Η νύφη μας

Μια στά­λα ορο­πέ­διο ήταν η πα­τρί­δα μου με φρύ­δια σμι­χτά,
σαν αλό­γου τη χαί­τη ριγ­μέ­νη δε­ξιά κι αρι­στε­ρά.
Μια στά­λα βρο­χής ήταν η πα­τρί­δα μου, λι­μνού­λα γί­νη­κε ξαφ­νι­κά
ψά­ρια ορ­μή­σαν μέ­σα αρ­πα­κτι­κά και λό­για αν­θρώ­πων φρι­κτά.

Μια κό­τα σέρ­νε­ται πλη­σί­ον μι­κρού βλα­στα­ριού: Πό­τε θα αν­θή­σεις; Πό­τε θα αν­θή­σεις; Έφτα­σε η άνοι­ξη. Οι άν­θρω­ποι έχουν αγο­ρά­σει τα υλι­κά για να φτιά­ξουν τις μέ­ρες τις δυ­στυ­χί­ας τους, τις μέ­ρες τις ευ­τυ­χί­ας τους και τον σταυ­ρό, από τη μια η ψυ­χή και από την άλ­λη το σώ­μα, πλά­τη με πλά­τη.
Στις απο­βά­θρες, ο θεί­ος μου, ο Κο­λο­κο­τρώ­νης από την πα­λιά φουρ­νιά, με μια γυ­ναί­κα άγνω­στη. Αυ­τήν αγα­πώ, έλε­γε και ξα­νά­λε­γε, την πα­ντρεύ­τη­κε στο στό­μα του λύ­κου, μιας από­κρη­μνης ρε­μα­τιάς της σκέ­ψης μου, την φω­νά­ζω θεία, εκεί­νη χαί­ρε­ται και μα­γει­ρεύ­ει κά­θε τό­σο ψα­ρό­σου­πα και τη­γα­νί­τες και με κα­λεί να φά­με όλοι μα­ζί. Στρώ­νει αντί τρα­πε­ζο­μά­ντη­λου το νυ­φι­κό της σε­ντό­νι, κα­θό­μα­στε όλοι τρι­γύ­ρω και λέ­με ιστο­ρί­ες από το γά­μο. Να φά­με ξε­χνά­με, μό­νο πί­νου­με, πί­νου­με πο­λύ και κα­πνί­ζου­με κι αυ­τή μας τρα­γου­δά πα­λιά τρα­γού­δια, δι­κά της τρα­γού­δια, μέ­χρι και τ’ άλο­γα στα­μα­τούν τον καλ­πα­σμό, τό­σο ωραία φω­νή έχει, τό­σο ωραία νύ­φη κά­να­με εκ του μη­δε­νός. Μια νύ­φη με λα­μπι­ρί­ζου­σα πε­ρι­κε­φα­λαία, με πορ­φυ­ρούς χι­τώ­νες και κα­τα­γά­λα­νο εθνό­ση­μο, απο­φα­σι­σμέ­νη να μας γοη­τεύ­σει. Κι όταν την ρω­τά­με το όνο­μά της δεν μας το λέ­ει, δεν θέ­λει να εκτε­θεί, αυ­τό υπο­στη­ρί­ζει, ού­τε ο θεί­ος μου ο Κο­λο­κο­τρώ­νης ξέ­ρει πως την λέ­νε, κού­κλα μου τη φω­νά­ζει, αγα­πού­λα μου και τέ­τοια της λέ­ει κι εμείς μά­θα­με από αυ­τόν και τη λέ­με κού­κλα και αγα­πού­λα κι αυ­τής, της αρέ­σει τό­σο πο­λύ, μα­ζεύ­ει από τα δά­ση που κά­η­καν όλα τα που­λιά του κό­σμου και τα βά­ζει να μας κε­λαη­δούν κι απλό­χε­ρα σκορ­πά τη θα­λασ­σι­νή, κα­λο­και­ρι­νή της αύ­ρα. Τέ­τοια νύ­φη κά­να­με πα­ρά­ξε­νη, γοη­τευ­τι­κή και μυ­στή­ρια.