Πανδοχείο Γυμνών Ποδιών {Αρχιτεκτονική εγκυκλοπαιδικού μυθιστορήματος}

Όπου ο συγ­γρα­φέ­ας του Aπό­λυ­του Bι­βλί­ου των Γυ­μνών Πο­διών ανα­ζη­τά τις ξυ­πό­λη­τες στις κι­νη­μα­το­γρα­φι­κές ται­νί­ες και μυ­εί­ται στα μυ­στι­κά τους.

Άρ­χι­σα λοι­πόν να παί­ζω ένα παι­χνί­δι με κά­θε γυ­ναί­κα που συ­να­ντού­σα σε κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία ξυ­πό­λη­τη ή με τα γυ­μνά της πό­δια να ξε­χω­ρί­ζουν σε κά­ποια ιδιαί­τε­ρα σκη­νή: έπαιρ­να την θέ­ση του εκά­στο­τε ήρωα για να την ζω μα­ζί της ξα­νά και ξα­νά· ενί­ο­τε συ­νέ­χι­ζα την ιστο­ρία από εκεί που έμει­νε, κα­θώς αρ­νιό­μουν να δε­χτώ πως κά­θε σχέ­ση με τις ηρω­ί­δες στα­μα­τού­σε με το λο­γό­τυ­πο The end. Δεν σχε­τι­ζό­μουν όμως μό­νο με τις σα­φώς αυ­τό­νο­μες προ­σω­πι­κό­τη­τες που πλά­στη­καν από συγ­γρα­φείς, σε­να­ριο­γρά­φους και σκη­νο­θέ­τες, μό­νι­μες πια κα­τοί­κους του χω­ρο­χρό­νου της ται­νί­ας· απο­κτού­σα προ­σω­πι­κές δια­συν­δέ­σεις με τις ίδιες τις ηθο­ποιούς, βέ­βαιος πως στις πολ­λα­πλές τους προ­σω­πι­κό­τη­τες εί­χαν προ­σθέ­σει κι εκεί­νες των ρό­λων που υπο­δύ­θη­καν. Με­γα­λώ­να­με μα­ζί και συ­νο­μι­λού­σα­με με κά­θε ευ­και­ρία· ενί­ο­τε ανταλ­λά­ζα­με και επι­στο­λές, από τις οποί­ες σκο­πεύω να δη­μο­σιο­ποι­ή­σω μό­νο τις δι­κές μου, για να δια­φυ­λά­ξω την ιδιω­τι­κό­τη­τα των δι­κών τους. Όλες μα­ζί, υπο­κρί­τριες ή αλη­θι­νές, μου κλη­ρο­δο­τού­σαν μια γνώ­ση-ευαγ­γέ­λιο που απαι­τού­σε να γί­νει πρά­ξη.

