Φέλιξ Γιουσούποφ & Ιρίνα Αλεξάντροβνα: Το πριγκιπικό ζεύγος που άλλαξε τα καθιερωμένα

Υπάρ­χει μια αβέ­βαιη οριο­θέ­τη­ση με­τα­ξύ του μύ­θου και της αλή­θειας, όταν πρό­κει­ται για την αφή­γη­ση μιας ιστο­ρί­ας. «Λες και μπο­ρούν να υπάρ­χουν αλη­θι­νές ιστο­ρί­ες», εί­χε πει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. «Τα πράγ­μα­τα συμ­βαί­νουν με έναν τρό­πο και εμείς τα ξα­να­λέ­με με αντί­θε­το τρό­πο», Από το δι­κό του πό­στο, ο Αμε­ρι­κα­νός σκη­νο­θέ­της Τζον Λι Χάν­κοκ έχει δη­λώ­σει με­τά λό­γου γνώ­σε­ως: «Κά­θε ται­νία που υπο­στη­ρί­ζει ότι βα­σί­ζε­ται σε αλη­θι­νή ιστο­ρία, ανε­ξάρ­τη­τα από το πό­σο ακρι­βής εί­ναι, προ­φα­νώς πα­ρα­μέ­νει πλα­σμα­τι­κή». Επο­μέ­νως, η έν­δει­ξη «βα­σι­σμέ­νο σε αλη­θι­νή ιστο­ρία» στους τί­τλους αρ­χής μιας ται­νί­ας, μπο­ρεί να μην αντα­πο­κρί­νε­ται σε αυ­τό που δη­λώ­νει. Σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση η ανα­φο­ρά ότι τα πρό­σω­πα και τα γε­γο­νό­τα της ται­νί­ας εί­ναι εντε­λώς φα­ντα­στι­κά απο­τε­λεί δή­λω­ση απο­ποί­η­σης ευ­θυ­νών. Εί­ναι η ασφα­λι­στι­κή δι­κλεί­δα, προ­κει­μέ­νου να απο­φευ­χθούν αγω­γές και πι­θα­νές (υψη­λές) απο­ζη­μιώ­σεις από όσους θε­ω­ρούν ότι δυ­σφη­μού­νται με τον τρό­πο που πα­ρου­σιά­ζο­νται οι ίδιοι και τα γε­γο­νό­τα που τους αφο­ρούν.

Η δρα­στι­κή αυ­τή αλ­λα­γή ση­μειώ­θη­κε το 1932 και σή­μα­νε το τέ­λος της ―ανα­πό­δει­κτης, μέ­χρι τό­τε― δή­λω­σης πολ­λών ται­νιών ότι βα­σί­ζο­νται σε «αλη­θι­νές» ιστο­ρί­ες,. Αφορ­μή υπήρ­ξε μια μή­νυ­ση που υπο­βλή­θη­κε τη χρο­νιά εκεί­νη σε βά­ρος της M.G.M. για τη δυ­σφή­μη­ση κά­ποιου υπαρ­κτού προ­σώ­που σε μια ται­νία της. Η δι­κα­στι­κή έκ­βα­ση αυ­τής της υπό­θε­σης, με την τε­ρά­στια (για τα δε­δο­μέ­να της επο­χής) απο­ζη­μί­ω­ση που ανα­γκά­στη­κε να κα­τα­βάλ­λει η εται­ρεία, υπο­χρέ­ω­σε όλους τους κι­νη­μα­το­γρα­φι­κούς πα­ρα­γω­γούς να εν­σω­μα­τώ­νουν, έκτο­τε, σε ται­νί­ες με φαι­νο­με­νι­κά «αλη­θι­νές» ιστο­ρί­ες τη δή­λω­ση ότι όσα πρό­κει­ται να δουν οι θε­α­τές, ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με την αλή­θεια.

