Περιπλάνηση στην υφήλιο και δύο παρθενώνιοι έφηβοι

Πολ­λές φο­ρές έχω την αί­σθη­ση ότι ισορ­ρο­πώ στο δά­χτυ­λο την υφή­λιο που στρι­φο­γυ­ρί­ζει, όπως εκεί­νη του Τσά­πλιν στο Δι­κτά­το­ρα, και δια­τρέ­χω με τα­χύ­τη­τες αστρα­πών όλη την ιστο­ρία της γης και των αν­θρώ­πων –όχι μό­νο βέ­βαια των γε­γο­νό­των– από γε­νέ­σε­ως κό­σμου μέ­χρι τις μέ­ρες μας και με πιά­νει ο από­λυ­τος πα­νι­κός. Δεν έχω δει ού­τε και μά­θει πα­ρά ελά­χι­στα πρά­μα­τα, ού­τε και μέ­νει πλέ­ον και­ρός. Ένα μό­νο με πα­ρη­γο­ρεί και ας απλου­στεύ­ει τα πράγ­μα­τα. Ότι πα­ντού τα πά­ντα, σε όλες τις επο­χές. Με τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες και τις πα­ραλ­λα­γές τους. Μια συ­νε­χής ανα­ζή­τη­ση του θεί­ου –ή υπερ­τέ­ρων δυ­νά­με­ων– επί­πε­δη, όπως εκεί­νη των υπερ­κό­σμιων και πολ­λών δε­κά­δων, ή και εκα­το­ντά­δων με­ρι­κές φο­ρές μέ­τρων, χα­ραγ­μά­των στη Nasca του Πε­ρού, ή κα­τα­κό­ρυ­φη με πυ­ρα­μί­δες, πύρ­γους, ακρο­πό­λεις, κα­θε­δρι­κούς να­ούς…

Το υνί σχί­ζει βα­θιά τη γη… έλε­γε μία φρά­ση σε ανα­γνω­στι­κό του Δη­μο­τι­κού, και από δί­πλα ο σπο­ρέ­ας με έναν τουρ­βά γε­μά­το σπό­ρους που τους έρι­χνε στη φρε­σκο­σκαμ­μέ­νη γη. Μια χα­ρά επι­βί­ω­ση! Τι τα ήθε­λε τα πα­ρα­πέ­ρα ο άν­θρω­πος; Εί­παν επει­δή ο εγκέ­φα­λός του δια­φο­ρο­ποιού­νταν στα­δια­κά από τις διά­φο­ρες μορ­φές αν­θρω­ποει­δών... (Θα σύ­στη­να το Yuval Noah Harari, Sapiens, Μία σύ­ντο­μη ιστο­ρία του αν­θρώ­που, μτ­φρ. Μ. Λα­λιώ­της, Αλε­ξάν­δρεια 2015, αγγλ. έκ­δο­ση Harvill Secker 2014).

Από μι­κρά ψα­ρο­χώ­ρια έγι­ναν πό­λεις εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανα­ζη­τώ­ντας τα της μοί­ρας τους στον ένα­στρο ου­ρα­νό ή σε κό­κα­λα ζώ­ων, πό­λε­μοι για το τί­πο­τε ή για την ωραιό­τε­ρη ανά­με­σα στις γυ­ναί­κες, ηγε­μό­νες, αυ­το­κρα­το­ρί­ες, ανά­κτο­ρα, κα­λύ­βες, αποι­κιο­κρα­τί­ες για αιώ­νες, πο­τα­μοί αι­μά­των, ξε­ρι­ζώ­μα­τα αν­θρώ­πι­νων καρ­διών για να βγει ο ήλιος της επό­με­νης μέ­ρας, χι­λιό­με­τρα από ιε­ρά κεί­με­να που ξαφ­νι­κά με­τα­βάλ­λο­νται σε σπα­θιά, από­ψεις δια­τυ­πω­μέ­νες με εξι­σώ­σεις κο­σμο­λό­γων και συ­μπα­ντο­λό­γων που κυ­λά­νε όπως τα νε­ρά του πο­τα­μού που ύστε­ρα πά­νε και πέ­φτου­νε στους κα­ταρ­ρά­κτες, καλ­λο­νές πα­ντού ρυθ­μί­ζουν τα πά­ντα, ιε­ρά, νε­κρο­τα­φεία λαϊ­κών που τα κλω­τσά­νε οι απρό­σε­κτοι και αστών κά­τα­σπρα σα να­οί, λι­τα­νεί­ες, προ­σα­να­το­λι­σμοί κτη­ρί­ων προς τα κο­σμι­κά σύμ­βο­λα, τέ­χνες για να δα­μα­στεί ο χρό­νος και να πα­ρα­μεί­νει το θεί­ον και το κάλ­λος –όπως τα εν­νο­εί κα­νείς- ανά­με­σα στους αν­θρώ­πους, συ­νε­χείς δε­ή­σεις για τις ψυ­χές και επι­σκέ­ψεις ψυ­χών ξαφ­νι­κές γύ­ρω από λου­λού­δια της νύ­χτας ενώ οι ποι­η­τές προ­σπα­θούν να συμ­μα­ζέ­ψουν τα ασυμ­μά­ζευ­τα και οι ιστο­ρι­κοί και οι πε­ζο­γρά­φοι να διευ­κρι­νί­σουν γε­γο­νό­τα και αί­τια…

Και ξαφ­νι­κά εμ­φα­νί­ζο­νται από το που­θε­νά δύο σπα­ράγ­μα­τα από τη ζω­φό­ρο του Παρ­θε­νώ­να – το ένα, ανά­με­σα σε άλ­λα δύο τρία μας το επέ­στρε­ψε το Βα­τι­κα­νό, το άλ­λο, πά­λι μα­ζί με άλ­λα δυο τρία, μας το επι­στρέ­φει, λέ­νε όπου να ΄ναι, το Kunsthistorisches Museun της Βιέν­νης. Εί­μαι σί­γου­ρα ο τε­λευ­ταί­ος που θα μπο­ρού­σε να «κα­τη­γο­ρη­θεί» για λα­τρεία του κλα­σι­κού αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κού ιδε­ώ­δους. Όμως σε αυ­τά τα δύο σπα­ράγ­μα­τα, σί­γου­ρα τα κε­φά­λια των εφή­βων και του αλό­γου εί­ναι έν­θεα. Και κα­νείς δεν ξέ­ρει προς τα πού πη­γαί­νουν.

[2] Οι φω­το­γρα­φί­ες εί­ναι από τον ηλε­κτρο­νι­κό τύ­πο.