Πίστευε ότι η μέγιστη καλλιτεχνική αρετή είναι η αμφιβολία η οποία, βέβαια, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη χρονική σιωπή. Και πράγματι ο Μάριος Ποντίκας απουσίασε από τη θεατρική συγγραφή σχεδόν δώδεκα χρόνια μέχρι να του ζητηθεί από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο ένα κείμενο για την κάθοδο, το οποίο και έγραψε ο Μάριος Ποντίκας με τίτλο Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς
και ανέβηκε στο θέατρο Άττις, ενώ στη συνέχεια μόνος του το συνέχισε και αποτέλεσε το πρώτο μέρος του τρίπτυχου θεατρικού Χλιμίντρισμα. Αυτό το μοναδικό θεατρικό κείμενο ―το οποίο συνάμα αποτελεί και την αρχή της δεύτερης συγγραφικής του περιόδου και δυστυχώς το μόνο ολοκληρωμενο― ήρθε και το εμπιστεύτηκε σε δύο νέα και άπειρα τότε "παιδιά" στο μακρινό 2014. Το Χλιμίντρισμα με αρ. έκδ. 1 και το εκδοτικό ταξίδι του Μωβ Σκίουρου ξεκίνησε με έναν τίτλο όχι βέβαια τόσο εμπορικό αλλά με ένα όνομα τόσο βαρύ ―ας μας συγχωρέσει ο ίδιος για τα αξιολογικα― που καθόρισε από την αρχή το στίγμα μας. Η πρώτη παρουσίαση του Χλιμιντρίσματος έγινε στο θέατρο Άττις, με οικοδεσπότη τον Θ. Τερζόπουλο.
Αυτό που συγκλονίζει στα δύο τελευταία έργα του Μάριου, στον Δολοφόνο του Λάιου
αλλά κυρίως στο Χλιμίντρισμα είναι ότι καταπιάνεται και αναμετράται με τον αρχαίο μύθο. Ελάχιστοι νεοέλληνες λογοτέχνες το έχουν καταφέρει αυτό επάξια ― και λέω λογοτέχνες γιατί ξεχνάμε ότι το θεατρικό κείμενο, πέραν των παραστάσεων, ως κειμενικό είδος ανήκει κατεξοχήν στη λογοτεχνία. Όπως έχουμε ξαναπεί για το Χλιμίντρισμα είναι εκείνο το αρχέγονο σημείο όπου η νέα δημιουργία οφείλει συνεχώς να επιστρέφει. Οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι αποτελούν τα μόνα σχήματα που ισορροπούν πάνω στο Χάος του ανθρώπου και του κόσμου και ο Ποντίκας χειρίζεται το αρχαίο υλικό με το μοναδικό τρόπο που του ταιριάζει καταναλώνοντας συνάμα την τέχνη σε αυτό που πραγματικά είναι: ακραία μα και βαθιά πολιτική.
Ο δικός μας Μάριος ―φάνηκε ήδη νομίζω― ήταν γενναιόδωρος αλλά και πολύ αυστηρός. Δυστυχώς πρώτα με τον εαυτό του για αυτό εξάλλου δεν έχουμε και άλλα ολοκληρωμένα έργα του από τα πολλά που είχε καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια. Πίστευε ―και σε αυτό συμφωνούσαμε απόλυτα― πως η κριτική ή θα είναι στοχασμός σε ένα έργο ή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Υπήρξαν περιπτώσεις που για αυτόν τον λόγο εναντιώθηκε ακόμα και σε υμνητικά κείμενα για το ίδιο του το έργο. Τον διέκρινε συγχρόνως σεμνότητα και αυστηρότητα, κατέκρινε την εξουσιαστική κριτική, απεχθανόταν τον χαρακτηρισμό «αριστούργημα» και ενδιαφερόταν συνεχώς και έντονα να ανακαλύψει νέους δραματουργούς.
Ο δικός μας Μάριος ήταν ευφυής, απόδειξη και το χιούμορ του. Ένα χιούμορ όμως που αποτελούσε την πρώτη στρώση για τα πιο σοβαρά πράγματα. Τα περιστατικά αμέτρητα και οι ατάκες τόσο ζωντανές που σε όλους όσοι τον ζήσαμε από κοντά τον καθιστούν παρόντα στον καθημερινό μας λόγο.
Ας σημειωθεί εδώ ότι το τελευταίο πεζογραφικό του έργο με τίτλο Κουταμάρες
(τόμοι Α΄ και Β΄), που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις του αείμνηστου Σάμη Γαβριηλίδη θα επανακυκλοφορήσουν από τον Μωβ Σκίουρο.
Τέλος ο δικός μας Μάριος είναι δικός μας γιατί στάθηκε σε όλη του τη ζωή και διαδρομή ασυμβίβαστος. Ό,τι και αν του στοίχισε δεν έκανε ποτέ καμία έκπτωση στον ίδιο και το έργο του. Μιλούσε οργισμένα για την πολιτική αλητεία που μας κυβερνά τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει την πραγματική αντίδραση σε αυτό το καθεστώς να ξεκινάει από τα κάτω και πολλές φορές να βρίσκει χώρο έκφρασης και στη θεατρική σκηνή.
_________
Διαβάστηκε στην τιμητική εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Θέατρο Στοά στις 25.4.2023.