Το 1936 οι και­ροί ήταν πια μο­ντέρ­νοι και με βρή­καν να δου­λεύω πε­ρι­τρι­γυ­ρι­σμέ­νος από με­γά­λα γρα­νά­ζια και τε­ρά­στια μη­χα­νή­μα­τα, χω­ρίς να γνω­ρί­ζω πως τα ίδια θα μ’ έδιω­χναν από την δου­λειά μου. Την ίδια στιγ­μή στην άκρη της πό­λης ένα θη­λυ­κό χα­μί­νι ονό­μα­τι Εllen αρ­νού­νταν να μεί­νει πει­να­σμέ­νο μα­ζί με τα μι­κρά του αδέλ­φια και πή­δη­ξε σε μια βάρ­κα για να κλέ­ψει ένα τσα­μπί μπα­νά­νες. Έτσι γνώ­ρι­σα την Paulette Goddard, ξυ­πό­λη­τη και τρε­χού­με­νη στους δρό­μους της πό­λης, κυ­νη­γη­μέ­νη επει­δή άρ­πα­ξε ένα καρ­βέ­λι από την ανοι­χτή κα­ρό­τσα ενός φορ­τη­γού. Προ­θυ­μο­ποι­ή­θη­κα να εμ­φα­νι­στώ ως ένο­χος, άλ­λω­στε εί­χα πε­ρά­σει κα­λά στην φυ­λα­κή πριν λί­γο και­ρό όταν με συ­νέ­λα­βαν ως κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη· εί­χα ανα­παυ­τι­κό κε­λί και δω­ρε­άν εφη­με­ρί­δα, για να δια­βά­ζω τα νέα των απερ­γιών. Μια κα­λο­ντυ­μέ­νη κα­κό­ψυ­χη κυ­ρία με μαρ­τύ­ρη­σε που ψευ­δο­μαρ­τύ­ρη­σα και τε­λι­κά συ­νέ­λα­βαν και το κο­ρί­τσι. Φρό­ντι­σα βέ­βαια να δια­σκε­δά­σω την τε­λευ­ταία μου «ελεύ­θε­ρη» βόλ­τα με τον αστυ­νό­μο: πρό­λα­βα κι έφα­γα μπό­λι­κο φα­γη­τό, αγό­ρα­σα τσι­γά­ρα για μέ­να και σο­κο­λά­τες για κά­τι μι­κρά παι­διά κι όταν μου ζη­τού­σαν να πλη­ρώ­σω έδει­χνα αυ­τόν. Τι μπο­ρού­σε να κά­νει; Να συλ­λά­βει τον ήδη συλ­λη­φθέ­ντα;
Έτσι βρέ­θη­κα μα­ζί της στο κλου­βί της αστυ­νο­μί­ας, που σύ­ντο­μα ντε­ρα­πά­ρι­σε στο οδό­στρω­μα. Εκεί­νη βρέ­θη­κε ήδη πί­σω από μια γω­νία και μου έγνε­φε να απο­δρά­σου­με μα­ζί. Με ελα­φρώς βα­ριά καρ­διά έρι­ξα μια μέ­τρια ρο­πα­λιά στον φρου­ρό κι έτρε­ξα προς το μέ­ρος της. Τι ωραία που ήταν! Μου φαί­νε­ται πως μου ηχού­σε μια ωραία με­λω­δία έτσι όπως περ­πα­τού­σα­με σ’ έναν άδειο φαρ­δύ δρό­μο κι εκεί­νη μου χα­μο­γε­λού­σε, ενώ έλα­μπαν τα μαυ­ρι­σμέ­να της μά­γου­λα. Όταν την ρώ­τη­σα πού μέ­νει μού απά­ντη­σε που­θε­νά και πα­ντού. Κα­θί­σα­με στο πε­ζο­δρό­μιο έξω από μια ωραία μο­νο­κα­τοι­κία και ανα­ρω­τη­θή­κα­με πώς θα ήταν να εί­χα­με μια δι­κή μας φω­λιά. Σε μια πε­τα­μέ­νη εφη­με­ρί­δα διά­βα­σα πως ζη­τά­νε νυ­χτο­φύ­λα­κα σ’ ένα με­γά­λο πο­λυ­κα­τά­στη­μα. Με προ­σέ­λα­βαν ενώ εκεί­νη με πε­ρί­με­νε έξω, τρί­βο­ντας ανυ­πό­μο­να το πέλ­μα της στον τοί­χο.