Το καί­ριο ζή­τη­μα που ανα­δεί­χτη­κε με αυ­τή την αλ­λα­γή στις δη­λώ­σεις των ται­νιών, εί­ναι κα­τά πό­σο οι βιο­γρα­φί­ες, τα ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα, ή τα συμ­βά­ντα της επι­και­ρό­τη­τας που πα­ρου­σιά­ζο­νται ως αλη­θή, εί­ναι και ακρι­βή. Με άλ­λα λό­για, σε ποιο βαθ­μό οι ται­νί­ες λου­στρά­ρουν, ή πα­ρα­βλέ­πουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, χά­ριν της μυ­θο­πλα­σί­ας. Αυ­τό ακρι­βώς συ­νέ­βη στην ται­νία «Ο Ρα­σπού­τιν και η Αυ­το­κρά­τει­ρα» (1932), που εί­χε ως θέ­μα την δο­λο­φο­νία του Ρα­σπού­τιν ―με αρ­κε­τή δό­ση φα­ντα­σί­ας. Η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή εκ­δο­χή (εις βά­ρος της αλή­θειας) προ­κά­λε­σε δι­κα­στι­κή εμπλο­κή, την κα­τα­βο­λή με­γά­λης χρη­μα­τι­κής απο­ζη­μί­ω­σης από τους πα­ρα­γω­γούς, αλ­λά και τη γέν­νη­ση αυ­τής της δή­λω­σης, που εμ­φα­νί­ζε­ται, πλέ­ον, στους ει­σα­γω­γι­κούς τί­τλους πολ­λών ται­νιών.

Ο Γκρι­γκό­ρι Γιε­φί­μο­βιτς Ρα­σπού­τιν, δια­βό­η­τος για τις ακο­λα­σί­ες, τις δο­λο­πλο­κί­ες, και την επιρ­ροή που ασκού­σε στην τσα­ρι­κή οι­κο­γέ­νεια, δο­λο­φο­νή­θη­κε άπαξ. Για την ακρί­βεια, την νύ­χτα της 29ης προς την 30ή Δε­κεμ­βρί­ου του 1916. Στον κι­νη­μα­το­γρά­φο, ωστό­σο, «δο­λο­φο­νή­θη­κε» πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές: 29 (μέ­χρι σή­με­ρα), όσες και οι με­τα­φο­ρές του ιστο­ρι­κού γε­γο­νό­τος στην οθό­νη. Από όλες αυ­τές, η ται­νία της M.G.M. που γυ­ρί­στη­κε δε­κα­έ­ξι χρό­νια με­τά το θά­να­το του Ρα­σπού­τιν, σί­γου­ρα ξε­χω­ρί­ζει. Όχι μό­νο για τη χρο­νι­κή της εγ­γύ­τη­τα με το γε­γο­νός, ού­τε για την απο­ζη­μί­ω­ση που υπο­χρε­ώ­θη­κε να κα­τα­βάλ­λει η εται­ρεία, (κα­θώς και για τη δή­λω­ση απο­ποί­η­σης ευ­θυ­νών που επι­βλή­θη­κε έκτο­τε), αλ­λά και εξαι­τί­ας της δια­νο­μής των πρω­τα­γω­νι­στι­κών ρό­λων. Δύο αδέλ­φια και η αδελ­φή τους, από τους πιο διά­ση­μους σταρ του Με­σο­πο­λέ­μου, εμ­φα­νί­στη­καν από κοι­νού, μία και μο­να­δι­κή φο­ρά, σε αυ­τή την ται­νία. Ήταν ο Λάιο­νελ Μπά­ρι­μορ (1878-1954) στο ρό­λο του Ρα­σπού­τιν, η Έθελ Μπά­ρι­μορ (1879-1959) στο ρό­λο της Τσα­ρί­νας, και ο Τζον Μπά­ρι­μορ (1882-1942) στο ρό­λο του πρί­γκι­πα Τσε­γκό­ντιεφ, δο­λο­φό­νου του Ρα­σπού­τιν. Στο πλευ­ρό του τε­λευ­ταί­ου εμ­φα­νι­ζό­ταν η ηθο­ποιός Νταϊ­ά­να Γουάιν­γιαρντ, στο ρό­λο της πρι­γκί­πισ­σας Να­τά­σας, συ­ζύ­γου του Τσε­γκό­ντιεφ. Αυ­τοί οι δύο κι­νη­μα­το­γρα­φι­κοί χα­ρα­κτή­ρες υπήρ­ξαν υπεύ­θυ­νοι για τους μπε­λά­δες της ται­νί­ας.

