Το 1984 ίσως. Λογοτεχνικό συνέδριο στο Παρίσι. Κοντά στο Rond point των Ηλυσίων. Ανοιξιάτικος καιρός. Κεντρικός ομιλητής στην απογευματινή συνεδρία της πρώτης μέρας ο Πολωνός Czesław Miłosz,* βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας 1980. Βαδίζει αργά προς την είσοδο. Φοράει καπέλο και μακρύ μαύρο παλτό. Σαν να διστάζει να απλώσει το χέρι στο πόμολο της μεγάλης πόρτας, σαν να αναρωτιέται αν εκεί είναι η είσοδος. Είμαι ένα βήμα πίσω του. «Είσαστε ο κύριος Μίλος», λέω. Στρέφεται, με κοιτάζει, γελάει. «Πώς το καταλάβατε δίχως να έχετε δει το πρόσωπό μου;» ρωτάει. «Το ανάστημα», δικαιολογούμαι. Το γέλιο του πέφτει πάνω στην πόρτα. Συνεχίζω: «Και το όνομα μάλλον. Γνωρίζω το έργο του Γάλλου ποιητή Όσκαρ Βλάντισλαβ Μίλος». «Α!», λέει, «συνωνυμία, καλός ποιητής», σχολιάζει. Απλώνω το χέρι να πιάσω το πόμολο της πόρτας. Παραμερίζει λίγο, βγάζει το καπέλο του, με προσέχει. «Περάστε», λέω. Πρέπει να είπαμε αρκετά περί ποίησης, διασχίζοντας τον διάδρομο προς την αίθουσα των εκδηλώσεων, κοινότοπα πιθανώς, θα λέγαμε περισσότερα αν οι οργανωτές δεν έτρεχαν να τον υποδεχτούν «Μπήκατε από την πίσω πόρτα!» επαναλάμβαναν, «από την πίσω πόρτα!», οι φωτογράφοι έσπευδαν. Στο τέλος της συνεδρίας, χαιρετηθήκαμε από μακριά, ήταν καλεσμένος σε επίσημο δείπνο. Ένας άνθρωπος γεροδεμένος, ένα πρόσωπο λαμπερό, ένα είδος «αύρας», όπως λέμε.
—————————
* Τσέσλαβ Μίλος. Στα πολωνικά, προφέρεται Μίγουος.
