χάρτης
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ

διαβάστε σήμερα:

«…δεν είναι μεγάλη η απόσταση μεταξύ λογοτεχνίας και επιστήμης…»

χάρτης
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ

#47

ΣΤΗΛΕΣ:

Γιώργος Βέης, Τάκης Γραμμένος, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, Γιώργος Ζεβελάκης, Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, Δημήτρης Καλοκύρης, Χάρης Καμπουρίδης, Άννα Κουππάνου, Αχιλλέας Κυριακίδης, Θέμης Λιβεριάδης, Βαγγέλης Λιβιεράτος, Ιωάννα Λιούτσια, Άρης Μαλανδράκης, Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη, Γιώργος Μουλουδάκης, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Βασίλης Παπαγεωργίου, Γιάννης Πάσχος, Σάββας Πατσαλίδης, Νίκος Πρατσίνης, Έλση Σαράτση, Σάκης Σερέφας, Λάμπρος Σκουζάκης, Γιάννης Σμοΐλης, Μαρία Στασινοπούλου, Ανδρέας Τσάκας, Μίλτος Φραγκόπουλος, Άντεια Φραντζή, Γιώργος Χουλιάρας

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ:

Βασίλης Αικατερίνης, Δημήτρης Τ. Άναλις, Κώστας Αρκουδέας, Ευγενία Βάγια, Αντιγόνη Βλαβιανού, Ισμήνη Βλαβιανού, Τάκης Γεράρδης, Κυριάκος Γιαλένιος, Πέτρος Δημητρίου, Τιτίκα Δημητρούλια, Μαρία Διαμαντοπούλου, Μαρία Δριμή, Παναγιώτης Ελ Γκεντί, Αλέξης Ζήρας, Ρωμανός Ηλιόπουλος, Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, Φίλιππος Β. Καργόπουλος, Πάνος Καπώνης, Πάνος Κεραμεύς, Χαράλαμπος Κόκκινος, Μαίρη Κολώνια, Γιάννης Κορίδης, Χούλιο Κορτάσαρ, Βενίς Κουρί-Γκατά, Ηλίας Κουρκούτας, Χαρτ Κρέιν, Νίκος Κωσταγιόλας, Φίλιπ Λάρκιν, Γιάννης Λειβαδάς, Αλέκος Λούντζης, Μανώλης Λυδάκης, Σπύρος Μοσκόβου, Aγγελική Μουλαδάκη, Γιώργος Α. Μουτσινάς, Αρεταίος Μπεζάνης, Κωνσταντίνος Μπέλτσιος, Αγκουστίνα Μπέσα-Λουίς, Μαρία Α. Μποτσιβάλη, Γιώργος Μυλωνάς, Θεόδωρος Πάγκαλος, Στέλιος Παπαγρηγορίου, Αθηνά Παπαδάκη, Έλενα Παπαδάκη, Νικανόρ Πάρα, Γιάννης Πατσώνης, Εύη Πετροπούλου, Μανώλης Πιμπλής, - Πίντο, & Τσίντο, Έφη Χ. Πέτκου, Θανάσης Πέτρου, Ζωή Σαμαρά, Αντώνης Σέργης, Χρήστος Σιορίκης, Δημήτρης Σταματόπουλος, Μἀνος Στεφανίδης, Αλέκος Φασιανός, Γιώργος Φρέρης, Βάσω Χρηστάκου

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

φαινόμενα

Σελίδες για τον ΧΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗ

Ο Χάρης Καμπουρίδης (Ίασμος Κομοτηνής 1950-Αθήνα 2022), τακτικός συνεργάτης του Χάρτη από το πρώτο τεύχος, ήταν σημειολόγος και ιστορικός της Τέχνης, πρόεδρος της Εταιρείας Εικαστικών Μελετών (Αρχείο Νεοελληνικής Τέχνης). Διετέλεσε μέλος των επιτροπών προγραμματισμού τής Πινακοθήκης Ρόδου και της Εθνικής Πινακοθήκης, σύμβουλος της Κτηματικής Τράπεζας σε θέματα πολιτισμού και επίκουρος καθηγητής Επικοινωνιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην Ελλάδα (Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη) και στη Γερμανία (Άαχεν), όπου και ίδρυσε το διεθνές επιστημονικό περιοδικό Code: An International Journal of Semiotics (1977). Δημοσίευσε μελέτες σε πρακτικά συνεδρίων και ειδικά περιοδικά, οργάνωσε μουσειακές εκθέσεις για το ΥΠΠΟ και από το 1985 ήταν τεχνοκριτικός της εφ. Τα Νέα. Το 1993 εξελέγη μέλος της Academia Europea.

