[ Πρώτη δημοσίευση στο παρμπρίζ κάποιου γείτονα ]
Σάββατο, 25η Μαρτίου 2023
Αγαπητέ Γείτονα του 6ου ορόφου,
Υπάκουσα στις εντολές σας.
Την επομένη βρήκα το αυτοκίνητό μου χεσμένο.
Συνημμένη μια φωτογραφία.
Το ίδιο συνέβη και παλαιότερα, όταν έσπευσα να συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις σας.
Ασφαλώς και αναγνωρίζω πως παραβιάζω τα όρια της θέσης στάθμευσης που μου αναλογεί.
Διότι δεν επιθυμώ να χέζουν τα περιστέρια το ολοκαίνουργιο και στιλβωμένο αυτοκίνητό μου.
Επιτρέψτε μου να σας διορθώσω στο εξής τεχνικό ζήτημα: Τα περιστέρια δεν «λερώνουν» το αυτοκίνητο, όπως γράψατε στο σημείωμα που μου αφήσατε· φθείρουν το βερνίκι και μάλιστα ανεπανόρθωτα. Εικάζω ότι είστε παλιός οδηγός· θα συμφωνήσετε, λοιπόν, ότι δεν φτιάχνουν πια τα αυτοκίνητα όπως άλλοτε. Γενικώς, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Κι ίσως είναι αυτός ο λόγος – εννοώ τη γενική ροπή στη φθορά και στη σήψη– που τόσο νοιάζομαι το καινούργιο και στιλβωμένο μου αυτοκίνητο.
Ενδεχομένως κάποιος άλλος να είναι σοφότερος και να μην προσκολλάται σε ένα άψυχο και φανταχτερό υλικό αντικείμενο· μπορεί να διαβάζει Ντοστογιέφσκι, ή να παίζει τένις. Μπράβο του!
Ατυχώς, εγώ ξέπεσα· έχω μόνον το αστραφτερό αυτοκίνητό μου για να χαμογελώ μια στο τόσο. Το κερωμένο μέταλλο μου θυμίζει την επιδερμίδα εκείνης της φοιτήτριας που πιθανόν ν’ ανταμώσατε κάποιο βράδυ στην είσοδο· πόσο θα με φθονήσατε, τότε! Ούτε εκείνη με επισκέπτεται πια.
Σημειώστε πως ήδη έβαλα νερό στο κρασί μου. Στην πιλοτή γυρνάει μια λευκή γάτα ημιθανής. Την αφήνω ν’ ανεβοκατεβαίνει στην κουκούλα. Ένα απόγευμα είδα πώς
σέρνεται κι είπα: ας ανέβει όπου θέλει.
Από τη μεριά σας, βέβαια, ισχυρίζεστε πως παρκάροντας ένα μέτρο πιο πίσω για να αποφύγω τις κουτσουλιές «κλείνω» ό,τι εσείς αποκαλείτε «χώρο ελιγμών».
Αναρωτιέμαι: πόσο χώρο πια χρειάζεστε για να πραγματοποιείτε τους ελιγμούς σας;
Προσοχή, δεν λέω πως έχετε άδικο από νομική άποψη.
Αντιθέτως, φαντάζομαι πως είστε αυτό που λέμε «νοικοκυραίος».
Σας αρέσει η τάξη, η ασφάλεια, η καθαρή οριοθέτηση των χώρων…
Κατανοητό και σεβαστό!
Νομίζω πως έχετε άδικο μόνον από ανθρώπινη σκοπιά.
Διότι, καλέ μου γείτονα του 6ου ορόφου, μερικές φορές σε αυτή τη ζωή – που συμφωνήσαμε πως είναι ούτως ή άλλως δύσκολη – αξίζει να γινόμαστε λιγότερο «νοικοκυραίοι» για χάρη του άγνωστου γείτονα: ας του παραχωρήσουμε ένα μέτρο χώρο που θέλει για το αυτοκίνητό του, δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο! Άνθρωπος είναι κι αυτός, ποιος ξέρει τι ζόρια τραβάει! Ας τον δούμε με λίγη συμπάθεια! Έχουμε ανάγκη, πάντοτε, μια ελάχιστη και σιωπηρή ψυχική ευλυγισία.
