Μήνες ανάμεσα

Και χτύ­πη­σε το κα­μπα­νά­κι του ο Ιού­νιος, με τις χρυ­σές σιω­πές πά­νω σε ήσυ­χα νε­ρά, και πέ­ρα­σαν την πόρ­τα του κα­λο­και­ριού μέ­ρες από την επο­χή που λεν της αθω­ό­τη­τας, από την επο­χή που λεν αθώα, τό­τε που ο χρό­νος ήταν άπει­ρος, και πύ­ρω­νε τις πέ­τρες ήλιος αδερ­φός, και η ζωή φαι­νό­τα­νε σαν ορ­ταν­σία που ανοί­γει τα φτε­ρά της στα χαϊ­δέ­μα­τα της ρέμ­βης.
Μ’ ένα μι­κρό σκαρ­πέ­λο να χτυ­πάς και να χτυ­πάς, βρά­δυ, την πέ­τρα για να φτιά­ξεις τη μορ­φή αυ­τού που εί­σαι, και να μην εί­ναι γέν­νη­ση, και να μην εί­ναι θά­να­τος, για­τί κα­νέ­ναν τους εσύ δεν εί­χες δει.
Πέ­ρα­σαν ύστε­ρα οι οδο­στρω­τή­ρες των λη­στών, και πή­ραν ό,τι ξέ­ρα­νε πο­λύ­τι­μο, γδύ­σαν και γδύ­σαν όλα σου τα φύλ­λα, ώσπου στο τέ­λος έμει­νε ένα φυλ­λα­ρά­κι μο­να­χό, ένα μο­νά­χο, κα­τα­πρά­σι­νο, να ιρι­δί­ζει μες στους σκο­τει­νούς και­ρούς.
Δεν ήτα­νε λη­στές αυ­τοί, δεν ήταν τί­πο­τα αυ­τοί, πα­ρά ο γέ­ρο-Φό­βος που δεν εί­χε ύπνο και ξε­νύ­χτα­γε αντί­κρυ στα κα­του­ρη­μέ­να των παι­διών του, μα το πρωί γι­νό­ταν απλω­μέ­νο στο πα­ρά­θυ­ρο σε­ντό­νι, που το φυ­σού­σε ο άνε­μος να τα­ξι­δέ­ψει.
Κι ύστε­ρα άνοι­ξες τα μά­τια σου και ήσου­να σχε­δόν εξή­ντα, και εί­δες μή­νες διά­σπαρ­τους σ’ όλο το μά­κρος της ζω­ής, μή­νες που πε­ρισ­σεύ­α­νε –δεν έβγαι­νε σω­στός λο­γα­ρια­σμός!– ένας δέ­κα­τος τρί­τος, κι ύστε­ρα άλ­λος ένας, κι άλ­λοι που ακο­λού­θη­σαν, πολ­λοί, κι έστε­καν λέ­ει στο κα­τώ­φλι σαν τον γά­το που κοι­τά­ζει τους Ασώ­μα­τους με δί­χως φό­βο, ήσυ­χοι μή­νες, κα­λο­ζω­ι­σμέ­νοι, αυ­τοί, οι μό­νοι, οι πραγ­μα­τι­κοί σου μή­νες.
Αν έχεις χέ­ρια που ‘ναι άξια ακό­μα, θα ορ­γώ­σεις ένα χω­ρα­φά­κι βο­ρι­νό γι’ αυ­τά εδώ τα ορ­φα­νά σου, θα σπεί­ρεις σπέρ­μα με­θυ­σμέ­νο, κα­τά πως τους πρέ­πει, ανά­με­σα στα χέρ­σα, και ύστε­ρα θα κά­τσεις και θα πε­ρι­μέ­νεις, έτσι όπως πά­ντα εσύ ήξε­ρες να πε­ρι­μέ­νεις, και ένας κή­πος –θα δεις– θα αν­θί­σει εκεί του χρό­νου, εκεί που τώ­ρα βλέ­πεις μό­νο πέ­τρες να πα­τά­νε τον αέ­ρα, μη λυ­θεί κι αφη­νιά­σει, και ήλιο πυ­ρω­μέ­νο να δα­γκώ­νει μες στο κα­λο­καί­ρι τον κα­φά του Ψη­λο­ρεί­τη.
Κι αυ­τός ο κή­πος θα ’ν’ το σχή­μα σου στον κό­σμο αυ­τόν, τώ­ρα που επι­τέ­λους το σκαρ­πέ­λο απο­θυ­μή­θη­κε, κι εί­πε ωραία λό­για σάρ­κι­να –λό­για που φτά­ναν στο­λι­σμέ­να τα κα­λά τους, μ’ όλα τα πνεύ­μα­τα, με τις οξεί­ες, τις βα­ρεί­ες, κι όλες τις πε­ρι­σπω­μέ­νες τους να κυ­μα­τί­ζου­νε, έτσι που τους φυ­σού­σε η σκέ­ψη το σγου­ρό μαλ­λί και τις θω­ρού­σες όλο νά­ζι να πη­δά­νε στο κου­τσό των ήχων, μια στη σκιά τους, μια στο φως, να, ένα βου­να­λά­κι εδώ, λί­γο πιο σκο­τει­νά πιο πέ­ρα, κι ύστε­ρα, πά­λι πί­σω– μί­λη­σε το σκαρ­πέ­λο με τα τέ­τοια λό­για και με άλ­λα που δεν τα θυ­μού­μαι τώ­ρα, και εί­πε για ζωή και θά­να­το, αυ­τά που λέ­γαν κι άλ­λοι δη­λα­δή, μα τα ‘πε αλ­λιώς, για­τί εκεί­νοι με τα τρυ­φε­ρά τα χέ­ρια τί­πο­τα δε νο­γά­νε για να πουν.