Τα ονό­μα­τα Τσε­γκό­ντιεφ και Να­τά­σα δεν αντα­πο­κρί­νο­νταν σε πραγ­μα­τι­κά πρό­σω­πα. Ήταν ηλί­ου φα­ει­νό­τε­ρο ότι ανα­φέ­ρο­νταν στον πρί­γκι­πα Φέ­λιξ Γιου­σού­ποφ που δο­λο­φό­νη­σε τον Ρα­σπού­τιν, και στην γυ­ναί­κα του, πρι­γκί­πισ­σα Ιρί­να. Η μή­νυ­ση για δυ­σφή­μη­ση που υπέ­βα­λε το ζεύ­γος Γιου­σού­ποφ, δεν αφο­ρού­σε την πα­ρου­σί­α­ση του Φέ­λιξ ως δο­λο­φό­νου (κά­τι, άλ­λω­στε, για το οποίο παι­νευό­ταν ο ίδιος), αλ­λά στο ότι η σύ­ζυ­γός του εμ­φα­νι­ζό­ταν ως μια γυ­ναί­κα που εί­χε υπο­κύ­ψει στη σα­τα­νι­κή δύ­να­μη του Ρα­σπού­τιν. Σε κά­ποια σκη­νή, μά­λι­στα, υπο­νο­εί­ται ότι ξε­λο­γιά­στη­κε και στη συ­νέ­χεια βιά­στη­κε από τον κα­λό­γε­ρο. Αυ­τή η μυ­θο­πλα­στι­κή εκ­δο­χή προ­κά­λε­σε μια ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας αγω­γή, τις συ­νέ­πειες της οποί­ας εξα­κο­λου­θούν να λαμ­βά­νουν σο­βα­ρά υπό­ψη όσοι κά­νουν πα­ρό­μοιες ται­νί­ες. Δεν ήταν λί­γα, άλ­λω­στε, τα 400.000 δο­λά­ρια που δό­θη­καν τό­τε ως απο­ζη­μί­ω­ση στο πρι­γκι­πι­κό ζεύ­γος.

Ο τα­ρα­χώ­δης βί­ος του πρί­γκη­πα Φέ­λιξ Φε­λί­ξο­βιτς Γιου­σού­ποφ (1887-1967) θα μπο­ρού­σε, από μό­νος του, να απο­τε­λέ­σει το θέ­μα μιας ται­νί­ας. Η οι­κο­γέ­νειά του ήταν πιο πλού­σια από οποιο­δή­πο­τε μέ­λος της δυ­να­στεί­ας των Ρο­μα­νόφ. Ο πα­τέ­ρας του εί­χε τον τί­τλο του κό­μη και η μη­τέ­ρα του κα­τα­γό­ταν από μια πλού­σια φα­μί­λια Τα­τά­ρων της Κρι­μαί­ας. Η οι­κο­γέ­νεια Γιου­σού­ποφ διέ­θε­τε τέσ­σε­ρα πα­λά­τια στην Πε­τρού­πο­λη, τρία πα­λά­τια στην Μό­σχα, 37 κτή­μα­τα σε διά­φο­ρες πε­ριο­χές της Ρω­σί­ας, ερ­γο­στά­σια, αν­θρα­κω­ρυ­χεία, με­ταλ­λεία σι­δή­ρου, αλευ­ρό­μυ­λους και πε­τρε­λαιο­πη­γές στην Κρι­μαία. Ο Φέ­λιξ Γιου­σού­ποφ με­γά­λω­σε στην χλι­δή, έχο­ντας