Με αυτά και με κείνα ξέχασα τα εκπαιδευτικά προγράμματα… (Βλ. Χάρτης#10). Στις μέρες μας όλα τα μουσεία, πολιτιστικά κέντρα κ.λ. θεωρούν αυτονόητο ότι προγραμματίζουν και πραγματοποιούν πάσης φύσεως εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με το αντικείμενό τους, αλλά και άσχετα πολλές φορές (ειδικά τα μουσεία). Παραστάσεις θεατρικές, συναυλίες κ.λπ. Και όλα αυτά όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις.
Στις περασμένες μεταπολεμικές δεκαετίες, σίγουρα μέχρι και τη δεκαετία του ΄80, τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ειδικά για τα σχολεία, ήταν περίπου ανύπαρκτες. Ο,τιδήποτε ήταν εκτός σχολείου το αποκαλούσαν «εξωσχολικές δραστηριότητες».
Αυτές, εκτός από τις λεγόμενες εκδρομές (με τα πόδια στο Σέιχ Σου) ήταν και το … σινεμά, σε κείνο στην Πρίγκηπος Νικολάου. Έξοδος, Μπεν Χουρ, Τα πάθη του Χριστού και τέτοια. 4ο Αρρένων Θεσσαλονίκης.
Αλλά μία φορά μας πήγαν πολύ πρωί και … θέατρο. Τίγκα το ΚΘΒΕ από Γυμνάσια, μόνο αρρένων. Αρχαία τραγωδία. Κάτι με Ιφιγένεια. Τόσο ομαδικό γέλιο δεν ξανάγινε. Ταυτόχρονα λυπόμασταν και τους καημένους τους ηθοποιούς. Η πρώτη μου επαφή με αρχαία τραγωδία επί σκηνής…
Στην πέμπτη δημοτικού μας πήγαν στο τσίρκο «Μεντράνο» που είχε εγκατασταθεί στο Φάληρο. Το τσίρκο είχε ειδικές παραστάσεις για σχολεία που άρχιζαν την ώρα των μαθημάτων, δηλ. λίγο μετά τις 8. Πρώτα εμφανίστηκε φοβερή ντιζέζ με έξωμο και είπε το
Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω
κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω…
Ύστερα βγήκαν τα λιοντάρια.
