Heinrich Kramer [ 1430-1505 ]
Ήταν ο πιο διαβόητος κυνηγός τους.
Το παρατσούκλι του ήταν «Domini canis».
Το 1487, θορυβημένος από την παθητική στάση της Εκκλησίας,
(δεν έδινε τη δέουσα προσοχή στο ζήτημα της μαγείας),
εξέδωσε ένα εγχειρίδιο με τίτλο Malleus maleficarum
στο οποίο υποστήριξε ότι η maleficia,
η σατανική δραστηριότητα των μαγισσών,
προκαλεί όλα τα δεινά του κόσμου.
Τα επιχειρήματα του Κράμερ ήταν γελοία
έπεισαν όμως ένα άλλο «σκυλί του θεού»,
τον Πάπα Κλήμη Η’,
(αυτόν που καταδίκασε τον Μπρούνο ως αιρετικό)
για την ορθότητά τους:
«Οι γυναίκες, σε σχέση με τους άντρες
έχουν ασθενέστερα μυαλά,
επομένως είναι πιο επιρρεπείς στο κακό.
Έχουν επίσης πιο αδύναμα σώματα,
άρα ενδίδουν πιο εύκολα στις σαρκικές επιθυμίες.
Οι μάγισσες είναι συνήθως άσχημες γεροντοκόρες
ή φτωχές χήρες,
που οι άντρες τις αποστρέφονται.
Για να τους εκδικηθούν
μπορούν με διάφορα ξόρκια όχι μόνο να κάψουν τα σπίτια τους,
ή να φάνε τα παιδιά τους,
αλλά να εξαφανίσουν τα πέη τους.
Έχουν τη δύναμη να εξαφανίσουν
ως και τριάντα πέη τη μέρα.
Χωρικοί τις έχουν δει να τα κρύβουν σε φωλιές πουλιών,
και τα βράδια, αυτά τα ορφανά, αποκομμένα μέλη
να τρέχουν στους αγρούς να βρουν τροφή».
Το εγχειρίδιο έδινε οδηγίες
για το πώς θα πρέπει να ανακρίνονται οι μάγισσες
και ποια βασανιστήρια ήταν πιο αποτελεσματικά
ώστε ο ιεροεξεταστής
να αποσπάσει την ομολογία ενοχής τους.
Φυσικά η ποινή ήταν μία:
Το αμαρτωλό σώμα να καεί.
Από τις εννιακόσιες «μάγισσες»
που καταδικάστηκαν σε θάνατο την εποχή εκείνη
ο Κράμερ υπερηφανευόταν ότι είχε καταδικάσει τις διακόσιες.
Όταν πέθανε το 1505 αυτός ο Unmensch
κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη
30.000 αντίτυπα του βιβλίου του
και για τα επόμενα διακόσια χρόνια
σαράντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι εκτελέστηκαν
από εισαγγελείς που προφανώς είχαν χάσει το πέος τους.
Θα μπορούσε να περηφανευτεί και για κάτι ακόμη:
Καθολικοί και Προτεστάντες
μπορούσαν να σφαχτούν για το filioque
αλλά για το Malleus συμφωνούσαν
«ότι ήταν πράγματι βιβλίο γραμμένο
από το χέρι του Θεού».
