―ΕΜΠΡΟΣ!
Μια φωνή βαθιά, δυνατή, χαρακτηριστική, απάντησε στο τηλέφωνο.
―Μάριε, θέλω να επιμεληθώ σκηνοθετικά για το ραδιόφωνο το τόσο ποιητικό σου θεατρικό έργο Η γυναίκα του Λωτ!
ΠΑΥΣΗ
―Για την ΕΡΑ1;
ΠΑΥΣΗ
―Το θέατρο στο ραδιόφωνο;
ΠΑΥΣΗ
―Με την οικογένεια Σκιαδαρέση: Μάνα, Πατέρας, Κόρη;
ΠΑΥΣΗ
―Μάριε;
―ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ! Μια επική φωνή έσπασε τη βουβαμάρα από την άλλη μεριά του ακουστικού, και μετά το βροντερό του γέλιο σκέπασε το δικό μου!
Αυτός ήταν ο Μάριος, ο Μαριούλης, ο Πόντικας, ο λάτρης των γατιών, με τα μεγάλα μάτια και τα έντονα φρύδια, με το αετίσιο βλέμμα και το αιώνιο παιχνιδιάρικο ύφος που μας έκανε να λυνόμαστε στα γέλιά!
Έγραφε υπέροχα σημειώματα φιλικής διαμαρτυρίας, είχε αστείρευτη ενέργεια και πάθος για ζωή, κι όλο είχε ιδέες για το επόμενο θεατρικό του.
«Ο ευγενής διανοούμενος, φίλος του πατέρα μου με το ωραίο βλέμμα» ― έτσι τον αποκάλεσε ο γιος μου, όταν ο Μάριος επισκέφτηκε τον πατέρα του τελευταία φορά.
Θα τον θυμόμαστε πάντα σαν αγαπημένο φίλο, σαν ξεχωριστό συγγραφέα και Άνθρωπο.
ΠΑΥΣΗ
