Ποιός, ποιά, γιατί;

Με ρωτάς αν υπήρξε; Φυσικά και υπήρξε. Αλλά αυτός ο μισογύνης, δεν ήθελε ν’ αποκαλύψει την αληθινή της ταυτότητα. Έχεις αναρωτηθεί γλυκιά μου τι σημαίνει Διοτίμα; Θυμάσαι ποιον αποκαλούσαν «Δία» οι Αθηναίοι και ποια γυναίκα ήταν αυτή που τον τιμούσε; Ποιος ο λόγος να πει ψέματα θα μου πεις. Αχ! Μετά τον ξαφνικό του θάνατο, ξέρεις πόσοι και πόσοι προσπάθησαν με συκοφαντίες και ψεύδη, ν’ αμαυρώσουν την εικόνα μου. Έφτασαν να με κατηγορήσουν ότι ήμουν εταίρα, ότι διατηρούσα οίκο ανοχής, ότι τα βράδια έφερνα κορίτσια στο κρεβάτι μας. Το χειρότερο, ότι διέφθειρα όχι μόνο αυτόν, αλλά όλη τη νεολαία της Αθήνας. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Τόσο βαθύς ήταν ο φθόνος τους. Δεν ήμουν δική τους βλέπεις, αλλά «ξένη» – Ασιάτισσα, όχι γέννημα θρέμμα της πόλης τους. Το κάθαρμα ο Αριστοφάνης –γιατί κάθαρμα ήταν– έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι εγώ φταίω για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ότι επειδή οι Μεγαρείς απήγαγαν δύο από τις «πόρνες» μου ο Περικλής κήρυξε πόλεμο σ’ αυτούς και στη συνέχεια στους Σπαρτιάτες. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Πιστεύει κανείς σήμερα τις ανοησίες που γράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα; Ότι τάχα σφάχτηκαν χιλιάδες άντρες για τα μάτια μιας γυναίκας; Αλλά ο καλός μου είχε πεθάνει βλέπεις, όταν  ανέβηκε το άθλιο έργο και δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του – να στείλει αυτόν τον αχρείο «δώρο» στον Αρχίδαμο, να τον περιποιηθεί κατάλληλα. Μη ξεχάσω και τον Αντισθένη – άλλο κνώδαλο κι αυτός! Έγραψε ολόκληρο διάλογο με τ’ όνομά μου, μόνο και μόνο για να πει ότι ο Περικλής καταστράφηκε απ’ τη λαγνεία μου. Ενοχλήθηκε ο ασχημομούρης επειδή πολλές φορές φιλιόμασταν δημόσια, ενώ η γυναίκα του ούτε να τον αγγίξει δεν ήθελε. Να μη τους αδικώ όμως όλους. Υπήρξαν και κάποιοι όπως ο Αισχίνης, κι ο γλυκός ο Λουκιανός, που με υπερασπίσθηκαν. Ακόμη και ο Πλούταρχος, που κατά βάθος με μισούσε, στο τέλος παραδέχθηκε την αξία μου. Ποια άλλη γυναίκα ήταν ικανή, σ’ ολόκληρη την Αθήνα, να συζητά επί ώρες, με τους άντρες, για τη φύση του έρωτα; Και μια και το ’φερε η κουβέντα, να σου πω ένα μυστικό; Εγώ ήμουν αυτή που δίδαξα στον Σωκράτη την τέχνη της ρητορικής! Από μένα έμαθε όλα τα τεχνάσματα που αργότερα χρησιμοποιούσε για να κατατροπώνει τους αντιπάλους του στην Αγορά. Ο μαθητής του βέβαια κορόιδευε τον Περικλή, επειδή λέει ζητούσε να μάθει από μένα πως να σαγηνεύει τα πλήθη, κι όχι από έναν επαγγελματία ρήτορα. Αντιφάσκει εδώ ο κύριος με το πλατύ κούτελο! Αφού υπήρξα «καλή δασκάλα» για τον Σωκράτη, γιατί να μην ήμουν και για τον αγαπημένο μου; Άσε το άλλο ψέμα που λέει, ότι εγώ ήμουν αυτή που έγραψα τον Επιτάφιο! Μακάρι να ’χα γράψει έναν τέτοιο υπέροχο λόγο! Αλλά αν όντως το ’κανα, τότε πως τολμά ο ανόητος ν’ αμφισβητεί τις αρετές μου; Τα ’χει χαμένα σίγουρα! Όχι τους ποιητές, τους φιλοσόφους πρέπει να εξορίσουμε από την Πολιτεία. Αυτοί είναι οι απατεώνες. Οι λέξεις τους είναι που προκαλούν δεινά. Υπέφερε ποτέ κανείς από τους στίχους μιας Κόριννας ή μιας Σαπφώς; Να σου πω και κάτι ακόμη πριν χωρίσουμε; Ο Σωκράτης ήταν για χρόνια ερωτευμένος μαζί μου. Εγώ όμως όχι. Προτίμησα να πάρω τον πιο ωραίο άντρα της πόλης. (Κι ο Αλκιβιάδης καλός ήταν, αλλά ήταν τόσο νάρκισσος! Περνούσε τη μισή μέρα μπροστά στον καθρέφτη ισιώνοντας τις μπούκλες του!) Όσο και να θαύμαζα το μυαλό του, με απωθούσε η ασχήμια του. Και δεν πλενόταν κιόλας! Όταν μιλούσε μύριζε το στόμα του! Η ομορφιά είναι σημαντική στον έρωτα. Είναι «θεμελιώδης», όπως λέει άλλος ποιητής. Ξέρω τι σκέφτεσαι: Ότι ο Θουκυδίδης δεν με αναφέρει ούτε μια φορά στο έργο του. Δεν χρειάζεται να σου πω τον λόγο. Μάντεψε!