Όταν έφυ­γε και ο τε­λευ­ταί­ος πε­λά­της έτρε­ξα και την έβα­λα μέ­σα στην άδεια σά­λα, μπή­κα πί­σω από το μπαρ και της σέρ­βι­ρα του κό­σμου τα κα­λά. Ύστε­ρα ανε­βή­κα­με στο κα­τά­στη­μα των παι­χνι­διών, φο­ρέ­σα­με πα­πού­τσια του πα­τι­νάζ κι έκα­να ακό­μα και με δε­μέ­να μά­τια, ενώ κά­τω έχα­σκε το κε­νό (μου αρ­κού­σε ο ίλιγ­γος του στρο­βί­λου και η χα­ρά της πα­ρα­νο­μί­ας). Στον όρο­φο με τις κρε­βα­το­κά­μα­ρες την έβα­λα να κοι­μη­θεί στο κα­λύ­τε­ρο κρε­βά­τι και στο με­τα­ξύ αντι­με­τώ­πι­σα με­ρι­κούς λη­στές, ήπια ένα βα­ρέ­λι ρού­μι (οι σφαί­ρες τους άνοι­ξαν μια τρύ­πα που έρεε ακρι­βώς στο στό­μα μου) και κοι­μή­θη­κα εξα­ντλη­μέ­νος μέ­σα στα υφά­σμα­τα. Φυ­σι­κά με συ­νέ­λα­βαν και πι­στώ­θη­κα άλ­λο ένα δε­κα­ή­με­ρο στις φυ­λα­κές.
Με πε­ρί­με­νε ξα­νά πε­ρι­χα­ρής πί­σω από μια γω­νία, με τα πο­δα­ρά­κια της ση­κω­μέ­να στις μύ­τες, ενώ κά­ποιο γραμ­μό­φω­νο εκεί κο­ντά ξα­νά­παι­ζε την ωραία με­λω­δία. Μου ανα­κοί­νω­σε πως βρή­κε ένα σπί­τι για μας και με οδή­γη­σε ως εκεί: ήταν μια στρα­βή κα­λύ­βα στη μέ­ση του που­θε­νά. Κά­θε τι που ακου­μπού­σα γκρε­μι­ζό­ταν, με απο­κο­ρύ­φω­μα μια πόρ­τα, που μ’ έρι­ξε κα­τευ­θεί­αν στην λί­μνη που κρυ­βό­ταν από πί­σω. Αλ­λά και πά­λι, εκεί­νη έσπευ­σε να με βοη­θή­σει, απλώ­νο­ντας μά­λι­στα το πό­δι της να πια­στώ.
Το επό­με­νο πρωί κι ενώ το σπί­τι κα­τέρ­ρεε, του­λά­χι­στον με πιο αρ­γό ρυθ­μό, μου σέρ­βι­ρε κα­φέ σε δυο κον­σερ­βο­κού­τια αλ­λά η εφη­με­ρί­δα (με κά­ποιο τρό­πο στο φτω­χι­κό βρέ­θη­κε μια εφη­με­ρί­δα) έγρα­φε ότι ξα­να­νοί­γουν τα ερ­γο­στά­σια και η ιδιό­τη­τα του ερ­γά­τη με κα­λού­σε. Χώ­θη­κα μέ­σα στο πλή­θος και πέ­ρα­σα την πύ­λη την τε­λευ­ταία στιγ­μή, για να βρε­θώ ξα­νά στις μη­χα­νές, αλ­λά ένα τού­βλο που τυ­χαία πά­τη­σα εκ­σφεν­δο­νί­στη­κε στο κε­φά­λι ενός αστυ­νο­μι­κού, θαρ­ρείς μό­νο και μό­νο για να γε­λά­σουν τυ­χόν θε­α­τές στην άλ­λη άκρη του χρό­νου κι έτσι φυ­λα­κί­στη­κα για άλ­λη μια φο­ρά. Ευ­τυ­χώς στον έξω κό­σμο εκεί­νο το κο­ρί­τσι έσφυ­ζε από ζωή. Αρ­κού­σε η μου­σι­κή ενός κα­ρου­ζέλ για να την κά­νει να χο­ρεύ­ει στη μέ­ση του δρό­μου – κά­που έμει­νε για πά­ντα αυ­τή η σκη­νή, ακρι­βώς τη στιγ­μή που πί­σω της περ­νά­ει ένα πλοίο. Δεν βρέ­θη­κε κά­ποιος ποι­η­τής να την αιχ­μα­λω­τί­σει αλ­λά ένας κα­τα­στη­μα­τάρ­χης που έτυ­χε να εί­ναι πα­ρών την προ­σέ­λα­βε στο κέ­ντρο του, κι εκεί άρ­χι­σε να χο­ρεύ­ει με πα­πού­τσια μπα­λα­ρί­νας (χρυ­σά; αση­μέ­νια; έλα­μπαν πά­ντως στην μαυ­ρό­α­σπρη ει­κό­να τους).
