Μεγαλοβδόμαδο, ευώδιασε η Ανάσταση. Κι επιτέλους, αντάμωσαν ξανά οι Οδυσσέας Γεωργίου και Ρασκόλνικοφ της Κυψέλης Number Two, ήτοι οι Docteur en rien και Ράσκυ ΙΙ, αν και για να είμαστε δίκαιοι αμφότεροι ήσαν Διδάκτορες του Τίποτα, πεπεισμένοι προσηλωμένοι περιχαρείς παίζοντες απόγονοι του Βίκτωρος Ματσιούρ, ο οποίος πρώτος απεφάνθη ότι είναι Διδάκτωρ του Τίποτα, και δη στο περιλάλητο φιλμικό κείμενο, όπως επέμεναν οι Διδάκτωρ και Ράσκυ ΙΙ να λένε τις κινηματογραφικές ταινίες, The Shanghai Gesture, όπου, ως Ομάρ, ο Ματσιούρ, ερωτοτροπούσε, επιστρατεύοντας όλον του τον λεπταίσθητο ρομαντικό κυνισμό, με την Υπερθεά Παπαρούνα Σμιθ, που την υποδύεται η Βελούδινη Βασίλισσα Βαθυκύανων Βυθών, ήγουν η Τζην Τίρνεϊ, και ιδού, διά του λόγου το αληθές, ο διαμειφθείς διαλεκτικός διάλογος, όπως αυτολεξεί τον παρέθεσε, ως μότο, ο Άλλος Οδυσσέας στο κοινωνιολογικό αυτοβιογράφημά του Η Κοκό στην Κοπεγχάγη, που τύπωσε, στην κόψη του χρόνου, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς του Ζοφοεγκλειστικού μεν, Ερωτοφόρου δε, Έτους 2020, η έξοχη Πόλα Καπόλα στις εξοχότατες εκδόσεις νήσος — Poppy: You said Doctor Omar. Doctor of what? / Omar : Doctor of nothing, Miss Smith. It sounds important and hurts no one. Unlike most doctors.
Αντάμωσαν, το λοιπόν, οι φίλοι. Ναι, οι brothers in arms, οι we few, we happy few, we band of brothers, και έπιασαν τις προπόσεις. Και πριν τις πιάσουν τις προπόσεις, αναθυμήθηκαν, αφού έβαλαν στο παλιό πικάπ να παίζει το «A Love Supreme», τον δεύτερο διδάξαντα διδάκτορα (αναθυμήθηκαν; σιγά! λες και τον λησμόνησαν στιγμή!), τον Debord και την καταλυτική/καταλυτική/κατανυκτική του του φράση: Je me suis ferment tenu, docteur en rien, à l’écart de toute apparence de participation aux milieux qui passaient alors pour intellectuels ou artistiques. J’avoue que mon mérite en cette matière se trouvait bien tempéré par ma grande paresse, comme aussi par mes très minces capacités pour affronter les travaux de pareilles carrières. Και μετά, έπιασαν τις προπόσεις. Διότι οι προπόσεις είναι το αλατοπίπερο της ζωής, και τώρα, στα νεογεράματα ο ένας και στα γεροντονιάτα του ο άλλος, τώρα μαθές που τους έχει απαγορευτεί διά ροπάλου της Ιέρειας του Ίμερου, το αλάτι, το άλας της γης, το αλατάκι το νόστιμον που τόσο νοστιμίζει νόστιμους ροφούς και νόστιμες συναγρίδες και νόστιμες πέρκες και νόστιμες πεσκανδρίτσες και νόστιμια μπαρμπούνια και νοστιμούτσικες σαρδελίτσες (τα επιτρεπτέα ψάρια, πάει να πει), έμεναν μόνον με το πιπέρι οι προπόσεις, κι έτσι οι δύο διδάκτορες του δέοντος (διότι ναι μεν ήσαν, οι Γεωργίου και Ράσκυ αφιονισμένοι της απείθειας, αλλά ήσαν δε και μανούλες στην υπακοή όταν οι προς υπακοήν εντολές προέρχονταν άνωθεν, πάει να πει από τα Κορίτσια τους), και είπαν να κάμουν το αλατοπίπερο της ζωής σκέτο πιπέρι της ζωής, κι έτσι επιδόθηκαν σε, ούτως ειπείν, προπόσεις πιπεράτες.
