Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Στην αρχαία φίλη μου Γεωργία Ζώη

—Εμείς θα εί­μα­στε το «εί­ναι» κι εσύ το φαί­νε­σθαι.
—Ααα, δεν με συμ­φέ­ρει;
—Για­τί, εύ­κο­λο πράγ­μα νο­μί­ζεις ότι εί­ναι το φαί­νε­σθαι;
—Όμως το «εί­ναι» εί­ναι το ου­σια­στι­κό.
—Ναι, αλ­λά το «φαί­νε­σθαι» απαι­τεί καλ­λιέρ­γεια
Κι αυ­τό προ­ϋ­πο­θέ­τει Τέ­χνη, υψη­λή.

12/3/2017, διά­λο­γος που δια­μεί­φθη­κε με­τα­ξύ εμού και της Γε­ωρ­γί­ας Ζώη, της Κα­τε­ρί­νας Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ συ­γκα­τα­νευού­σης, με­τά το πέ­ρας της πα­ρα­στά­σε­ως στο «Θέ­α­τρο Έαρ» (πλα­τεία Βι­κτω­ρί­ας), όπου απο­λαύ­σα­με επί σκη­νής την ει­λι­κρι­νέ­στα­τη και αυ­θόρ­μη­τη Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ να συν­δια­λέ­γε­ται με­τα­ξύ άλ­λων με την προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νη Υπο­κρι­σία, με την εξαί­ρε­τη ηθο­ποιό Γε­ωρ­γία Ζώη ως alter ego και φε­ρέ­φω­νο-προ­σω­πείο της. «Της μο­να­ξιάς δι­πρό­σω­ποι μο­νό­λο­γοι», ο τί­τλος αυ­τής τής μο­να­δι­κής πα­ρά­στα­σης, που ελ­πί­ζω να έχει κι ανά­λο­γες, δια­λο­γι­κές αυ­τή τη φο­ρά, επί σκη­νής συ­να­ντή­σεις ζώ­ντων ποι­η­τών και τε­θνε­ώ­των…

© «Το μαγικό των ανθρώπων»
© «Το μαγικό των ανθρώπων»