Την τρί­τη φο­ρά που άκου­σα την με­λω­δία με πε­ρί­με­νε κα­λο­ντυ­μέ­νη και πα­που­τσω­μέ­νη και με πή­γε να προ­σλη­φθώ στην δου­λειά της. Εί­πα­με ψέ­μα­τα πως ξέ­ρω να σερ­βί­ρω και να τρα­γου­δάω. Φυ­σι­κά η απο­τυ­χία μου ήταν δι­πλή και πα­τα­γώ­δης· όταν μά­λι­στα κλή­θη­κα να τρα­γου­δή­σω, ξέ­χα­σα τις λέ­ξεις (ήμουν ένας βου­βός κω­μι­κός) αλ­λά τε­λι­κά έβα­λα δι­κές μου, όποια μου ερ­χό­ταν στη διά­θε­ση, όπως άλ­λω­στε κά­νω τώ­ρα. Κα­νείς δεν κα­τά­λα­βε τον ανύ­παρ­κτο ειρ­μό και πή­ρα την δου­λειά! Πά­νω που νό­μι­ζα πως τε­λεί­ω­σαν τα βά­σα­νά μου ήρ­θαν να συλ­λά­βουν τον φύ­λα­κα άγ­γε­λό μου για τα γνω­στά πα­λιά αδι­κή­μα­τα. Αλ­λά εμείς, πεί­σμο­νες της ελευ­θε­ρί­ας, απο­δρά­σα­με από το κέ­ντρο ενώ η αυ­γή μας βρή­κε στην άκρη του δρό­μου όπου και άκου­σα για τε­λευ­ταία φο­ρά την με­λω­δία. Τό­τε για πρώ­τη φο­ρά εί­δα το χα­μό­γε­λό της να κρύ­βε­ται μου­τρω­μέ­νο, κα­θώς με ρω­τού­σε δα­κρυ­σμέ­νη τι νό­η­μα έχει να προ­σπα­θεί κα­νείς κι εγώ της απά­ντη­σα buck up never say die, we’ ll get along κι έσφι­ξα την γρο­θιά μου κι έσφι­ξε κι εκεί­νη την δι­κή της γρο­θί­τσα και τα μά­τια της σπί­θι­σαν όπως κι ο άδειος, μα­κρύς δρό­μος μπρο­στά μας.

Πω­λέτ, εγώ σε ακο­λού­θη­σα για να μά­θω την δι­κή σου συ­νέ­χεια, συ­χνά για να σε συ­ντρο­φεύω όταν ήσουν μό­νη. Όσο με­γά­λω­νες γι­νό­σουν μια όμορ­φη, μα­χη­τι­κή γυ­ναί­κα. Κυ­νή­γη­σες τον έρω­τα σε χώ­ρες και τέ­χνες και εί­μαι βέ­βαιος πως κά­που κρύ­βε­σαι ξα­νά πί­σω από μια γω­νία, μέ­σα στις δη­μιουρ­γί­ες των ερα­στών σου: σε γραμ­μές που έγρα­ψαν οι John Steinbeck, Aldous Huxley και Erich Maria Remarque, σε με­λω­δί­ες που ενορ­χή­στρω­σαν οι Artie Shaw και Anatole Litvak, σ’ ένα απραγ­μα­το­ποί­η­το πλά­νο του Howard Hughes, σε κά­ποια