6 Μαρτίου: Καλώ τον Μάριο.
Σηκώνει το ακουστικό: «Τι θες;»
ΕΓΩ: «Χρόνια πολλάαααα! Να τα εκατοστήσεις! Να σε χαιρόμαστε, παλιόφιλε αγαπημένε!»
ΜΑΡΙΟΣ: «Μη με τσατίζεις!! Σου έχω πει πως δεν γιορτάζω τα γενέθλια ή την γιορτή μου! Γενικώς δεν γιορτάζω! Εντάξει;»
ΕΓΩ: «Και εγώ σου έχω πει πως θα σε παίρνω πάντα και στα γενέθλια και στην γιορτή για να σου εύχομαι και να σε εκνευρίζω!»
Γέλια εκατέρωθεν!!
Μάριος ο αγαπημένος! Μάριος ο ιδιαίτερος! Μάριος ο «γερογκρινιάρης», όπως τον αποκαλούσα! Μάριος που δεν ήταν καθόλου «γερογκρινιάρης» φυσικά.
Ήταν αυθεντικός, ειλικρινής. Είχε καθαρή, διεισδυτική αλλά και σκεπτικιστική ματιά. Ήξερε να βλέπει τα πράγματα καθαρά, συχνά πιο καθαρά απ’ όλους μας. Μπορούσε να αμφισβητήσει τα πάντα, να γίνει αιχμηρός, όχι όμως κυνικός.
Γνωστή σε όλους τους φίλους του η γκρίνια αλλά και το χιούμορ του.
Ένα σχόλιο, μια ειρωνεία, μια φράση του την σωστή στιγμή και έξω η ένταση, η σοβαροφάνεια, το βάρος. Μπορούσε να σε πειράξει μέχρι να εκνευριστείς, πριν σκάσεις στα γέλια! Είχε έναν τρόπο να συνδυάζει την ειρωνεία με τη ζεστασιά, τον σκεπτικισμό με την τρυφερότητα, τη σοβαρότητα με το χιούμορ και αυτό ήταν που τον έκανε μοναδικό.
Δεν ήταν άνθρωπος των εντυπώσεων, αλλά ξεχώριζε αμέσως χωρίς ποτέ να το επιδιώκει. Είχε απλώς προσωπικότητα, παρουσία, αυτό που εγώ αποκαλώ «αύρα». Ήξερε να εκτιμά τα απλά: έναν καφέ, ένα ποτήρι κρασί, μια κουβέντα, μια καλή παρέα.
Οι συζητήσεις μας μακρές και πάντα ενδιαφέρουσες. Θέατρο, σινεμά, τέχνη γενικότερα, βιβλία, πολιτική, αλλά και αστεϊσμοί, ανέκδοτα, διηγήσεις του που ήταν τόσο παραστατικές (πολύ καλός κωμικός ηθοποιός!) ώστε να γελάς μέχρι να πονέσουν τα πλευρά σου!
Ο Μάριος ήταν ένα σπουδαίο μυαλό, ένας εξαιρετικός θεατρικός συγγραφέας, ένας λόγιος και άφησε πίσω του για τις επόμενες γενιές σπουδαίο έργο.
Εγώ όμως κρατάω στην μνήμη και την καρδιά μου τον άνθρωπο Μάριο, τον φίλο Μάριο, τον φίλο που ήξερα πως αν τον χρειαστώ κάποια στιγμή θα είναι εκεί δίπλα μου για να με κάνει να δω τα πράγματα με αποδοχή και χιούμορ, διότι έτσι μόνο αντέχεις και βρίσκεις λύσεις, προχωράς.
Του χρωστάω την ανακάλυψη του σημαντικών «παιδιών» του. Του χρωστάω την απόλαυση να τα βλέπω να ζωντανεύουν πάνω στην σκηνή!
Του χρωστάω κυρίως όμως την χαρά και το προνόμιο να είμαι φίλη του και να έχω μοιραστεί μαζί του στιγμές με σκέψη, αναζήτηση, προβληματισμό, αλλά και πολύ ― μα πολύ γέλιο!
Σε ευχαριστώ Μάριε! Θα είσαι πάντα ζωντανός στην μνήμη και την καρδιά μου!
