Αφοσίωση, μικρό παντούμ

Η φύ­ση του δυσ­διά­κρι­του και για μέ­να ακό­μη απε­ρί­γρα­πτου φό­βου της.
Εκ­δη­λω­νό­ταν στην πεί­να της και στον από­κο­σμο τρό­πο που έτρω­γε,
σαν να μην εί­χε φά­ει για μή­νες όσο κα­λά θα έπρε­πε, λες και
ο φό­βος δεν της επέ­τρε­πε να φά­ει όσο ήθε­λε και όσο χρεια­ζό­ταν.

Εκ­δη­λω­νό­ταν στην πεί­να της και στον από­κο­σμο τρό­πο που έτρω­γε
με το πά­ντα σε κί­νη­ση μυα­λό της και το πά­ντα ανή­συ­χο σώ­μα της.
Ο φό­βος δεν της επέ­τρε­πε να φά­ει όσο ήθε­λε και όσο χρεια­ζό­ταν,
αν και ίσως έτρω­γε κα­νο­νι­κά τον τε­λευ­ταίο και­ρό

με το πά­ντα σε κί­νη­ση μυα­λό της και το πά­ντα ανή­συ­χο σώ­μα της,
μό­νο λό­γω φό­βου να ένιω­θε συ­νε­χώς πει­να­σμέ­νη, λες και αυ­τό ήταν τρό­πος,
αν και ίσως έτρω­γε κα­νο­νι­κά τον τε­λευ­ταίο και­ρό,
να τον αντι­με­τω­πί­ζει. Ίσως όμως να ήταν πο­λύ χορ­τά­τη,

μό­νο λό­γω φό­βου να ένιω­θε συ­νε­χώς πει­να­σμέ­νη, λες και αυ­τό ήταν τρό­πος,
δεί­χνο­ντας έτσι μό­νο κά­θε φο­ρά που τη συ­να­ντού­σα, επει­δή ήταν απορ­ρο­φη­μέ­νη,
να τον αντι­με­τω­πί­ζει. Ίσως όμως να ήταν πο­λύ χορ­τά­τη
από το φα­γη­τό της, ξε­χνώ­ντας την πα­ρου­σία μου, και ακό­μη και τη δι­κή της,

δεί­χνο­ντας έτσι μό­νο κά­θε φο­ρά που τη συ­να­ντού­σα, επει­δή ήταν απορ­ρο­φη­μέ­νη,
σκυμ­μέ­νη πά­νω στο πιά­το σαν πά­νω σε ει­κό­νι­σμα ή μια άβυσ­σο που μό­νο αυ­τή αντί­κρι­ζε
από το φα­γη­τό της, ξε­χνώ­ντας την πα­ρου­σία μου, και ακό­μη και τη δί­κη της.
Κα­τά­φα­ση και άρ­νη­ση συγ­χρό­νως η αφο­σί­ω­ση αυ­τή,

σκυμ­μέ­νη πά­νω στο πιά­το σαν πά­νω σε ει­κό­νι­σμα ή μια άβυσ­σο που μό­νο αυ­τή αντί­κρι­ζε,
άρ­νη­ση στον φό­βο και από τον ίδιο τον φό­βο, και μια μο­να­δι­κή
κα­τά­φα­ση και άρ­νη­ση συγ­χρό­νως η αφο­σί­ω­ση αυ­τή,
μια ενι­κή κα­τά­φα­ση της στιγ­μής, κα­θώς συ­νέ­βαι­νε ανά­με­σά μας,

άρ­νη­ση στον φό­βο και από τον ίδιο τον φό­βο, και μια μο­να­δι­κή,
κυ­ρί­ως μέ­σα της φυ­σι­κά, σει­ρά με­τα­κο­σμή­σε­ων, την οποία ο φό­βος και η αφο­σί­ω­σή της,
μια ενι­κή κα­τά­φα­ση της στιγ­μής, κα­θώς συ­νέ­βαι­νε ανά­με­σά μας,
έτρε­φαν ακα­τά­παυ­στα. Μου ήταν φα­νε­ρό ότι απο­λάμ­βα­νε το φα­γη­τό,

κυ­ρί­ως μέ­σα της φυ­σι­κά, σει­ρά με­τα­κο­σμή­σε­ων, την οποία ο φό­βος και η αφο­σί­ω­σή της,
πα­ρά την κά­ποια έντα­ση στις κι­νή­σεις της από την προ­σή­λω­ση στην κά­θε μπου­κιά,
έτρε­φαν ακα­τά­παυ­στα. Μου ήταν φα­νε­ρό ότι απο­λάμ­βα­νε το φα­γη­τό
που φόρ­τω­νε στο πι­ρού­νι της, με την αβί­α­στη συμ­με­τρία αρ­γών,

πα­ρά την κά­ποια έντα­ση στις κι­νή­σεις της από την προ­σή­λω­ση στην κά­θε μπου­κιά,
αλ­λά βου­λι­μι­κών μα­ση­μά­των. Πριν εγκα­τα­λεί­ψει το με­γά­λο ιτα­λι­κό πιά­το
που φόρ­τω­νε στο πι­ρού­νι της, με την αβί­α­στη συμ­με­τρία αρ­γών
απο­λαύ­σε­ων στο εστια­τό­ριο πί­σω από τη Συ­να­γω­γή, με κοί­τα­ξε για ώρα και με κα­θη­σύ­χα­σε.