Πετάρισμα

Θα σε ρω­τού­σα
τι εί­δους δέ­ντρο εί­ναι κεί­νο το άσπρο,
το όνο­μά του,
και θα μού έλε­γες

τι εί­δους δέ­ντρο εί­ναι κεί­νο το άσπρο,
θα ήξε­ρες το όνο­μα κά­θε δέ­ντρου
και θα μού έλε­γες
κα­θώς το βλέ­πα­με εκεί μπρο­στά μας.

Θα ήξε­ρες το όνο­μα κά­θε δέ­ντρου
στην πό­λη σί­γου­ρα όπου κά­πο­τε φύ­τε­ψες ένα
κα­θώς το βλέ­πα­με εκεί μπρο­στά μας
ή σε οποια­δή­πο­τε πό­λη και τό­πο,

στην πό­λη σί­γου­ρα όπου κά­πο­τε φύ­τε­ψες ένα
έμα­θα μα­ζί σου να πα­ρα­τη­ρώ εκεί
ή σε οποια­δή­πο­τε πό­λη ή τό­πο
τα πρά­σι­να και κί­τρι­να φύλ­λα

έμα­θα μα­ζί σου να πα­ρα­τη­ρώ εκεί
τα που­λιά της αυ­λής και του δε­ντρό­κη­που,
τα πρά­σι­να και κί­τρι­να φύλ­λα
που πριν με φό­βι­ζαν σαν δρά­κοι

τα που­λιά της αυ­λής και του δε­ντρό­κη­που
μέ­σα σ’ ένα πε­τά­ρι­σμα και ανα­πε­τά­ρι­σμα
που πριν με φό­βι­ζαν σαν δρά­κοι
η άνε­ση της συ­ντρο­φιάς που γνω­ρί­ζει,

μέ­σα σ’ ένα πε­τά­ρι­σμα και ανα­πε­τά­ρι­σμα
που θρέ­φει αυ­τή τη γνώ­ση σαν φύλ­λο και που­λί
η άνε­ση της συ­ντρο­φιάς που γνω­ρί­ζει
πού σιω­πά αρ­γά αρ­γά η λε­πτό­τη­τα της ζω­ής.