σύν­θε­ση του George Gershwin· ο τε­λευ­ταί­ος σου με­τάγ­γι­σε την αγά­πη για το Με­ξι­κό, όπου βρέ­θη­κες για ένα φω­το­ρε­πορ­τάζ κά­ποιου πε­ριο­δι­κού (Η Πω­λέτ Γκο­ντάρ ανα­κα­λύ­πτει το Με­ξι­κό), κι εκεί γνώ­ρι­σες έναν ακό­μα αλη­σμό­νη­το ερα­στή, τον Diego Rivera, που ζω­γρά­φι­ζε σχε­δόν απέ­να­ντι από το ξε­νο­δο­χείο σου. Εσύ δεν τον ει­δο­ποί­η­σες πως ανα­ζη­τεί­ται από την αστυ­νο­μία για την ανά­μι­ξή του στην από­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας του Τρό­τσκι, τον Μάιο του 1940; Χά­ρη σ’ εσέ­να μπό­ρε­σε να δια­φύ­γει και να κρύ­βε­ται για βδο­μά­δες· του πή­γαι­νες φα­γη­τό, όπως στις πα­λιές ηρω­ι­κές ται­νί­ες, και τον βο­ή­θη­σες να φύ­γει για την Κα­λι­φόρ­νια, γε­γο­νός που σ’ έβα­λε στο στό­χα­στρο μιας συ­νε­χούς πα­ρα­κο­λού­θη­σης από τις αμε­ρι­κα­νι­κές αρ­χές για το εί­δος των κόκ­κι­νων από­ψε­ων που πι­θα­νώς εκ­προ­σω­πού­σες.
Μα προ­τού συμ­βούν όλα αυ­τά εσύ πή­γες κι έμει­νες μέ­σα σε δυο έρ­γα του. Στο πρώ­το φο­ράς ένα λευ­κό φου­στά­νι και κά­θε­σαι συ­ντρο­φιά με μια γυ­μνό­στη­θη μι­γά­δα γη­γε­νή γυ­ναί­κα. Εσύ δεν γύ­μνω­σες το στή­θος σου, όσο κι αν σου ζη­τή­θη­κε· απε­να­ντί­ας το έκα­νες στα πό­δια σου: έχεις βγά­λει τα πα­σού­μια σου και αγ­γί­ζεις με το αρι­στε­ρό σου χέ­ρι το δε­ξί σου πέλ­μα, ως έν­δει­ξη –δε μου το βγά­ζεις απ’ το νου– πως δεν ξε­χνάς το πα­ρελ­θόν [Διέ­γο Ρι­βέ­ρα, Πορ­τρέ­το της Paulette Goddard, 1940-1941]. Στο δεύ­τε­ρο, σε μια πο­λυ­πρό­σω­πη τοι­χο­γρα­φία, με το ίδιο φου­στά­νι και πά­ντα ξυ­πό­λη­τη, βρί­σκε­σαι αντι­κρι­στά με τον ίδιο τον Δαι­μό­νιο Διέ­γο και φυ­τεύ­ε­τε μα­ζί, με αγ­γι­χτά χέ­ρια, ένα λευ­κό δέ­ντρο – σύμ­βο­λο, διά­βα­σα, της ενό­τη­τας με­τα­ξύ Βορ­ρά και Νό­του [Διέ­γο Ρι­βέ­ρα, Pan American Unity, 1940].

