14 Φεβρουαρίου 2025

Εί­ναι 14 Φε­βρουα­ρί­ου 2025, πρωί. Δια­τρέ­χο­ντας τις ει­δή­σεις στο δια­δί­κτυο, δια­βά­ζω:

Η Κων­στα­ντο­πού­λου κα­τα­θέ­τει μή­νυ­ση και αγω­γή κα­τά της Κα­νέλ­λη: «Τέ­λος η λά­σπη από επα­να­στά­τες του κα­να­πέ».
Η τρυ­φε­ρή αφιέ­ρω­ση της Μα­ρί Σα­ντάλ στον Παύ­λο Ντε Γκρες για την ημέ­ρα του Αγί­ου Βα­λε­ντί­νου: «Σε αγά­πη­σα πρώ­τη».
Πα­τα­γο­νία: Φά­λαι­να κα­τα­βρό­χθι­σε κα­γιά­κερ και στη συ­νέ­χεια τον «έφτυ­σε».
Ερ­ντο­γάν κα­τά Τραμπ για τη Γά­ζα: «Οι ΗΠΑ κά­νουν λά­θος υπο­λο­γι­σμούς».
Τέ­μπη: Κά­λε­σμα των συγ­γε­νών στη συ­γκέ­ντρω­ση Μνή­μης και Δι­καιο­σύ­νης.
Πά­νω από 17.500 σει­σμοί από τις 26 Ια­νουα­ρί­ου στις Κυ­κλά­δες.
Μό­να­χο: Ο Τραμπ στέλ­νει μη­νύ­μα­τα στην Ευ­ρώ­πη μέ­σω του Βανς: «Υπάρ­χει ένας νέ­ος σε­ρί­φης στην πό­λη».
Η σαρ­κο­φά­γος του Τσερ­νό­μπιλ χτυ­πή­θη­κε από ρω­σι­κό drone;
Έφυ­γε από τη ζωή τα ξη­με­ρώ­μα­τα ο συγ­γρα­φέ­ας και αρ­χι­τέ­κτο­νας Πά­νος Θε­ο­δω­ρί­δης, σε ηλι­κία 77 ετών, ει­δι­κευ­μέ­νος στις ανα­στυ­λώ­σεις βυ­ζα­ντι­νών μνη­μεί­ων.

[ Πα­ρά­λει­ψη ακα­ριαί­ων συ­ναι­σθη­μά­των ]

Μετά από ώρα, μού έρ­χε­ται μια φλα­σιά, χρό­νια πριν, στο σπί­τι του στην Πε­ραία [βουρ στην ανά­μνη­ση τώ­ρα]. Εί­ναι βρά­δυ, κα­θό­μα­στε στην κου­ζί­να με τη Σο­φία και πα­ρα­κο­λου­θού­με ξε­καρ­δι­σμέ­νοι τον Πά­νο και την Φα­ρα­ώ­να να προ­σπα­θούν να χω­ρέ­σουν στην κα­τσα­ρό­λα έναν τρί­κι­λο αστα­κό της Μο­διά­νο [κα­λά το πας, χιου­μο­ρι­στι­κή σκη­νή σε επι­κή­δειο χαι­ρε­τι­σμό, πα­λιό τρικ, εγ­γυ­η­μέ­νο]. Ο αστα­κός δεν χω­ρά­ει ολό­κλη­ρος και απο­φα­σί­ζουν να βρά­σουν πρώ­τα τον μι­σό και με­τά να τον γυ­ρί­σουν τού­μπα [πες και για τα τυ­ριά]. Ο Πά­νος εξη­γεί πώς φτιά­χνει μό­νος του τυ­ρί [ξε­κί­να την κο­ρύ­φω­ση]. Μέ­χρι να βρά­σει ο αστα­κός, κα­τε­βαί­νου­με οι δυο μας στο γρα­φείο του όπου έχει την κον­σό­λα στην οποία ασκεί­ται σε ένα παί­γνιο στρα­τη­γι­κής, κά­τι με το πώς να χτί­σεις μια πό­λη και να απο­κρού­σεις μά­χες [και με­τά;]. Κά­θε­ται στον υπο­λο­γι­στή και μου εξη­γεί την τε­χνι­κή της εξό­διας κα­τά­λη­ξης που εφαρ­μό­ζει σε κά­θε σχό­λιο από αυ­τά που αναρ­τά κα­θη­με­ρι­νά [επι­στρο­φή στο τώ­ρα]. Ξα­να­δια­βά­ζω τις ει­δή­σεις της ημέ­ρας [τε­λι­κά, έβρα­σε ο αστα­κός;]. Ανα­ρω­τιέ­μαι ποια εί­δη­ση θα διά­λε­γε από τις πα­ρα­πά­νω για να σχο­λιά­σει [ναι, έβρα­σε και κα­λά κρα­σιά]. Εί­μαι βέ­βαιος πως θα διά­λε­γε την τε­λευ­ταία [κα­λά, τώ­ρα, εί­ναι κο­ρύ­φω­ση αυ­τό;]

Τι λες, Πά­νο;