Είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς για τον Μάριο σε χρόνο παρελθοντικό. Γιατί η προσωπικότητά του και το έργο του ήταν πάντοτε στραμμένα προς το μέλλον. Κοφτερός νους, οξύ βλέμμα, δηκτικός λόγος. Τρυφερή ψυχή, ανοιχτή αγκαλιά, γενναιόδωρος λόγος. Διορατικός, ανήσυχος, ευθύβολος και πάντα ευγενής. Ανυπόμονος και απαιτητικός σαν παιδί, υπομονετικός και μεγαλόδωρος συνάμα. Μοναχικός, κι όμως πνεύμα της παρέας. Άνθρωπος του λαού και αστός ταυτόχρονα. Συγκέντρωνε στο πρόσωπό του και στο έργο του δυνάμεις αντιθετικές τις οποίες άλλοτε διατηρούσε ανέπαφες και άλλοτε τις συνέθετε σε ένα μοναδικό παιχνίδι δημιουργικότητας, σκανταλιάς και ακομπλεξάριστης πνευματικότητας.
Θυμάμαι το άγχος μου την πρώτη φορά που τον συνάντησα. Στο υπόγειο του Θεάτρου Κεφαλληνίας, στην πρεμιέρα ενός άλλου Έλληνα θεατρικού συγγραφέα. Θα πρέπει να ήταν το 1999. Στα μάτια μου ο Ποντίκας ήταν ήδη ένας μυθικός ήρωας, που καβάλα στο άλογό του προσπαθούσε να δαμάσει και να σκοτώσει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Καιροφυλακτούσε, παραμόνευε πίσω από τα γεγονότα, τις ψεύτικες και παραποιημένες ειδήσεις, τον καθωσπρεπισμό, τα διαστρεβλωμένα ήθη και την υποκρισία και ορμούσε καταπάνω τους γενναίος με την πένα του, για να τα ξεσκεπάσει, να τα απογυμνώσει από το προσωπείο τους, να δείξει τη πραγματική, γυμνή, χυδαία και αποτρόπαιη όψη τους. Πάλευε για να ξεσηκώσει μια κοινωνία να αποτινάξει από πάνω της τον μανδύα της μιζέριας και της κακομοιριάς και έδειχνε το δρόμο για ένα μέλλον μεγαλύτερης αξιοπρέπειας και πνευματικότητας. Χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, απλά προπορευόμενος.
Αυτός ήταν ο Μάριος Ποντίκας ως συγγραφέας, αλλά αυτός ήταν και ως άνθρωπος. Άνθρωπος ευθύνης, ψύχραιμης σκέψης, καθαρής ματιάς, ηθικής ανάτασης και υψηλής διάνοιας.
Μάριε αγαπημένε μας…
Τα φιλιά μας στον ουρανό σου…
σίγουρα έχει το μπλε της Λευκάδας σου…
