Επιστολές ή περί άλλα...

Στη στή­λη αυ­τή δη­μο­σιεύ­ο­νται εν­δια­φέ­ρου­σες επι­στο­λές γνω­στών καλ­λι­τε­χνών (συγ­γρα­φέ­ων, μου­σι­κών, ζω­γρά­φων,...) απευ­θυ­νό­με­νες σε φί­λους, συ­να­δέλ­φους, οι­κεί­ους ή απλώς γνω­στούς, στις οποί­ες ανα­φέ­ρο­νται σε θέ­μα­τα που ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με το καλ­λι­τε­χνι­κό τους έρ­γο ού­τε, ει δυ­να­τόν, με τις τέ­χνες γε­νι­κό­τε­ρα. Μπο­ρεί να πρό­κει­ται για θέ­μα­τα προ­σω­πι­κά ή επι­και­ρό­τη­τας, να αφο­ρούν τρα­γι­κά συμ­βά­ντα ή να σα­τι­ρί­ζουν κα­τα­στά­σεις και αν­θρώ­πους. Το πιο ση­μα­ντι­κό κρι­τή­ριο για την επι­λο­γή τους θα εί­ναι το εν­δια­φέ­ρον που πα­ρου­σιά­ζουν, φυ­σι­κά, αλ­λά και το κα­τά πό­σο, μέ­σα από αυ­τές, δια­φαί­νο­νται πλευ­ρές της προ­σω­πι­κό­τη­τας των επι­στο­λο­γρά­φων ή των απο­δε­κτών, που απέ­χουν ή και επι­βε­βαιώ­νουν τη συμ­βα­τι­κή ει­κό­να που έχου­με δια­μορ­φώ­σει στο νου μας για τους καλ­λι­τέ­χνες αυ­τούς σαν άτο­μα. Ως εκ τού­του, η επι­λο­γή των επι­στο­λών θα εί­ναι κα­θα­ρά υπο­κει­με­νι­κή.

THΛΕ­ΓΡΑ­ΦΗ­ΜΑ
ΤΟΥ ΜΑΡ­ΛΟΝ ΜΠΡΑ­ΝΤΟ
ΣΤΗΝ ΜΕ­ΡΙ­ΛΙΝ ΜΟΝ­ΡΟ

_{Τ  Η  Λ  Ε  Γ  Ρ  Α  Φ  Η  Μ  Α}
27 Φε­βρουα­ρί­ου [1961]

Μέ­ρι­λιν Μον­ρό
Κλι­νι­κή του Νευ­ρο­λο­γι­κού Ιν­στι­τού­του
Πρε­σβυ­τε­ρια­κό Νο­σο­κο­μείο^*
168^η Οδός και Μπρό­ντ­γου­εϊ
Νέα Υόρ­κη, Ν.Υ.

Αγα­πη­τή Μέ­ρι­λιν,
Οι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες επα­νε­κτι­μή­σεις γεν­νιού­νται μέ­σα από τις χει­ρό­τε­ρες κρί­σεις. Αυ­τό έχει τύ­χει σε όλους μας σε δια­φο­ρε­τι­κό βαθ­μό στον κα­θέ­να. Να εί­σαι ευ­χα­ρι­στη­μέ­νη γι' αυ­τό και να μη φο­βά­σαι τον φό­βο σου. Αυ­τό μό­νο να σε βοη­θή­σει μπο­ρεί. Χα­λά­ρω­σε και από­λαυ­σέ το. Σε σκέ­φτο­μαι με πολ­λή αγά­πη.

Μάρ­λον

* Το Πρε­σβυ­τε­ρια­νό Νο­σο­κο­μείο της Νέ­ας Υόρ­κης (New York- Presbyterian Hospital) ιδρύ­θη­κε το 1771 και εί­ναι ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα και ονο­μα­στά νο­σο­κο­μεία των ΗΠΑ.

_{ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ}

Η Μέ­ρι­λιν Μον­ρό (Marilyn Monroe, 1926-1962) ήταν 35 ετὠν όταν έλα­βε αυ­τό το τη­λε­γρά­φη­μα ήταν η διά­ση­μη ηθο­ποιός που ξέ­ρου­με σή­με­ρα, εί­χε πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε πολ­λές ται­νί­ες και εί­χε ήδη πα­ντρευ­τεί και χω­ρί­σει δύο φο­ρές. Τέ­λος του 1960 εί­χε ολο­κλη­ρω­θεί η τε­λευ­ταία ται­νία στην οποία πρω­τα­γω­νί­στη­σε, The Misfits (Οι αταί­ρια­στοι) και τον Ια­νουά­ριο 1961 χώ­ρι­σε από τον τρί­το της σύ­ζυ­γο, τον συγ­γρα­φέα Άρ­θουρ Μί­λερ. Στις 27 Φε­βρουα­ρί­ου του ίδιου έτους ει­σή­χθη στο Πρε­σβυ­τε­ρια­νό Νο­σο­κο­μείο της Νέ­ας Υόρ­κης με «νευ­ρι­κό κλο­νι­σμό» και νο­ση­λεύ­τη­κε μέ­χρι τις 6 Μαρ­τί­ου. Στο τέ­λος του 1961 εγκα­τα­στά­θη­κε στο Λος Άν­τζε­λες προ­σπά­θη­σε, πα­ρά τα προ­σω­πι­κά της αδιέ­ξο­δα, να συ­νε­χί­σει την κα­ριέ­ρα της. Ξε­κί­νη­σε τα γυ­ρί­σμα­τα μιας ται­νί­ας του Τζoρτζ Κιού­κορ, όμως τον Ιού­νιο του 1962 η πα­ρα­γω­γός εται­ρεία Fox κα­τήγ­γει­λε το συμ­βό­λαιό της λό­γω ασυ­νέ­πειας. Στις 4 Αυ­γού­στου 1962 αυ­το­κτό­νη­σε στο σπί­τι της στο Λος Άν­τζε­λες.

Ο Μάρ­λον Μπρά­ντο (Marlon Brando, 1924-2004) ήταν 37 ετών και ήδη εξί­σου διά­ση­μος ηθο­ποιός· εί­χε πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε πολ­λές από τις πιο γνω­στές του ται­νί­ες όπως Βί­βα Ζα­πά­τα, Το λι­μά­νι της αγω­νί­ας (για την ερ­μη­νεία του πή­ρε βρα­βείο Όσκαρ) και βέ­βαια το Λε­ω­φο­ρείο ο Πό­θος που τον ανέ­δει­ξε. Το 1961 γύ­ρι­σε την μο­να­δι­κή ται­νία που σκη­νο­θέ­τη­σε ο ίδιος The One-Eyed Jacks [ελλ. τί­τλος: «Η εκ­δί­κη­ση εί­ναι δι­κή μου»] και το 1962 πρω­τα­γω­νί­στη­σε στην Ανταρ­σία στο Μπά­ου­ντι. Η κα­ριέ­ρα του συ­νε­χί­στη­κε μέ­χρι το 2001, έπαι­ξε σε άλ­λες 26 ται­νί­ες, με­τα­ξύ των οποί­ων και κά­ποιες από τις κα­λύ­τε­ρες της κα­ριέ­ρας του, όπως τον Νο­νό (για την ερ­μη­νεία του κέρ­δι­σε το δεύ­τε­ρό του βρα­βείο Όσκαρ που δεν απο­δέ­χτη­κε), το Τε­λευ­ταίο ταν­γκό στο Πα­ρί­σι και την Απο­κά­λυ­ψη τώ­ρα.