Τέ­τοια εί­πε, που δεν τα θυ­μού­μαι τώ­ρα, εί­ναι αλή­θεια. Θυ­μά­μαι μό­νο που με­τά ο ου­ρα­νός κοκ­κί­νι­σε, σαν κά­ποιοι να του κλέ­ψαν ένα μυ­στι­κό που το κρα­τού­σε για τα γη­ρα­τειά του. Και από τό­τε εί­ναι που ο ένας σου μι­σός φο­βε­ρί­ζει την κα­κία, κα­τά πως ήδη ήξε­ρε να κά­νει, (ασκί γε­μά­το τρύ­πια τί­πο­τα, άχρη­στες βάρ­κες που δεν τα­ξι­δεύ­ουν ού­τε στων μι­κρών παι­διών τα όνει­ρα, μη­δε­νι­κά με πει­να­σμέ­να στό­μα­τα, γε­μά­τα απο­ρία, όπως εκεί­να που φυ­λά­νε τα φα­ντά­σμα­τα στις τσέ­πες τους) ναι, μα ο άλ­λος σου μι­σός –για δες το­νε!– το σκά­ει μυ­στι­κά απ’ τα κά­γκε­λα, σαν κα­λο­σύ­νη που πε­ρίσ­σε­ψε, και βγαί­νει ανυ­πό­μο­νη στον δρό­μο για να κά­νει τη δου­λειά της.
Λο­φία τσα­λα­πε­τει­νών, κι ανε­μο­δού­ρες άθι­κτες από τους κε­ραυ­νούς, κα­λο­λο­γούν αυ­τήν την ώρα, τώ­ρα που ο κή­πος κάρ­πι­σε μες στο σκο­τά­δι, και δε σε νοιά­ζου­νε τα τέ­ρα­τα που θα ‘ρθουν, σκιές μυρ­μή­γκων στην λευ­κή του φό­βου τους οθό­νη, μι­κροί Πο­λύ­φη­μοι που τους ζου­λάς μες στην πα­λά­μη σαν απο­κα­ΐ­δια.

Σκί­σε­τε τον μπερ­ντέ!
Ση­κώ­σε­τέ τον για πα­νί, να φύ­γου­με!
Τί­πο­τα τώ­ρα δεν θα εί­ναι αυ­τό που ήταν.