Μεγαλοβδόμαδο, ευώδιασε η Ανάσταση. Είχαν σαράντα οχτώ μέρες να ανταμώσουν. Τα έλεγαν με βιντεοκλήσεις. Εκπονούσαν σχέδια, έστηναν δίκτυα, σκαρφίζονταν ματσαράγκες. Είχαν αναγάγει σε μαγικό αριθμό το 811, ύστερα από περίπλοκους υπολογισμούς, για τους οποίους θα ειπωθούν, με την έλευση του θέρους, πολλά και περιεκτικά. Είχαν αποφασίσει (κατόπιν, βεβαίως-βεβαίως, αποφάσεως των Κοριτσιών τους, αμ τι γαρ!) ότι η απόφαση είναι Νυν Υπέρ Πάντων Αγών υπέρ Υγείας Καύλας Επανάστασης (ΥΚΕ), οπότε και τέρμα το άλας, τέρμα το αβγοτάραχο, τέρμα οι τσιπούρες ιχθυοτροφείου, τέρμα η παρέα με κακομούτσουνους (όχι ότι έκαναν ποτέ παρέα με κακομούτσουνους, αλλά, καλού κακού, ας επαναληφθεί: Τέρμα η Παρέα με Κακομούτσουνους!), τέρμα οι Θανάσης και Ματούλα και Σωκράτης (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου), τέρμα τα Ζαβαρακατρανέμια του Κωλοβαρέματος, τέρμα η Εφημερίδα των Συντακτών και το Λαχείον Συντακτών, τέρμα οι τραυλές προπόσεις, τέρμα τα δίφραγκα, τέρμα ο γλουτένιος άρτος, τέρμα οι συκομαΐδες, τέρμα ο Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς και οι παραφυάδες αυτού, τέρμα σαραγλί και μπακλαβάς, τέρμα ο καπουτσίνος με τέσσερις κουταλιές ζάχαρη, τέρμα το μπερμπάντεμα στα πέριξ του Κοσμικού, της Μαιρούλας, της Κυβέλης, τα τίγκα στα παβλοφικά αντανακλαστικά άμα τη εμφανίσει του παστίτσιου, της γαριδομακαρονάδας, των λαχαντολμάδων, της κρέμας καραμελέ, της πάβλοβας, της φέτας με κρούστα μέλι, τέρμα, ναι, τέρμα η Ομελέτα Κοντορσέ (με δώδεκα φρέσκα αβγά, παρκαλώ, γεγονός που στάθηκε μοιραίο για τον Μαρκήσιο!), τέρμα οι παννυχίδες με κρασοβάρελα στο κελάρι, τέρμα όλα, και τα τα πάντα τέρμα εν ονόματι ΥΚΕ, ζήτω η ΥΚΕ, από δω και πέρα ΥΚΕ και μόνον ΥΚΕ και δαγκωτό και ρουφηχρό ΥΚΕ, διότι Νέα Κατάσταση / Νέα Καθήκοντα, διότι Από Εκεί Όπου Είμαστε Θα Πάμε Εκεί Όπου Είναι η Απόφαση, διότι οι Γεωργίου και Κτενάς, οι Διδάκτορες του Δέοντος, αποφάσισαν ότι αυτοί και τα Κορίτσια τους υιοθετούν πλέον το dictum We are the Ultimate Crossover Lovers, εμμένοντας (το τύπωσαν και σε μπλουζάκι) ότι η λέξη είναι Persnickety, και ότι οφείλουν κατεπειγόντως και τώρα αμέσως και με ιαχές ουρανομήκεις να δουν επτάκις την φιλμική δημιουργία The Shanghai Gesture, και να βαράνε προσοχές στα Κορίτσια τους εις τους αιώνες των αιώνων και να δημιουργούν δεξάμενοι φλόγαν και να γράφουν να σκηνοθετούν να απαγγέλλουν να ιερουργούν με λέξεις με εικόνες με νότες και να μην σταματάνε με τίποτα και ποτέ να κατεβάζουν ιδέες και να σκάνε στα γέλια και να είναι πάντα στο πλευρό αυτών που είναι στο πλευρό τους και να μείνουν αδιάφθοροι σαν τον Φίλιπ Μάρλοου και έλλογοι παράφρονες σαν τον Γιώργη Ζάρκο και να συγκεντρώσουν Άπαντα τα Ευρισκόμενα των Can και των Fall και να γίνουν οι αρχιτέκτονες της σκόρπιας ζωής και οι προάγγελοι του χάους. Και, όπως θα γράψουν οι ιστορικοί εκείνης της ταραγμένης, περιπετειώδους εποχής, what follows next can be summed up as a baroque meller full of delicious absurdity and unspeakable depravity.