Σ’ όλα αυ­τά, ωραία μου Πω­λέτ­τα, στο αρ­χαϊ­κό σου σι­νε­μά και στις με­ξι­κα­νι­κές σου αφιε­ρώ­σεις, δεν εξέ­φρα­σες μό­νο τις αρε­τές που συ­νή­θως ει­κο­νί­ζο­νται ανυ­πό­δη­τες, όπως η αξιο­πρε­πή έν­δεια ή η ψυ­χι­κή αγνό­τη­τα, ού­τε αγα­πή­θη­κες μό­νο έτσι επει­δή κρυ­βό­σουν από τους συ­νή­θεις κυ­νη­γούς της «νο­μι­μό­τη­τας». Ήσουν η πρώ­τη από τις ξυ­πό­λη­τές μου που περ­πά­τη­σες με τόλ­μη σε μια δια­κή­ρυ­ξη της αι­σιο­δο­ξί­ας, για τον κα­θέ­να μας χω­ρι­στά και όλους μα­ζί. Φρο­ντί­ζω να το θυ­μά­μαι κά­θε φο­ρά που ακούω το «Smile», από το σά­ου­ντρακ των Μο­ντέρ­νων Και­ρών, την έξο­χη σύν­θε­ση που έγρα­ψε ο μέ­γι­στος έρω­τάς σου Charlie Chaplin και τρα­γού­δη­σε ο Nat King Cole και μπο­ρώ να σε δια­βε­βαιώ­σω πως προ­σπά­θη­σα και προ­σπα­θώ, όσο μπο­ρώ, να τη­ρή­σω την κα­τα­στα­τι­κή σας αρ­χή:

Με τό­σο ξυ­πό­λη­το περ­πά­τη­μα, προ­σφέρ­θη­κε κα­νείς να σου τρί­ψει τα πό­δια; Σε ακο­λού­θη­σα σε ένα από εκεί­να τα γου­έ­στερν που συν­δυά­ζουν Έρω­τα και Ιστο­ρία, στους Unconquered του Cecil De Mille (1947), όπου υπο­κρί­θη­κες μια σκλά­βα που κα­τα­δι­κά­ζε­ται άδι­κα σε θα­να­τι­κή ποι­νή αλ­λά τε­λι­κά αγο­ρά­ζε­ται από έναν Αμε­ρι­κα­νό στην πο­ρεία του προς την ονει­ρε­μέ­νη Δύ­ση. Τό­σο στο χα­μαι­τυ­πείο, όπου σε σώ­ζει από διά­φο­ρους απει­λη­τι­κούς άντρες, όσο και σε μια πο­ρεία σας στην φύ­ση, εσύ έχεις βγά­λει το πα­πού­τσι σου και τρί­βεις το πο­δα­ρά­κι σου, προς αδια­φο­ρία του κτή­το­ρά σου Γκά­ρι Κού­περ, με τον οποίο σα­φώς εί­σαι ερω­τευ­μέ­νη – κι εκεί­νος όπου να ’ναι, αν όχι ήδη. Η μό­νη στιγ­μή που έδει­ξε την έγνοιά του ήταν όταν πή­ρε το τρύ­πιο σου πα­πού­τσι και το μά­ντα­ρε στην στιγ­μή, δια­τη­ρώ­ντας, φυ­σι­κά ύφος, αγέ­λα­στο. Ασυγ­χώ­ρη­τος!

Ήταν λοι­πόν η επο­χή όπου στις ται­νί­ες ήταν αδια­νό­η­το ο άντρας να τρί­βει τα πό­δια μιας γυ­ναί­κας, ακρι­βώς το αντί­θε­το δη­λα­δή με ό,τι βλέ­που­με σή­με­ρα σε πά­σης φύ­σε­ως γυ­ρί­σμα­τα. Εκεί­νες τό­τε ανα­γκά­ζο­νταν μό­νες κι έρη­μες να ξε­κου­ρά­σουν τις περ­πα­τη­μέ­νες τους επι­φά­νειες, όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, η έκλα­μπρη Carole Lombard στο Fools for scandal (Melvin LeRoy, 1938), που σε μια σκη­νή αλ­λά και στην ίδια την αφί­σα της ται­νί­ας βγά­ζει