Ρώ­σο μά­γει­ρα, Γάλ­λο σο­φέρ και Άγ­γλο κα­μα­ριέ­ρη. Ξό­δευε τε­ρά­στια πο­σά για τη δια­σκέ­δα­σή του, έπαι­ζε πό­λο και κά­πνι­ζε χα­σίς. Στην αυ­το­βιο­γρα­φία του ομο­λο­γεί ότι του άρε­σε η πα­ρεν­δυ­σία. Σε ηλι­κία 12 ετών άρ­χι­σε να φο­ρά­ει τις τουα­λέ­τες της μη­τέ­ρας του και ως ενή­λι­κας εί­χε ερω­τι­κές σχέ­σεις τό­σο με άν­δρες όσο και με γυ­ναί­κες, σκαν­δα­λί­ζο­ντας τη ρω­σι­κή κοι­νω­νία. Το 1914 πα­ντρεύ­τη­κε την πρι­γκί­πισ­σα Ιρί­να Αλε­ξά­ντροβ­να Ρο­μα­νό­βα (1895-1970), που ήταν η μο­να­δι­κή ανι­ψιά του Τσά­ρου Νι­κο­λά­ου Β΄ και μια από τις πιο πλού­σιες νύ­φες στην αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ρω­σία. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στο γά­μο της φο­ρού­σε ένα βέ­λο που κά­πο­τε ανή­κε στην Μα­ρία Αντουα­νέ­τα.

Η αυ­το­βιο­γρα­φία του Φέ­λιξ Γιου­σού­ποφ, με τί­τλο Χα­μέ­νη Λα­μπρό­τη­τα, κυ­κλο­φό­ρη­σε το 1953 ― τριά­ντα επτά χρό­νια με­τά το ιστο­ρι­κό γε­γο­νός και εί­κο­σι ένα χρό­νια με­τά την προ­βο­λή της ται­νί­ας. Στις σε­λί­δες αυ­τού του βι­βλί­ου ο Γιου­σού­ποφ εξη­γεί τους λό­γους που τον ώθη­σαν να σκο­τώ­σει τον Ρα­σπού­τιν και πε­ρι­γρά­φει με λε­πτο­μέ­ρειες το σχέ­διο της δο­λο­φο­νί­ας. Τό­σο ο Φέ­λιξ όσο και η Ιρί­να ανη­συ­χού­σαν από τις φή­μες που κυ­κλο­φο­ρού­σαν για ενερ­γή εμπλο­κή του Ρα­σπού­τιν στο τα­ραγ­μέ­νο πο­λι­τι­κό κλί­μα. Κυ­ρί­ως, όμως, τους ανη­συ­χού­σε η επιρ­ροή που ασκού­σε ο ρα­σο­φό­ρος στον Τσά­ρο Νι­κό­λαο Β΄ ως πο­λι­τι­κός σύμ­βου­λός του, αλ­λά και στην Τσα­ρί­να Αλε­ξάν­δρα που τον εμπι­στευό­ταν τυ­φλά, επει­δή τους εί­χε βοη­θή­σει να αντι­με­τω­πί­σουν την αι­μορ­ρο­φι­λία του γιου τους, Αλε­ξέι Νι­κο­λά­ε­βιτς, με τις «θε­ρα­πευ­τι­κές δυ­νά­μεις» του.