Ως κρι­τι­κός Λο­γο­τε­χνί­ας, εί­μαι αντί­θε­τος του δια­χω­ρι­σμού ποι­η­τι­κού έρ­γου και ποι­η­τι­κού σώ­μα­τος (στην κυ­ριο­λε­ξία). Η Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ ήταν το πιο ερω­τι­κό πλά­σμα που κυ­κλο­φο­ρού­σε στον χώ­ρο της Ποί­η­σης, εντός κι εκτός Ελ­λά­δος. Σω­μα­τι­κή μέ­χρι τέ­λους. Βί­ω­νε την κα­τάρ­ρευ­ση του υλι­κού φο­ρέα του πνεύ­μα­τός της με έναν τρό­πο οιο­νεί διο­νυ­σια­κό. Λες και τα ασθε­νού­ντα κύτ­τα­ρα με­τέ­τρε­παν την ανη­μπό­ρια σε γιορ­τή και χο­ρό γο­νι­μο­λα­τρι­κό. Ήταν τό­ση η μέ­θε­ξις που την δια­κα­τεί­χε που οι στί­χοι της έμοια­ζαν τα­πει­νά κα­τά­λοι­πα της με­γα­λειώ­δους πα­ρου­σί­ας της, κά­τι σαν σου­βε­νίρ με­τά από τα­ξί­δια σε χώ­ρες μα­γι­κές που δεν επι­σκε­φτού­με πο­τέ ξα­νά, για τον απλού­στα­το λό­γο πως δεν υπάρ­χουν, πως δεν θα εί­ναι πια εκεί για να μας υπο­δε­χτούν.
Η γή­ραν­ση της μορ­φής, που ήταν για τον Κα­βά­φη συ­νώ­νυ­μη της αρι­στο­τε­λι­κής «κα­τά-στρο­φής» ήταν για την με­γά­λη και ση­μα­ντι­κή ποι­ή­τρια Κα­τε­ρί­να Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ ακό­μα ένας τρό­πος να υπάρ­χει μέ­σα στο σώ­μα της, με την αθω­ό­τη­τα μιας παι­δού­λας, με την αγνό­τη­τας μιας Μα­γδα­λη­νής που ανα­παρ­θε­νεύ­ε­ται κά­θε φο­ρά που αλεί­φει με μύ­ρο τα πό­δια της Υψη­λής Ποί­η­σης. Για­τί ήταν η ποί­η­σή της υψη­λή και ο λό­γος της με­γα­στό­χα­στος. Ελάσ­σο­να, δεν θα την έλε­γες πο­τέ. Μπο­ρού­σες να δια­φω­νή­σεις με επί μέ­ρους αι­σθη­τι­κές ή γλωσ­σι­κές, στι­χουρ­γι­κές – θα έλε­γα – επι­λο­γές, όμως ανή­κε στον εσμό των με­γά­λων, των τα­λα­ντού­χων, των δια­πρε­πών. Ου­δέν σύ­μπλεγ­μα κα­τω­τε­ρό­τη­τας, κα­νέ­να πα­ρά­πο­νο, κα­νέ­νας ακ­κι­σμός, ου­δε­μία εξέ­γερ­σις και δια­μαρ­τυ­ρία ενα­ντί­ον του Δη­μιουρ­γού που μοι­ρά­ζει τα τά­λα­ντα…
Η διο­νυ­σια­κή χα­ρά της ζω­ής ήταν η πη­γή και η απόρ­ροια της υψη­λής ποί­η­σής της. Συν­δέ­θη­κε με την αρ­χαία ελ­λη­νι­κή σω­μα­τι­κό­τη­τα μέ­σα από τον Κα­βά­φη αλ­λά και μέ­σω των συγ­χρό­νων της Αμε­ρι­κα­νών ποι­η­τών. Έζη­σε όλες τις εξε­γέρ­σεις, δο­κί­μα­σε όλες τις επα­να­στά­σεις, σαν ακρι­βό κρα­σί μέ­σα της, που δια­πο­τί­ζει την ύπαρ­ξή της και την εκ­στα­σιά­ζει σε ένα σύ­μπαν ποι­η­τι­κό, που δεν ήταν όμως ατο­μι­κό, αλ­λά μοι­ρα­σμέ­νο στα δύο, στα πέ­ντε, στα δε­κα­ο­χτώ… Και δεν πα­ρα­θέ­τω τυ­χαία αυ­τούς τους αριθ­μούς.
Μέ­σα από την ποί­η­ση της Κα­τε­ρί­νας Αγ­γε­λά­κη-Ρουκ απη­χούν οι πα­νάρ­χαιες, οι προϊ­στο­ρι­κές γο­νι­μο­λα­τρι­κές τε­λε­τές. Εί­ναι αρ­χε­τυ­πι­κή. Πι­στεύω πως η τέ­χνη της δεν έχει κα­τα­νοη­θεί ακό­μη, για­τί δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στην θε­μα­το­λο­γία, στη γε­νιά, στον αιώ­να της. Εί­ναι πα­γκό­σμια και οι­κου­με­νι­κή. Όταν την δού­με απαλ­λαγ­μέ­νη από τα επτά πέ­πλα της Ίσι­δος-Σα­λώ­μης τό­τε θα κα­τα­νο­ή­σου­με την άσβε­στη ομορ­φιά μιας Με­γά­λης Μη­τέ­ρας Θε­άς που ήταν θη­λυ­κό από αρ­χής μέ­χρι τέ­λους. Κι αυ­τό απο­τυ­πώ­θη­κε ανε­ξί­τη­λα στα ποι­ή­μα­τα, στην γρα­φή και στην πα­ρου­σία της στον φυ­σι­κό κό­σμο.
Όταν μια μέ­ρα την κα­τα­νο­ή­σου­με θα ανα­κρά­ξου­με από τρό­μο. Τό­σο πέ­ρα από τις προ­κα­τα­λή­ψεις και τις προ­κα­τα­σκευα­σμέ­νες ιδέ­ες μας ήτα­νε.

Με­γί­στη, μεί­ζων, ανε­ξά­ντλη­τη…

Με­τά Λό­γου Γνώ­σε­ως,

Κ. Μπ., ταπεινός...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: