Τι θυμάμαι από την Ελένη

Θυ­μά­μαι να με υπο­δέ­χε­ται σπί­τι της τα Σάβ­βα­τα, πά­ντο­τε κα­λο­ντυ­μέ­νη, με τα ωραία της μαλ­λιά πλεγ­μέ­να σε μα­κριά κο­τσί­δα.
Θυ­μά­μαι να πί­νου­με ουί­σκυ, σε χα­μη­λά πο­τή­ρια, με δύο πα­γά­κια, «για­τί έτσι το έπι­νε πά­ντο­τε ο Γιώρ­γος».
Θυ­μά­μαι να μου μι­λά­ει για τον Ανα­γνω­στά­κη, τον «πιο γλυ­κό της φί­λο», και να ξε­καρ­δί­ζε­ται στα γέ­λια κα­θώς της διά­βα­σα το σχε­τι­κό από­σπα­σμα από την ελε­γεία του Μα­νού­σου Φάσ­ση: «ποιος μί­λη­σε για Βα­κα­λό / εάν εγώ ανα­κα­λώ / (κι όλοι λεν: κα­λό, κα­λό…)».
Θυ­μά­μαι να μου δεί­χνει μια επι­στο­λή του Σι­νό­που­λου, ο οποί­ος, σχο­λιά­ζο­ντας τη Γε­νε­α­λο­γία, απο­ρού­σε για το ότι τα ποι­ή­μα­τά της ήταν τό­σο «φυ­σιο­λα­τρι­κά».
Θυ­μά­μαι να μου δι­η­γεί­ται αστεία πε­ρι­στα­τι­κά από τα φοι­τη­τι­κά της χρό­νια στην Αθή­να και στο Πα­ρί­σι και τις πρώ­τες της γνω­ρι­μί­ες με ποι­η­τές και ζω­γρά­φους. Τη συ­νά­ντη­σή με τον Σα­χτού­ρη, στο πα­τά­ρι του Λου­μί­δη, όπου για μι­σή ώρα την κοι­τού­σε «χω­ρίς να βγά­ζει μι­λιά».
Θυ­μά­μαι να μου μι­λά­ει τρυ­φε­ρά για τον Λά­γιο και τον Στα­μέ­λο και να τους απο­κα­λεί «ρο­μα­ντι­κές ψυ­χού­λες».
Θυ­μά­μαι, μό­λις έμα­θε για την ασθέ­νεια του γιου της του Μά­νου (δεν ήξε­ρε τη σο­βα­ρό­τη­τα της κα­τά­στα­σης), να κά­θε­ται απέ­να­ντί μου σιω­πη­λή και να κρα­τά­ει στα χέ­ρια της μια φω­το­γρα­φία: Οι δυο τους αγκα­λια­σμέ­νοι στο κή­πο του εξο­χι­κού της στην Ερέ­τρια.
Θυ­μά­μαι την ίδια βα­ριά άρ­ρω­στη πια, να μου τη­λε­φω­νεί πα­ρ’ όλα αυ­τά, στις έντε­κα το βρά­δυ, για να σχο­λιά­σει ένα άρ­θρο της Μπάρ­μπα­ρα Τζόν­σον για τον Πωλ ντε Μαν που εί­χα μό­λις δη­μο­σιεύ­σει στην Ποί­η­ση.
Θυ­μά­μαι να τη ρω­τάω αν, με­τά τα δύο βι­βλία της για τη «Ρο­δα­λί­να», εί­χε γρά­ψει κά­τι και­νούρ­γιο και εκεί­νη να μου απα­ντά­ει ότι βα­ρέ­θη­κε την ποί­η­ση, πως «έχει σκα­ρώ­σει μό­νο με­ρι­κούς ανού­σιους στί­χους», κι εγώ να της ζη­τάω επί­μο­να να μου δεί­ξει τα χαρ­τιά της.
Θυ­μά­μαι στην τε­λευ­ταία μας συ­νά­ντη­ση να μου δί­νει ένα μπλε τε­τρά­διο και να μου λέ­ει: «Ορί­στε, σου έκα­να το χα­τί­ρι. Μη το ανοί­ξεις όμως τώ­ρα. Να το δια­βά­σεις όταν θα εί­σαι μό­νος».
Θυ­μά­μαι να ανοί­γω με αγω­νία το τε­τρά­διο και να βλέ­πω στην πρώ­τη σε­λί­δα, με με­γά­λα γράμ­μα­τα, δύο λέ­ξεις: «ΤΟ ΘΑΥ­ΜΑ».