Καμπερσόουλ: Πουλιά σε δένδρα με σάλτσα από πράσινες παπούλες

Η Ελέ­νη μα­γει­ρεύ­ει στο όρος της Πε­ντέ­λης, στην κο­ρυ­φή του όρους, εκεί που η θέα θε­ρί­ζει τον ορί­ζο­ντα. Τα βα­σι­κά υλι­κά της μα­γει­ρι­κής της εί­ναι άπα­χα κομ­μά­τια ου­ρα­νού, θρυμ­μα­τι­σμέ­να με­σο­δια­στή­μα­τα από φτε­ρου­γί­σμα­τα με­τα­να­στευ­τι­κών που­λιών, αρ­μύ­ρα από κα­τάρ­τια πο­ντο­πό­ρων ει­κό­νων, προ­σα­ραγ­μέ­νων σε κυ­ρια­κά­τι­κα όνει­ρα, αρ­χο­ντο­λα­χα­νί­δες που φυ­τρώ­νουν σε ρί­ζες μο­να­χι­κών δέν­δρων, ήχοι στα­λαγ­μα­τιών που αφή­νει το κί­τρι­νο κα­θώς λιώ­νει στους φθι­νο­πω­ρι­νούς μή­νες, χαλ­κο­πρά­σι­νοι κύ­βοι σιω­πής, συλ­λεγ­μέ­νοι ανά­με­σα από δυο δια­δο­χι­κά αλυ­χτί­σμα­τα σκύ­λων λί­γο πριν το ξη­μέ­ρω­μα Σαβ­βά­του και αρώ­μα­τα ήπιων δια­βαθ­μί­σε­ων μο­να­χι­κό­τη­τας. Τα υλι­κά αυ­τά χρη­σι­μο­ποιεί στην κα­θη­με­ρι­νή της κου­ζί­να, φτιά­χνο­ντας γα­λα­ζι­νό­πρα­σο, συ­ντρι­βού­λια με κουρ­κού­τι ώχρας, ψα­ρο­μό­ρια με ανα­λα­μπές πυ­γο­λα­μπί­δων. Τις Κυ­ρια­κές και τις αρ­γί­ες φτιά­χνει το «Κά­μπερ­σο­ουλ» που μοιά­ζει με πί­τα. Σαν βά­ση χρη­σι­μο­ποιεί ασκορ­δου­λά­κους και λα­γου­πα­ξί­μα­δο από την Ενε­τι­κή Μο­νή Χα­λε­βή του Ρε­θύ­μνου. Ακο­λου­θούν δυο στρώ­μα­τα ψι­λο­κομ­μέ­νης αμ­φι­βο­λί­ας, ένα στρώ­μα από­η­χων ερω­τι­κών υπο­σχέ­σε­ων, ένα στρώ­μα αντα­να­κλά­σε­ων ανε­ξί­τη­λων που­λιών κα­θι­σμέ­νων σε κο­ρυ­φές δέν­δρων μέ­σα σε σάλ­τσα από κα­τα­πρά­σι­νες πα­πού­λιες. Από πά­νω απλώ­νει με ευ­λά­βεια σκιές ναυα­γι­σμέ­νων κα­ρα­βιών, τρί­μα­τα λάμ­ψε­ων από κε­ραυ­νούς, κα­βουρ­δι­σμέ­νους κρό­τους από οπλές αλό­γων και ιρι­δί­ζου­σες ανταύ­γειες κα­ταρ­ρα­κτών.

Η Κα­μπερ­σό­ουλ δεν ψή­νε­ται, τρώ­γε­ται ωμή και σε κά­θε κομ­μά­τι της νιώ­θεις το ανε­ξή­γη­το, όπως όταν κοι­τάς για ώρες —ίσως και μια ζωή— έναν πί­να­κα ζω­γρα­φι­κής που δεν μπο­ρείς να εξη­γή­σεις για ποιόν λό­γο σου αρέ­σει τό­σο πο­λύ, τό­σο που με δυ­σκο­λία επι­στρέ­φεις κά­θε φο­ρά στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.