Τα προκαταρκτικά
Δεν θυμάμαι πότε έφαγα το πρώτο πιάτο με τηγανητούς στρύχνους κονδυλόρριζους, δηλαδή τηγανητές πατάτες, στη ζωή μου, πάντοτε όμως θυμάμαι και αναπολώ πότε ήταν η τελευταία φορά, κάτι που δεν ισχύει με τον αηδή πουρέ ή την αηδέστερη πολέντα. Βεβαίως, μπορώ να ανακαλέσω στην υπερήλικη γευστική μνήμη μου με ανατριχιαστική ακρίβεια τα διάφορα στάδια παρασκευής και σερβιρίσματος που πέρασε η τηγανητή πατάτα στα εστιατόρια, στα ταχυφαγεία, αλλά και στα νοικοκυριά, κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Τηγανισμένη με λάδι ή με βούτυρο, σε τηγάνι ή σε φριτέζα, φρέσκια ή προτηγανισμένη, σερβιρισμένη σε πιάτο, σε σακουλάκι ή σε χάρτινο κύπελλο, στρόγγυλη ή σε σκελίδες, η τηγανητή πατάτα αποτελεί από μόνη της μια λαμπρή μα παραμελημένη σελίδα στο έπος της καλοφαγίας. Ακόμη περιμένω τη μέρα που θα λειτουργήσει το πρώτο ίδρυμα εστίασης —ή μάλλον: το άσυλο— όπου θα σερβίρονται αποκλειστικά και μόνο τηγανητές πατάτες, από όλες τις ράτσες, και παρασκευασμένες με όλους τους τρόπους. Όσοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να σταθεί ένα τέτοιο μαγαζί στην πιάτσα, ας θυμηθούν ότι η ίδια αντίληψη επικρατούσε και με την εμφάνιση των πρώτων κινητών τηλεφώνων στην αγορά, μόνο που η ορμέμφυτη άγρια ροπή του ανθρώπου για την τηγανητή πατάτα είναι πολύ πιο ισχυρή, αρχέγονη και αμείλικτη από εκείνην για ασύρματη επικοινωνία. Έχετε τολμήσει να κοιτάξετε ίσα στα μάτια ένα παιδί όταν ο σερβιτόρος τού αναγγέλλει ότι οι τηγανητές πατάτες του θα αργήσουν γιατί έπεσαν οι ασφάλειες στην κουζίνα του μαγαζιού;
Ναι, τόσο συγκλονιστική τροφή είναι η πατάτα. Γι’ αυτό και ο ΟΗΕ ανακήρυξε το 2008 ως Παγκόσμιο Έτος της Πατάτας. Κανονικά, θα έπρεπε να συνεχίζουμε να λατρεύουμε ως θεότητα Όπως οι Ίνκας, οι οποίοι όταν η σοδειά της πατάτας δεν ήταν καλή, έκαναν ανθρωποθυσίες στους θεούς της, κόβοντας τις μύτες και τα χείλη των εξιλαστήριων θυμάτων.
