Μάριος Ποντίκας, λάδι σε καμβά

Πώς να μιλήσεις για έναν αγαπημένο που δεν είναι πια σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να θυμίζει δοξαστική νεκρολογία; Χωρίς να μοιάζει με ψυχρή βιογραφία; Χωρίς να μπαίνεις συνεχώς εσύ ο ίδιος στο κάδρο; Ίσως αν δοκιμάσεις να συνθέσεις κάτι από τα θραύσματα των αναμνήσεων, των συγκινήσεων, των αισθημάτων. Κι αν είναι πολύ αόριστο για τον αναγνώστη; Τότε ελπίζει κανείς στη δύναμη ενός αφαιρετικού πίνακα.

Ο πατέρας μου εδώ κι εγώ μαζί

μικρός

μιλάει ο πατέρας με στίχους

γύρω μας πράσινα νερά

κάτι βαθύ αναδεύεται

Μακριά το βλέμμα της μητέρας

που αντανακλά τον ήλιο

μολυβένιο σύννεφο τώρα

απροσπέλαστο

Τα μεγάλα μάτια του αγοριού βλέπουν ως μέσα στον πυρήνα του κόσμου. Γνωρίζει ήδη το σκοτεινό μέλλον και πρέπει να το πει. Τρέμει. Ποιος θα μείνει ν’ ακούσει; Η Κασσάνδρα το ξέρει, όλοι τρέχουν να φύγουν από τ’ αγκάθια της γλώσσας. Έχει άκρη αυτή η ερημιά;

Πλάτη στο παράθυρο

δωμάτιο χωρίς μπαλκόνι

Ώρα ημέρα εβδομάδα μήνας

δείκτες του ρολογιού

δίχτυ

που με κρατά στην πτώση

κλοιός που με πνίγει

Σώσε με γλίτωσέ με

Όχι

φύγε μακριά

δεν είσαι εσύ η μητέρα

της μοιάζεις μόνο

Τεντωμένο σκοινί

το παιχνίδι

με τις σιωπές και τις λέξεις

με ζορίζουν μού ξεφεύγουν

με διασκεδάζουν με ποτίζουν

με απελπίζουν

Διακοπή ρεύματος, η κουζίνα πλημμύρισε, τα νερά ξεχύνονται παντού, μια αγελάδα σκαρφάλωσε τη μάντρα, πόσο πιο αντίξοος μπορεί να γίνει ο κόσμος; Το γελοίο, πικρό σαν δηλητήριο.

Υπήρξε κάποτε λευκή ανόθευτη χαρά;

Μια στιγμή ανάμεσα στους ανθρώπους κάτι λυτρώνεται και κάτι χοροπηδά ζωηρά.

Μη με ξεχνάτε, είμαι εδώ

αγαπώ

μ’ αγαπούν

νομίζω

ελπίζω

Τα νερά φεύγουν, βρέθηκε δίοδος, ηρεμεί. Είναι ώρα για ένα

α σ τ ε ί ο