Η πα­γί­δα θα­νά­του που έστη­σε ο Γιου­σού­ποφ ήταν κα­λά σχε­δια­σμέ­νη. Αφού κέρ­δι­σε την εμπι­στο­σύ­νη του Ρα­σπού­τιν, τον κά­λε­σε στο πα­λά­τι για να εξε­τά­σει μια ασθέ­νεια που δή­θεν τον βα­σά­νι­ζε. Φη­μο­λο­γεί­ται ότι ο Φέ­λιξ του εί­πε ότι χρεια­ζό­ταν βο­ή­θεια για να ξε­πε­ρά­σει τις ομο­φυ­λό­φι­λες τά­σεις του και να αφο­σιω­θεί στην Ιρί­να. Κα­τά μία άλ­λη εκ­δο­χή, η όμορ­φη Ιρί­να ήταν εκεί­νη που έγι­νε το δό­λω­μα του ακό­λα­στου κα­λό­γε­ρου, προ­σποιού­με­νη την άρ­ρω­στη. Όποια και αν ήταν η αλή­θεια, το γε­γο­νός εί­ναι ότι ο Ρα­σπού­τιν επι­σκέ­φθη­κε το βρά­δυ της 29ης Δε­κεμ­βρί­ου 1917 το πα­λά­τι Μόι­κα της Πε­τρού­πο­λης. Εκεί τον πε­ρί­με­νε ο Γιου­σού­ποφ με κρυμ­μέ­νους τέσ­σε­ρις συ­νερ­γούς του: τον Μέ­γα Δού­κα Ντμί­τρι Πά­βλο­βιτς, τον κό­μη Βλα­ντι­μίρ Που­ρί­σκε­βιτς, τον βοη­θό του, Στα­νι­λά­ους ντε Λά­ζο­βερτ, και τον αξιω­μα­τι­κό του στρα­τού Σερ­γκέι Μι­χα­ΐ­λο­βιτς Σου­κό­τιν.

Ο Γιου­σού­ποφ πα­ρέ­θε­σε δεί­πνο στον ανυ­πο­ψί­α­στο Ρα­σπού­τιν, σερ­βί­ρο­ντας κρα­σί στο οποίο εί­χε ρί­ξει κυα­νιού­χο άλας. Το δη­λη­τή­ριο, όμως, δεν έδρα­σε. Οι συ­νω­μό­τες αγνο­ού­σαν ένα χη­μι­κό δε­δο­μέ­νο: το συ­γκε­κρι­μέ­νο δη­λη­τή­ριο εξου­δε­τε­ρώ­νε­ται από κά­ποια συ­στα­τι­κά της τρο­φής και σε συν­δυα­σμό με το κρα­σί με­τα­τρέ­πε­ται σε αβλα­βές αλά­τι. Όταν το δη­λη­τή­ριο απο­δεί­χθη­κε ανί­σχυ­ρο, ο Γιου­σού­ποφ τον πυ­ρο­βό­λη­σε δύο φο­ρές. Η πρώ­τη σφαί­ρα τον χτύ­πη­σε κα­τά­στη­θα, αλ­λά στά­θη­κε τυ­χε­ρός για­τί εξο­στρα­κί­στη­κε από ένα χο­ντρό με­ταλ­λι­κό κου­μπί που εί­χε το ρού­χο του. Αν και τραυ­μα­τι­σμέ­νος, ο Ρα­σπού­τιν κα­τά­φε­ρε να ξε­φύ­γει από τον κλοιό των συ­νω­μο­τών και να τρέ­ξει προς την έξο­δο του πα­λα­τιού. Τό­τε δέ­χτη­κε πι­σώ­πλα­τα την δεύ­τε­ρη σφαί­ρα, που του τρύ­πη­σε το νε­φρό. Τα τραύ­μα­τα ήταν πο­λύ σο­βα­ρά και ένας φυ­σιο­λο­γι­κός άν­θρω­πος θα υπέ­κυ­πτε σε λί­γα λε­πτά. Ο Ρα­σπού­τιν, όμως, ήταν τέ­ρας αντο­χής. Κα­τά­φε­ρε να βγει από τα πα­λά­τι, για να σω­ρια­στεί λί­γο πιο κά­τω, στο χιο­νι­σμέ­νο προ­αύ­λιο. Ο Γιου­σού­ποφ και ο Που­ρί­σκε­βιτς άδεια­σαν τα όπλα τους πά­νω στο πε­σμέ­νο σώ­μα, αλ­λά ο Ρα­σπού­τιν ακό­μα ζού­σε. Τό­τε, τον τύ­λι­ξαν με μια κου­βέρ­τα, του έβα­λαν βα­ρί­δια και τον πέ­τα­ξαν από τη γέ­φυ­ρα Μπολ­σόι Πε­τρόφ­σκι, στα πα­γω­μέ­να νε­ρά του πο­τα­μού Νέ­βα. Το πτώ­μα του βρέ­θη­κε σφη­νω­μέ­νο στις σι­δη­ρο­δο­κούς της γέ­φυ­ρας, ανή­με­ρα την Πρω­το­χρο­νιά του 1917.

