλείσει 96 χρόνια βίου και πολιτείας. Ο Manoel Cândido Pinto de Oliveira σπάει όλα τα ρεκόρ της ροκ εν ρολ δημιουργικής μακροβιότητας, καθόσον εκοιμήθη στα 106 χρόνια του, έχοντας συμπληρώσει 85 (!) χρόνια θητείας στον κινηματογράφο, 75 (!) χρόνια καυτής μονογαμίας με τη σύζυγό του Maria Isabel Brandão de Meneses de Almeida Carvalhais (η οποία εκοιμήθη στα 101 της, 4 χρόνια μετά τον λατρεμένο άντρα της), ενώ διετέλεσε αθλητής του άλματος επί κοντώ και ραλίστας.

Track #300 / Τι να λέμε τώρα…