Ενώ εσείς με απειλείτε με εξώδικα.
Δεν καταλαβαίνω: γιατί γίνεστε τόσο σκληροπυρηνικός με το «δίκαιό» σας εξ αφορμής ενός ελάσσονος ζητήματος· γιατί αναδιπλώνεστε σε μια απειλή αναντίστοιχη προς την προκαλούμενη όχληση;
Με άλλους όρους· επειδή ακριβώς έχετε δίκαιο με τη στενή νομική έννοια, έχετε άδικο.
Κι όσο υπερθεματίζετε το δίκαιο που όντως έχετε, τόσο πιο άδικο έχετε.
Ας εξετάσουμε οποιαδήποτε διαφωνία κατά περίσταση και σε μεγάλο βάθος· βλέπουμε, τότε, ότι ποτέ κανείς δεν έχει δίκιο με τη στενή έννοια και απολύτως. Τα εξώδικα και οι αποφάσεις και οι διατριβές κάθε λογής δεν είναι παρά το χαλί του μυαλού κάτω από το οποίο κρύβουμε τη σκόνη του χάους.
Εν προκειμένω, όλοι συνεχώς διεκδικούν περισσότερο χώρο ελιγμών που ποτέ δεν τους είναι αρκετός. Ποτέ!
Υπό πίεση τους παραχωρούμε κι άλλο χώρο· και λίγο χώρο ακόμη· τον οποίο χώρο κατόπιν διεκδικούμε από κάποιον άλλον, επειδή είναι πολλοί οι τρόποι να στριμώχνεις και να στριμώχνεσαι, εννοώ στ’ αλήθεια να στριμώχνεις κάποιον ή στο μυαλό σου μόνο να στριμώχνεσαι, κάτι ξέρω που σας το λέγω. Κι έτσι ο κόσμος όλος γίνεται η αδιάκοπη βάσανος του χώρου.
Από τη μεριά μου σας παρακαλώ να μην στείλετε εξώδικα.
Είναι και η 25η Μαρτίου σήμερα, ας κάνουμε μια επανάσταση «τσέπης» κι ας είμαστε πιο ευμενείς απέναντι στον άγνωστο συμπολίτη μας.
Σας προτείνω δε την εξής απλή και οικονομική λύση: ολίγη υπομονή!
Διότι, πιστέψτε με, κάνω ό,τι μπορώ για να φύγω από αυτό το πανάθλιο προάστιο.
Στο Παλαιό Φάληρο με έριξε η μοναξιά μου, εδώ με ξέβρασε η ένδοξη οικογενειακή ιστορία. Μήπως όλα τα δεινά μας δεν ξεκινάνε από την οικογένεια; Είστε οικογενειάρχης, βέβαια, οπότε κατανοώ ότι στο σημείο αυτό ενδέχεται να έχετε άλλη άποψη.
Δεν σας κρύβω, πάντως, ότι ένας από τους λόγους που παλεύω να φύγω από το Φάληρο είναι ακριβώς η προαστιακή νοοτροπία που το διέπει.
Ούτως ή άλλως, πάντα επιθυμώ να φύγω από εκεί που βρίσκομαι.
Ολίγη υπομονή, λοιπόν!
Προσεχώς θα απαλλαγείτε από το ξένο σώμα που τόλμησε να εισβάλει στον χώρο των ελιγμών σας.
Με χαμόγελο,
ΥΓ. Τόσο καιρό δεν είχα γράψει λέξη, οκτώ μήνες σχεδόν. Σας ευχαριστώ.