το γο­βά­κι της και τρί­βει το πέλ­μα της, ρί­χνο­ντας μου­τρω­μέ­νες μα­τιές στον ασυ­γκί­νη­το συ­μπρω­τα­γω­νι­στή της. Αλ­λά η από­λυ­τη σκη­νή προ­σω­πι­κής τρι­βής και δη μπρο­στά σε πε­ρισ­σό­τε­ρους του ενός άντρες συμ­βαί­νει στα πρώ­τα λε­πτά της ται­νί­ας Fallen Angel (Otto Preminger, 1945). Ο πρω­τα­γω­νι­στής Άντριους ανα­γκά­ζε­ται να κα­τέ­βει από ένα λε­ω­φο­ρείο κα­θώς δεν έχει ει­σι­τή­ριο και μπαί­νει σ’ ένα τα­πει­νό κα­φε­στια­τό­ριο, όπου ο ιδιο­κτή­της και με­ρι­κοί πε­λά­τες συ­ζη­τούν για την Στέλ­λα, την σερ­βι­τό­ρα που έχει εξα­φα­νι­στεί για λί­γες μέ­ρες. Σύ­ντο­μα ανοί­γει η πόρ­τα και μπαί­νει μέ­σα η υπέ­ρο­χη Linda Darnell, με τα­γέρ και κα­πέ­λο: εί­ναι η άσω­τη, που επι­στρέ­φει ξα­νά στην φω­λιά της. Αμέ­σως κά­θε­ται, βγά­ζει το γο­βά­κι της και τρί­βει το πέλ­μα της, χω­ρίς καν να κοι­τά­ξει προς τους όρ­θιους άντρες. Προ­φα­νώς περ­πά­τη­σε ώρες, κρύ­ω­σε και τα συ­να­φή – εί­ναι μια γυ­ναί­κα που δεν ήταν εκεί και με αυ­τούς που «έπρε­πε» να εί­ναι, αλ­λά αλ­λού και με άλ­λους.

Οι δυο σκη­νές, και πολ­λές άλ­λες ανά­λο­γες, δια­σώ­ζουν ένα εν­δια­φέ­ρον στοι­χείο. Η έκ­φρα­ση της γυ­ναί­κας εί­ναι πα­ρα­πο­νε­μέ­νη, σα να επι­θυ­μεί να με­τα­θέ­σει το κέ­ντρο βά­ρους της πη­χτής ατμό­σφαι­ρας (που προ­φα­νώς στρέ­φε­ται ενα­ντί­ον της) σε ελα­φρό­τε­ρα ζη­τή­μα­τα, για να εκ­μαιεύ­σει κά­ποια στορ­γή. Ει­δι­κά η Νταρ­νέλ μοιά­ζει να θέ­λει να πά­ρει τον ρό­λο ενός τα­λαι­πω­ρη­μέ­νου θύ­μα­τος «λέ­γο­ντας» πως τα πό­δια της ήταν τα πρώ­τα που υπέ­φε­ραν στις άδι­κες πε­ρι­πέ­τειές της. Βέ­βαια πα­ρα­κά­τω απλώ­νει τα χε­ρά­κια της σε τα­μεία ή στα μπρά­τσα δια­φό­ρων αντρών και όταν ο Άντριους την ερω­τεύ­ε­ται ο όρος εί­ναι απα­ρά­βα­τος: ένα σπί­τι δι­κό της. Η συ­νέ­χεια γνω­στή και το ερώ­τη­μα αιώ­νιο: μέ­χρι πού μπο­ρεί να φτά­σει ένας άντρας για την ικα­νο­ποί­η­ση μιας γυ­ναί­κας; Αλ­λά ήδη βρι­σκό­μα­στε σε μια άλ­λη κα­τη­γο­ρία κι­νη­μα­το­γρα­φη­μέ­νων ξυ­πό­λη­των γυ­ναι­κών, τις νουα­ρέσ­σες. –– Προ­σε­χώς λοι­πόν.

[ Συ­νε­χί­ζε­ται, πά­ντα συ­νε­χί­ζε­ται ]

Οι ται­νί­ες: Modern Times (Charlie Chaplin, 1936, μου­σι­κή του ίδιου), Unconquered (Cecil De Mille (1947), Fools for scandal (Melvin LeRoy, 1938), Fallen Angel (Otto Preminger, 1945).