Ο Μάριος ήταν ένας δημιουργός που υπήρξε φως για τη σκηνή, αλλά και για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε.
Ένας θεατρικός συγγραφέας που δεν έγραφε απλώς λόγια για να γεμίσουν τις σελίδες, αλλά για να ζωντανέψουν πάνω στη σκηνή, να συγκινήσουν, να προβληματίσουν, να προκαλέσουν και να αφυπνίσουν το κοινό. Έργα που έφεραν τομή στο θεατρικό γίγνεσθαι του τόπου μας, έργα που άλλαξαν τον τρόπο που σκηνοθέτες, ηθοποιοί και θεατές αντιμετωπίζουν την τέχνη του θεάτρου.
Κάθε του έργο, κάθε πρόταση, κάθε διάλογος, ήταν γεμάτα από ανθρώπινη ευαισθησία, διεισδυτική ματιά, υπόγειο σχολιασμό, χιούμορ και σκηνοθετική φαντασία. Άφηναν το αποτύπωμά τους σε όσους τον παρακολουθούσαν και τον διάβαζαν.
Για μένα, όμως, υπήρξε κάτι περισσότερο: ένας φίλος, ένας συνοδοιπόρος στη μαγεία της γραφής. Συνεργαστήκαμε σε μία τηλεοπτική σειρά, σε ένα τραγούδι, αλλά κυρίως μαζί αναζητήσαμε τον ρυθμό του λόγου, την αλήθεια των χαρακτήρων και το παιχνίδι της σκηνής. Φιλοσοφήσαμε, συμπορευτήκαμε σε πολλά, τσακωθήκαμε για άλλα τόσα, αλλά η αγάπη και η αλληλοεκτίμηση εκεί! Παρούσες και πολύτιμες!
Εκείνος έφυγε και λείπει από τις ζωές μας. Το έργο του όμως, μεγάλο και σημαντικό, ζει στα κείμενα, στους στίχους του, στις παραστάσεις που συνεχίζουν να τον τιμούν, στους συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από τα έργα του, και στις καρδιές μας, που κρατούν ζωντανή τη φωνή του.
Καλή αντάμωση φίλε, και σε άλλες διαστάσεις…