Η ται­νία της M.G.M. έμει­νε αρ­κε­τά πι­στή στα γε­γο­νό­τα που οδή­γη­σαν στην δο­λο­φο­νία του Ρα­σπού­τιν. Εκεί που τα χά­λα­σε ήταν στα υπο­νο­ού­με­να πε­ρί ξε­λο­γιά­σμα­τος και βια­σμού της πρι­γκί­πισ­σας Να­τά­σας (διά­βα­ζε: Ιρί­να Γιου­σού­πο­βα) από τον σε­ξο­μα­νή κα­λό­γε­ρο. Απο­τέ­λε­σμα ήταν να υπο­βλη­θεί μή­νυ­ση για δυ­σφή­μη­ση. Η επί­μα­χη σκη­νή της ται­νί­ας έχει αρ­κε­τό πα­ρα­σκή­νιο. Ο επι­κε­φα­λής της πα­ρα­γω­γής, Ίρ­βινγκ Θάλ­μπεργκ, εί­χε απο­λύ­σει την σε­να­ριο­γρά­φο (και στε­νή φί­λη της πρι­γκί­πισ­σας Ιρί­να), Μερ­σέ­ντες ντε Ακό­στα, όταν εκεί­νη, γνω­ρί­ζο­ντας την ιστο­ρία από πρώ­το χέ­ρι, αρ­νή­θη­κε να εντά­ξει αυ­τό το επι­νοη­μέ­νο επει­σό­διο στο σε­νά­ριο. Η σκη­νή προ­στέ­θη­κε με­τά την από­λυ­σή της, αλ­λά η Ακό­στα εί­χε ήδη πλη­ρο­φο­ρή­σει το ζευ­γά­ρι για την προ­σβλη­τι­κή πα­ρα­ποί­η­ση της αλή­θειας. Επα­κό­λου­θο ήταν η αγω­γή που έφε­ρε τα πά­νω κά­τω στο Χό­λι­γουντ ― και όχι μό­νο. Με από­φα­ση αγ­γλι­κού δι­κα­στη­ρί­ου, η M.G.M. υπο­χρε­ώ­θη­κε να κό­ψει την επί­μα­χη σκη­νή από τις κό­πιες που προ­βάλ­λο­νταν και να κα­τα­βάλ­λει στο ζευ­γά­ρι 150.000 δο­λά­ρια. Σε αυ­τά προ­στέ­θη­καν άλ­λα 250.000 δο­λά­ρια, ύστε­ρα από εξω­δι­κα­στι­κό συμ­βι­βα­σμό που έγι­νε στην Αμε­ρι­κή. Πο­σό τε­ρά­στιο για τα δε­δο­μέ­να της επο­χής εκεί­νης.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι Γιου­σού­ποφ δεν εί­χαν ανά­γκη αυ­τά τα χρή­μα­τα. Με­τά την επα­νά­στα­ση του Φε­βρουα­ρί­ου 1917 (μό­λις ένα μή­να με τη δο­λο­φο­νία του Ρα­σπού­τιν), που ση­μα­το­δό­τη­σε την αρ­χή του τέ­λους της δυ­να­στεί­ας των Ρο­μα­νόφ, ο Φέ­λιξ και η Ιρί­να διέ­φυ­γαν στην Ευ­ρώ­πη. Μα­ζί τους πή­ραν κά­ποια κομ­μά­τια της αμύ­θη­της πε­ριου­σί­ας τους, όπως το πε­ρί­φη­μο δια­μά­ντι Πο­λι­κός Αστέ­ρας (40 κα­ρά­τια), το μπλε Δια­μά­ντι του Σουλ­τά­νου του Μα­ρό­κου (35,27 κα­ρά­τια), ένα ζευ­γά­ρι σκου­λα­ρί­κια που ανή­καν στην Μα­ρία Αντουα­νέ­τα, κα­θώς και δύο πί­να­κες του Ρέ­μπραντ που σή­με­ρα εκτί­θε­νται στην Εθνι­κή Πι­να­κο­θή­κη της Ουά­σινγ­κτον.

