Ίαν Ράνκιν, Μποβαρί και τουριστικά στατιστικά

^{__________
_{ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ}
__________}

Το ότι μία από τις πιο προσφιλείς μου συνήθειες – όπως φαντάζομαι και όλων των απανταχού βιβλιοφάγων – είναι να χαζεύω τα βιβλία που έχουν στις βιβλιοθήκες τους τα σπίτια στα οποία είμαι καλεσμένη, νομίζω είναι πλέον αρκετά γνωστό στις αναγνώστριες* αυτής της στήλης. Εκείνο που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι κάνω το ίδιο και στις μικρές, τοσοδούλικες βιβλιοθήκες των 4-5 βιβλίων που έχουν τα διαμερίσματα Airbnb.
Είναι γεγονός, αν και δεν ξέρω τι πρέπει να σκεφτώ γι’ αυτό, ότι στα διαμερίσματα βραχύβιας μίσθωσης στην Ελλάδα υπάρχουν συνήθως 4-5 βιβλία, ενώ στο εξωτερικό δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσω ως τώρα μια τέτοια πρακτική. Τώρα περιμένουν ότι θα τα προλάβουμε να διαβάσουμε κάποιο από αυτά το ένα ή τα δύο βράδια που θα είμαστε εκεί; Ή μήπως αφήνουν εκεί τα «αποφόρια» τους, που δε θέλουν πια στο σπίτι;
Συνήθως τα airbnb έχουν βιβλία ταξιδιωτικά για την πόλη που βρίσκονται, κάποιες φορές μπορεί να έχουν και κάποιο έτσι πιο λογοτεχνικό, που όμως να αναφέρεται στην πόλη, αρκετά συχνά υπάρχουν λευκώματα με αρχαιολογικά ευρήματα, χλωρίδα και πανίδα ή ό,τι παράγει τελοσπάντων ο κάθε τόπος. Υπάρχει όμως ένα βιβλίο που υπάρχει παντού, ή για να το θέσω καλύτερα, ένας συγγραφέας που υπάρχει παντού.
Ποιος είναι λοιπόν ο πιο (ή ο λιγότερος άραγε; ) αγαπημένος συγγραφέας των ιδιοκτητών διαμερισμάτων; Τα στατιστικά μου λένε ο Ίαν Ράνκιν. Αυτός ο Σκoτσέζος συγγραφέας καραδοκεί με τα εγκλήματά του σε κάθε ράφι, σε κάθε κομοδίνο. Όπου και να ταξιδέψω στην Ελλάδα, ο Ίαν Ράνκιν με πληγώνει. Είναι εκεί με το Ο διάβολος μόνο ξέρει ή με τη Μνήμη νεκρών ή κι εγώ δεν ξέρω με ποιο άλλο, και ποτέ δεν καταφέρνω να τον διαβάσω.
Έχω έναν και στο σπίτι μου, δεν ξέρω πώς μου προέκυψε. Νομίζω πως κάποιος μου τον χάρισε μαζί με άλλα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως αυτός ο κάποιος να μην είχε έξτρα σπίτι να το κάνει αirbnb, να έχει κάπου να βάλει και τον Ράνκιν του. Δεν λέω ότι είναι κακός, αλλά αυτή η σύμπτωση αρχίζει να μου κινεί υποψίες.
Και τι πιστεύουν οι ιδιοκτήτες; Πως νοίκιασα το σπίτι τους και θα περάσω όλο το βράδυ προσπαθώντας να διαβάσω 600 σελίδες; Γιατί για τέτοια μεγέθη μιλάμε. Άσε που και με τα θέματά του εγώ τον ύπνο μου θα τον χάσω.

Τέτοια βιβλία πρέπει να μας αφήνουν οι ιδιοκτήτες στα σπίτια που νοικιάζουμε για πάντα. Ν’ αφήσω κι εγώ τον Ράνκιν μου, κυρία, επ’ άπειρον δίπλα στο κομοδίνο. Να, όπως κάνει ο κύριος Π. Εδώ και 12 χρόνια που έχει βγει στη σύνταξη έχει τη Μαντάμ Μποβαρί στο τραπέζι του σαλονιού του. Αν πάει κανείς να τη σηκώσει, να τη βάλει στη βιβλιοθήκη, φωνάζει. «Μα τη διαβάζω!».
Ποιος ξέρει άραγε να πει ποιος είναι ο σωστός χρόνος για τα βιβλία; Κάποιες φορές, ίσως χρειάζονται κι αυτά τον χρόνο τους μαζί μας. Την επόμενη φορά πιστεύω θα ‘ναι η Έμμα Μποβαρί που θα φωνάξει:

«Μη με σηκώνεις! Τον διαβάζω!».

* Χρησιμοποιώ το θηλυκό γραμματικό γένος αναφερόμενη σε όλα τα φύλα

_{______________
Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».}