Ουρές ΙΙ

Η Μα­γιο­ρί­τα

Οι κά­τοι­κοι που ζουν στο Μπου­έ­νος Άι­ρες κο­ντά στο Ρίο ντε Πάλ­μα, λέ­νε ότι έχουν δει πολ­λές φο­ρές τον Κάρ­λος Γαρ­δέλ να τρα­γου­δά στην ακρο­για­λιά, πό­τε μό­νος και πό­τε με τον φί­λο του, τον Σα­μου­έλ Κα­στριό­τα και μέ­σα από το νε­ρό να ξε­προ­βά­λει η Μα­γιο­ρί­τα, ένα όμορ­φο ψά­ρι με ζω­η­ρά χρώ­μα­τα και να κο­λυ­μπά σαν να χο­ρεύ­ει στο ρυθ­μό του τρα­γου­διού του Γαρ­δέλ, κι όταν αυ­τός γυρ­νά στην Τσι­κα­ρί­τα που εί­ναι ο τά­φος του, τον ακο­λου­θεί μέ­σα στη χού­φτα ενός αγ­γε­λιο­φό­ρου των Ορί­τσας. Ο υπεύ­θυ­νος του νε­κρο­τα­φεί­ου της Τσα­κα­ρί­τα, αι­δε­σι­μό­τα­τος Λέο Πε­ράν, αν και εί­ναι ενά­ντια στην Σα­ντε­ρία, υπο­στη­ρί­ζει, όχι δη­μο­σί­ως, ότι έχει δει την Μα­γιο­ρί­τα να κα­πνί­ζει μα­ζί με τον Κάρ­λος Γαρ­δέλ, αρ­γά τα με­σά­νυ­χτα και οι καύ­τρες των τσι­γά­ρων τους να ξε­χω­ρί­ζουν από μα­κριά σαν κα­ντη­λά­κια.
Κι άλ­λοι ιε­ρείς έχουν δει ψά­ρια σαν την Μα­γιο­ρί­τα να κα­πνί­ζουν μα­νιω­δώς μα­ζί με τους αγα­πη­μέ­νους τους πά­νω από τους τά­φους. Το πιο διά­ση­μο κα­πνι­στή­ριο, υπο­στη­ρί­ζει με πε­ρισ­σή πε­ρη­φά­νια ο νε­ω­κό­ρος Φι­λίπ Λε­βάν, εί­ναι το Κοι­μη­τή­ριο του Μον­παρ­νάς που εί­ναι οι τά­φοι των Τρι­στάν Τζα­ρά και Σαρλ Μπω­ντλαίρ.

Το ιχθυό­φα­νο ή ψά­ρι του Σί­βα

Το ιχθυό­φα­νο εί­χε ένα μό­νο σύν­θε­το και δυ­σα­νά­λο­γα με­γά­λο σε σχέ­ση με το σώ­μα του μά­τι, φτιαγ­μέ­νο από εκα­τό χι­λιά­δες οφθαλ­μί­δια, δε­κα­πλά­σια από ότι έχουν συ­νή­θως τα όντα με σύν­θε­τους οφθαλ­μούς. Έβλε­πε τα πά­ντα, όλα όσα γί­νο­νταν στον βυ­θό, στην επι­φά­νεια και στον αι­θέ­ρα κι ήταν τό­σα πολ­λά αυ­τά που γνώ­ρι­ζε, που ο Σί­βα, ο θε­ός του πα­ρά­δο­ξου, του χά­ρι­σε μι­λιά, με την υπο­χρέ­ω­ση να του πει όλα όσα έχει δει. Εντυ­πω­σιά­στη­κε πο­λύ ο Σί­βα από τις γνώ­σεις του και το με­τα­μόρ­φω­σε δια­δο­χι­κά σε άν­θρω­πο, αε­τό, λιο­ντά­ρι, ταύ­ρο, ιπ­πο­πό­τα­μο, λα­γό, φί­δι, σφή­κα, σαύ­ρα, μπό­ντι, όλα αυ­τά για ένα χρό­νο κά­θε φο­ρά, με σκο­πό να του ανα­φέ­ρει ποιο από όλα αυ­τά τα όντα ζει πιό όμορ­φα και εί­ναι ευ­τυ­χι­σμέ­νο.
Το ιχθό­φα­νο όταν τέ­λειω­σε την απο­στο­λή του εί­πε στον Σί­βα πως κα­νέ­να όν δεν εί­ναι όμορ­φο κι ευ­τυ­χι­σμέ­νο από μό­νο του, μό­νο όλα μα­ζί εί­ναι ευ­τυ­χι­σμέ­να και όμορ­φα, με μία επι­φύ­λα­ξη, πως δεν ξέ­ρει πως εί­ναι να εί­σαι θε­ός. Ο Σί­βα τα­ρά­χτη­κε από την απά­ντη­ση του ιχθυό­φα­νου και η δυ­στυ­χία που αι­σθα­νό­ταν πολ­λές φο­ρές τον πλη­μύ­ρι­σε. Άνοι­ξε τό­τε την αγκα­λιά του και κά­λε­σε όλα τα όντα να κα­τοι­κή­σουν μέ­σα του και να ενω­θούν μα­ζί του. Σύμ­φω­να δε, με τα κεί­με­να των Ου­πα­νι­σάδ, από εκεί­νη τη στιγ­μή και με­τά, ο Σί­βα έγι­νε ο υπέρ­τα­τος θε­ός που κυ­βερ­νά τους κό­σμους όλους.