Το 1989, ο Βρε­τα­νός ει­σαγ­γε­λέ­ας Σερ Ντέι­βιντ Νά­πλι εξέ­δω­σε το βι­βλίο Ο Ρα­σπού­τιν στο Χό­λι­γουντ, στο οποίο πα­ρου­σί­α­ζε ανα­λυ­τι­κά την δί­κη των Γιου­σού­ποφ ενα­ντί­ον της M.G.M. Ένα από τα επι­χει­ρή­μα­τα των δι­κη­γό­ρων υπε­ρά­σπι­σης, προ­κει­μέ­νου να απο­δεί­ξουν τις χρη­στές προ­θέ­σεις της εται­ρεί­ας, ήταν ότι η ται­νία ξε­κι­νά με μια λα­μπρή θρη­σκευ­τι­κή τε­λε­τή στην οποία συμ­με­τεί­χαν «όλες οι χο­ρω­δί­ες των ελ­λη­νι­κών και ρω­σι­κών ορ­θο­δό­ξων εκ­κλη­σιών του Λος Άν­τζε­λες», σύμ­φω­να με την κα­τά­θε­ση του μου­σι­κού διευ­θυ­ντή του στού­ντιο. Όπως ήταν φυ­σι­κό, το επι­χεί­ρη­μα αυ­τό δεν λή­φθη­κε υπό­ψη από τους δι­κα­στές. Αντί­θε­τα, έδω­σαν βά­ση στο δια­φη­μι­στι­κό σλό­γκαν της ται­νί­ας που έλε­γε κα­τά λέ­ξη: «Όμορ­φα κο­ρί­τσια που ήλ­θαν να προ­σευ­χη­θούν και πιά­στη­καν στον ιστό του διε­φθαρ­μέ­νου Ρα­σπού­τιν!». Η κα­τα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση και η υψη­λή απο­ζη­μί­ω­ση που υπο­χρε­ώ­θη­κε να κα­τα­βάλ­λει η εται­ρεία, επέ­βα­λαν, έκτο­τε, την γνω­στή δή­λω­ση απο­ποί­η­σης ευ­θυ­νών, με την γνω­στή ανα­φο­ρά «Όλοι οι χα­ρα­κτή­ρες και τα γε­γο­νό­τα που πα­ρου­σιά­ζο­νται στην ται­νία εί­ναι φα­ντα­στι­κά και ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα». Το μό­νο που απέ­μει­νε στους επι­μέ­νο­ντες στα πα­λιά ήταν η κα­τα­φυ­γή στην εναλ­λα­κτι­κή δή­λω­ση: «Εμπνευ­σμέ­νο από αλη­θι­νή ιστο­ρία».

Το πρω­τό­τυ­πο τρέι­λερ της ται­νί­ας: