Βαρβέρη, Βαρβέρη, είσαι εδώ

Ο Γιάν­νης Βαρ­βέ­ρης εί­ναι ο πιο αγα­πη­μέ­νος μου ποι­η­τής από το φά­σμα εκεί­νο που αντι­λαμ­βά­νο­μαι ως «σύγ­χρο­νη ελ­λη­νι­κή ποί­η­ση». Το ποι­η­τι­κό του έρ­γο εί­ναι ξε­χω­ρι­στό, χω­ρίς επι­γό­νους. Ο σαρ­κα­σμός του αντι­βαί­νει στις δρα­μα­τι­κές εξάρ­σεις που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν μια κοι­νό­το­πα λυ­ρι­κή ποι­η­τι­κή πα­ρα­γω­γή της γε­νιάς του –αλ­λά και της δι­κής μου γε­νιάς. Στα βι­βλία του, βρί­σκω ό, τι χρειά­ζο­μαι: κα­λο­α­κο­νι­σμέ­νη μο­να­ξιά, ανε­κτί­μη­τους ποι­η­τι­κούς μο­νο­λό­γους, αιχ­μη­ρές πρό­ζες, χιού­μορ που σπά­ει κόκ­κα­λα, μπό­λι­κη ποι­η­τι­κώς εμπε­δω­μέ­νη ιστο­ρία, ανα­το­μία των συ­μπλεγ­μα­τι­κών εαυ­τών μας, αστα­μά­τη­το παι­χνί­δι με τα όρια ανά­με­σα στο υγιές και στο νο­ση­ρό, γρα­φή βα­θιά σω­μα­τι­κή, που δεν θα μπο­ρού­σα να μπερ­δέ­ψω με κα­νε­νός άλ­λου, φα­ντα­σία που επι­τρέ­πει τρυ­φε­ρά ζώα στα σύν­νε­φα να μας πε­τούν απα­λά στο κε­φά­λι τα πιο κρυ­φά μας μυ­στι­κά.
Δεν θυ­μά­μαι πώς ανα­κά­λυ­ψα το παι­χνί­δι της τυ­χαί­ας σε­λί­δας. Νο­μί­ζω πως προ­έ­κυ­ψε κά­ποια στιγ­μή ως ανά­γκη για παι­χνί­δι με τα πά­μπολ­λα ανα­πά­ντη­τα, υπαρ­ξια­κά και άλ­λα, ερω­τή­μα­τα. Πο­λύ σύ­ντο­μα, δια­πί­στω­σα πως αρ­κε­τός κό­σμος το γνω­ρί­ζει. Εί­ναι εξαι­ρε­τι­κά απλό, ψυ­χα­γω­γι­κό και, εντε­λώς συ­χνά, ακρι­βο­λό­γο: Θέ­τεις το ερώ­τη­μα που σε απα­σχο­λεί, ανοί­γεις το βι­βλίο της επι­λο­γής σου σε μια τυ­χαία σε­λί­δα με κλει­στά τα μά­τια, ανοί­γεις τα μά­τια και λαμ­βά­νεις την απά­ντη­σή σου. Το παι­χνί­δι ανά­γε­ται σε πραγ­μα­τι­κά σο­βα­ρή υπό­θε­ση –βέ­βαια, όλα τα παι­χνί­δια εί­ναι ξε­κά­θα­ρα σο­βα­ρές υπο­θέ­σεις– ιδί­ως αν δεν πι­στεύ­εις πως δεν υπάρ­χουν τυ­χαί­ες σε­λί­δες, τυ­χαία ση­μεία και τυ­χαί­ες απα­ντή­σεις. Δη­λα­δή, αν, τε­λι­κά, πι­στεύ­εις στο τυ­χαίο, ακρι­βώς επει­δή δεν πι­στεύ­εις πως πρό­κει­ται για κά­τι τυ­χαίο.
Θα εί­μαι ει­λι­κρι­νής: Ο Γιάν­νης Βαρ­βέ­ρης μου λεί­πει. Μου λεί­πει, δη­λα­δή, η χα­ρά της ανα­μο­νής για την επό­με­νη συλ­λο­γή του, η έγνοια πως κά­που θα προ­κύ­ψει να τον κα­λέ­σουν να δια­βά­σει, και θα πάω να τον ακού­σω. Τα ποι­η­τι­κά βι­βλία του, όμως, από τα Πε­τα­μέ­να λε­φτά, στο οποίο επα­νέρ­χο­μαι λι­γό­τε­ρο, μέ­χρι τον αγα­πη­μέ­νο μου Kύ­ριο Φογκ, το ανε­κτί­μη­το Στα ξέ­να, το τε­λευ­ταίο του, Βα­θέ­ος γή­ρα­τος και το με­τα­θα­νά­τια εκ­δο­θέν Ζώα στα σύν­νε­φα, εί­ναι για μέ­να τό­ποι τους οποί­ους επι­σκέ­πτο­μαι για να ζη­τή­σω συμ­βου­λές, σαν και τις πα­ρα­κά­τω. Και για να πα­ρα­φρά­σω το κα­βα­φι­κό, «Σε σας προ­στρέ­χω τό­μοι Α΄^[1] και Β,^[2] που κά­πως ξέ­ρε­τε από φάρ­μα­κα».