Ναβάχο Μπέιμπι

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Λέ­νε πως όσο συ­χνό­τε­ρα το τε­λού­με, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρα Τ-κύτ­τα­ρα ανα­πτύσ­σο­νται μέ­σα στο σώ­μα μας, τα οποία συ­ντε­λούν στην κα­λύ­τε­ρη άμυ­να του ορ­γα­νι­σμού απέ­να­ντι στις λοι­μώ­ξεις. Ισχυ­ρί­ζο­νται πως όσο πιο βα­θιά το κά­νου­με, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο οξυ­γο­νώ­νο­νται οι ιστοί μέ­σω της ανα­πνο­ής μας, κά­τι που επι­βρα­δύ­νει τη γή­ραν­ση. Έχουν βρει πως τη στιγ­μή που το κά­νου­με ανε­βαί­νουν μέ­σα μας τα επί­πε­δα των εν­δο­γε­νών οπιοει­δών, δη­λα­δή οι εν­δορ­φί­νες και οι εγκε­φα­λί­νες, οι οποί­ες έχουν παυ­σί­πο­νη και ηρε­μι­στι­κή δρά­ση. Εντό­πι­σαν πως η λει­τουρ­γία του πυ­ρο­δο­τεί­ται από τον με­τω­πιαίο λο­βό του εγκε­φά­λου. Επι­πλέ­ον, όταν το κά­νου­με με­τά το φα­γη­τό, βοη­θά στη χώ­νε­ψη και κα­τα­πο­λε­μά την αε­ρο­φα­γία. Τέ­λος, έχουν με­τρή­σει πως μία ώρα άσκη­σής του αρ­κεί για να κα­ούν 500 θερ­μί­δες μέ­σα στον γή­ι­νο πλε­ο­νά­ζο­ντα ορ­γα­νι­σμό. Σε πολ­λές χώ­ρες, όπως και στην Ελ­λά­δα, έχουν ιδρυ­θεί ει­δι­κές κλι­νι­κές οι οποί­ες μάς το προ­σφέ­ρουν ως θε­ρα­πεία που υπο­κα­θι­στά τις αγω­γές με αντι­κα­τα­θλι­πτι­κά φάρ­μα­κα. Οι αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες πί­στευαν πως εί­ναι δώ­ρο της Αφρο­δί­της προς τους αν­θρώ­πους, μα­ζί με τον Πό­θο και την Ηδο­νή. Η σκε­πτο­μορ­φή του, δη­λα­δή ο δαί­μων Γέ­λως, απει­κο­νι­ζό­ταν ως μέ­λος του θιά­σου του Διο­νύ­σου, κι ήταν ένας χα­ρω­πός νέ­ος με μα­κρύ έν­δυ­μα και κι­θά­ρα. Συμ­βαί­νει ακα­τά­παυ­στα τρι­γύ­ρω μας, εμ­φα­νώς και αφα­νώς, στο δι­πλα­νό γρα­φείο, στο δι­πλα­νό δια­μέ­ρι­σμα, στο παρ­κα­ρι­σμέ­νο αυ­το­κί­νη­το στην άκρη του δρό­μου, και εί­ναι εξί­σου κοι­νό με τα φύ­κη Γε­λί­δια που αφθο­νούν σε όλες τις ελ­λη­νι­κές ακτές. Φυ­σι­κά, ανα­φε­ρό­μα­στε στο γέ­λιο. Αρ­κεί τό­ση εγκυ­κλο­παι­δι­κή προ­πό­νη­ση;

Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Διά­λε­ξε μια ήσυ­χη γω­νιά του σπι­τιού σου, και πά­ρε το σχή­μα του γέ­λιου. Δη­λα­δή, γί­νε το δο­χείο που θα το υπο­δε­χτείς. Έχει βρε­θεί πως το γέ­λιο αδυ­να­τεί να εκλυ­θεί μέ­σα σε ψυ­χο­συ­σκευ­ές που πά­σχουν από υπερ­βο­λι­κή εγκο­σμιό­τη­τα, δη­λα­δή από το σύ­μπλεγ­μα της κα­τά κό­σμον αθα­να­σί­ας. Γι’ αυ­τό και τα κα­λύ­τε­ρα γέ­λια πέ­φτουν αμέ­σως με­τά τις κη­δεί­ες, όταν δη­λα­δή ακό­μα και ο πιο τσι­με­ντα­ρι­σμέ­νος ψυ­χι­σμός αντι­κρί­ζει τα προ­σε­χώς του σε συ­σκευα­σία φε­ρέ­τρου. Θυ­μά­στε εκεί­νο το ξε­καρ­δι­στι­κό δι­ή­γη­μα του Ι. Κον­δυ­λά­κη «Ο Επι­κή­δειος»; Θυ­μά­στε το γέ­λιο της αρ­κού­δας που πέ­φτει όταν ένας χω­ρι­κός, συγ­γε­νής του μα­κα­ρί­τη, ψι­θυ­ρί­ζει στον αφη­γη­τή, ο οποί­ος αυ­το­σχε­διά­ζει έναν επι­κή­δειο για κά­ποιον πα­ντε­λώς άγνω­στό του, την προ­τρο­πή: «Πε πρά­μα και για τ’ άλ­λα τα παι­διά του»; Πά­ρε και κά­να δυο βα­θιές ανά­σες, δεν βλά­πτει. Μα δεν αρ­κεί κιό­λας. Διό­τι, σε αντί­θε­ση με το κλά­μα, τη με­λαγ­χο­λία, τη με­γα­λο­μα­νία, και άλ­λες μο­να­χι­κές και γλυ­κό­πι­κρες εκ­φορ­τί­σεις, το γέ­λιο δεν μπο­ρεί να προ­κλη­θεί εύ­κο­λα από μό­νο του. Σπά­νια εί­ναι κα­νείς τό­σο σο­βα­ρός ώστε να μπο­ρέ­σει να γε­λά­σει με τον εαυ­τό του. Οπό­τε; Ανα­λο­γί­σου πό­τε ήταν η τε­λευ­ταία φο­ρά που έκα­νες κο­λο­τού­μπες από τα γέ­λια. Ωραία δεν ήταν; Κά­τι από τον έξω κό­σμο δεν το προ­κά­λε­σε; Κά­τι στον μέ­σα κό­σμο σου δεν το υπο­δέ­χτη­κε; Πού πή­γαν όλα αυ­τά; Που­θε­νά δεν πή­γαν, τρι­γύ­ρω σου εί­ναι και στρο­βι­λί­ζο­νται, ψά­χνο­ντας μια δί­ο­δο για να ξα­να­τρυ­πώ­σουν μέ­σα σου.

Τέ­λος χρό­νου.

Αμέ­σως με­τά

Τα παι­διά γε­λούν πε­ρί­που 400 φο­ρές την ημέ­ρα, ενώ οι ενή­λι­κες μο­νά­χα 15-20. Πρω­το­γε­λού­με σε ηλι­κία πε­ρί­που τεσ­σά­ρων μη­νών, άμα βρε­θεί κά­νας πο­νε­τι­κός γή­ι­νος πλάι μας και μας γαρ­γα­λί­σει. Στη φυ­λή των Να­βά­χο, έχουν έθι­μο να διορ­γα­νώ­νουν ένα τρι­κού­βερ­το γιορ­τα­στι­κό γεύ­μα για το πρώ­το γέ­λιο ενός μω­ρού. Γί­νε μω­ρό, σή­κω­σε το τη­λέ­φω­νο και άρ­χι­σε να κα­λείς κό­σμο για τη δι­κή σου γιορ­τή.