Με κείμενα των: Τάκη Γραμμένου, Γιώργου Ζεβελάκη, Αλέξη Ζήρα, Δημήτρη Καλοκύρη, Χάρη Καμπουρίδη, Γιώργου Μυλωνά, Δημήτρη Σταματόπουλου, Μάνου Στεφανίδη, Άντειας Φραντζή

{ Κλίμακες }

Προσωπικός συγγραφέας

Η έλλειψη προσωπικού συγγραφέα είναι η αιτία μαζικής προσέλευσης σε εκδηλώσεις παρουσίασης βιβλίων, που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία βιβλιοπωλείων, βιβλιοθηκών και άλλων φαρμακείων του πνεύματος, ακόμη και όταν κανείς δεν προσέρχεται, καθώς ούτως ή άλλως συνήθως χρειάζεται να αναδιπλωθούν καθίσματα. Οι περισσότεροι από τους προσερχόμενους έχουν πρόβλημα που θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί μέσω επικοινωνίας με τον προσωπικό συγγραφέα, που παρέχει ολοκληρωμένη και συνεχή φροντίδα, με στόχο την πρόληψη της αλογοτεχνίας και την προαγωγή σε καλύτερες θέσεις πνευματικής έπαρσης. Προβλέπεται ένα πλήρες φάσμα υπηρεσιών, από την ενημέρωση του λογοτεχνικού φακέλου κάθε ατόμου, την επίσκεψη για εξέταση, τη δωρεάν συνταγογράφηση των απαραίτητων αναγνώσεων ή συχνότερα περιληπτικών αναφορών, την παραπομπή για εξετάσεις σε ειδικούς ή για νοσηλεία σε λογοτεχνικά άσυλα, όταν υπάρχει ανάγκη. Οι εμπλεκόμενοι συχνά είναι αναγνωρίσιμοι από τη θητεία τους ως κριτές σε τηλεοπτικές εκπομπές, όπως GNTP (Ο επόμενος κορυφαίος ποιητής/πεζογράφος στην Ελλάδα), Survivor (με νικητή όποιον επιβιώσει από την ανάγνωση μαρτυριών που έχουν πρόσφατα εκδοθεί), Love Island (όπου σε απομονωμένο νησί ναυαγοί της ανάγνωσης καλλιεργούν «παρά φύσιν», δηλαδή δίπλα στη φύση, σχέσεις με αγαπημένα τους βιβλία) κ.ά. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

{ Κλίμακες }

Το τσόφλι

Αποκτηνώθηκαν. Και πλέξανε θρόνους ανυπόμονους κάτω απ’ το ιερό οστό, να εναποθέσουν μεγαλόπρεπα το αύριό τους, μα και το χτες που λένε ότι πάσχει από αϋπνία μες στην καρδιά των αδίκων, όπως το μαργαριτάρι μες στο στόμα του στρειδιού. Κι εσύ να μουλιάζεις την ψυχή σου σε παρηγορητικά ποτά, και να γρατζουνάς με τον δείκτη του αριστερού το τσόφλι, και να αφουγκράζεσαι από κάτω την καρδιά του αετού που χτυπά να φτερουγίσει έξω, κι άλλο δεν είχες απ’ αυτόν τον τρίτο δείκτη που έξυνε ακούραστα, και άλλη γλώσσα απ’ αυτή του δεύτερού σου στόματος να φωνάξεις βοήθεια. Κι έφταναν τώρα από μακριά οι επαναστάτες, αυτοί που σπάγανε τη βαριά την πόρτα με τα σφυριά τους, μα εσύ δεν ήθελες εκεί να πας, μόνο να λευτερώσεις ό,τι από κει ερχόταν ήθελες, μαύρο και σκοτεινό και αναστάσιμο, σαν πίδακας που ελευθερώνεται απ’ τα έγκατα της γης και ανεβάζει τη θερμοκρασία όλων των ρεμβασμών. Εσύ ήθελες μονάχα να σκαλίσεις την επιδερμίδα που λεπταίνει, όπως σκαλίζεις με κοντυλοφόρο τη λευκή σελίδα, κι όπως χαϊδεύεις τη χορδή να καταφέρεις έναν ήχο που δεν σε ξέρει, όπως φιλάς στο στόμα πάντοτε τον ίδιο πρώτο σου έρωτα δίχως να τον θυμάσαι, κι όπως απλώνεις μια πετσέτα κάτω απ’ τον ήλιο που μικρός κοιτούσες κατάματα, ώσπου μια μέρα βασίλεψε μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ

{ Κλίμακες }

Βασίλισσα Φαμπιόλα

Στην πλατιά σκάλα που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο, ανέμεναν οι υπεύθυνοι της υποδοχής και του πρωτοκόλλου, οι οποίοι με την δέουσα ευγένεια οδήγησαν τους προσκεκλημένους σε μια μεγάλη αίθουσα, στο βάθος της οποίας ήταν ευδιάκριτο το μακρόστενο τραπέζι του γεύματος, έτοιμο, λουλούδια στο κέντρο. Έδωσαν πληροφορίες για την ιστορία του μεγάρου και ενημέρωσαν ότι ίσχυαν απαράβατοι όροι συμπεριφοράς πριν, κατά την διάρκεια και μετά το γεύμα. Συγκεκριμένα, δεν υποβάλλονται ερωτήσεις στην βασίλισσα, εκείνη ρωτάει και ο ερωτώμενος απαντάει, η βασίλισσα κάθεται πρώτη στην θέση της και στη συνέχεια κάθονται οι προσκεκλημένοι χωρίς να τραβούν την καρέκλα τους, η βασίλισσα δίνει την εντολή να αρχίσει το γεύμα, οι πετσέτες φαγητού απλώνονται στα πόδια και όχι πάνω στο τραπέζι, η βασίλισσα κάνει την πρώτη πρόποση, εκ δεξιών της κάθεται η κυρία των τιμών και εξ αριστερών ο υπεύθυνος της εθιμοτυπίας, μετά το γεύμα προσφέρονται καφές, τσάι και βουτήματα, το κάπνισμα απαγορεύεται, η βασίλισσα αποφασίζει πότε θα αποχωρήσει, μετά την αποχώρησή της οι προσκεκλημένοι επιστρέφουν στο ξενοδοχείο τους όπως είχαν έρθει. Ήταν η ώρα να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, ένας αστυνομικός ανήγγειλε πως η Μεγαλειότητά της θα έφτανε σε δύο λεπτά. Κατά την είσοδό της, η βασίλισσα θα χαιρετούσε κάθε προσκεκλημένο χωρίς να δώσει το χέρι της, η υπόκλιση δεν ήταν απαραίτητη. ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ

{ Κλίμακες }

Πρέσβεις και χάρτες μεταξύ επικαιρότητας και memento mori

Αναφέρομαι σε έναν σπουδαίο πίνακα ζωγραφικής, ένα μεγάλο έργο σε αξία και διαστάσεις (τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων) της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου: τους «Πρέσβεις» (1533), του Χανς Χόλμπαϊν του Νεότερου· ενός Βαυαρού ζωγράφου γεννημένου το 1497, χρονιά της Συνθήκης Τordesillas, η οποία μοίρασε για πρώτη φορά στην Ιστορία τους ωκεανούς της οικουμένης, μεταξύ Πορτογάλων και Ισπανών, «τακτοποιώντας» γεωπολιτικά την κυριαρχία και το εμπόριο στους ωκεανούς στην απαρχή της εποχής των Μεγάλων Ανακαλύψεων. Ο Χόλμπαϊν από τα δεκαοκτώ του έμαθε την τέχνη του στη Βασιλεία και αναδείχτηκε στο Λονδίνο, από τα εικοσιεννέα του, σε εισηγητή της αναγεννησιακής ζωγραφικής εκεί ― κατά τους ειδικούς· οι ίδιοι οι Βρετανοί τον θεωρούν «πατέρα της βρετανικής ζωγραφικής». ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ

προβολές

Αφιέρωμα στον ποιητή ΔΗΜΗΤΡΗ Τ. ΑΝΑΛΙ

Ποιος είναι, άραγε, αυτός ο γαλλόφωνος Έλληνας ποιητής – όπως είθισται να χαρακτηρίζεται εν συντομία, καθώς, εκτός από ποιητής, υπήρξε πεζογράφος, δοκιμιογράφος και πολιτικός αναλυτής, ειδικός σε ζητήματα γεωστρατηγικής και μειονοτήτων των Βαλκανίων, αλλά, επίσης, αρθογράφος στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, στο περιοδικό Nouvelles Littéraires και μεταφραστής; Τι πρωτο-υπήρξε και τι πρωτο-έγραψε αυτός ο Έλληνας της Γαλλίας, με το παράξενα εύηχο όνομα και την –κατά γενική ομολογία– εξαιρετικά ευγενική και γοητευτική παρουσία;
Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Δ.Τ. Άναλι, ο Χάρτης –του οποίου υπήρξε παλαιόθεν συνεργάτης, από την εποχή της έντυπης κυκλοφορίας του– επιχειρεί ένα αφιέρωμα στα έργα και τις ημέρες του γαλλόφωνου ποιητή για να τον (απο)καταστήσει λιγότερο άγνωστο στους πολλούς και περισσότερο γνωστό στους κατά τι ή εν πολλοίς μυημένους. Αφιέρωμα μνήμης; Αφιέρωμα οφειλής; Μάλλον αγάπης αναγνωστικής έναντι ενός έργου πολυφωνικής αξιοσύνης.

Επιμέλεια: Αντιγόνη Βλαβιανού

Συνεργασίες: Δημήτρης Τ. Άναλις, Αντιγόνη Βλαβιανού, Ισμήνη Βλαβιανού, Τιτίκα Δημητρούλια, Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, Γιάννης Κορίδης, Βενίς Κουρί-Γκατά, Σπύρος Μοσκόβου, Νεφέλη Μωσαΐδη, Θεόδωρος Πάγκαλος, Εύη Πετροπούλου, Μανώλης Πιμπλής, Αλέκος Φασιανός, Γιώργος Φρέρης, Γιώργος Χουλιάρας

{ Δοκίμιο }

Περιηγήσεις στο μυθικό σύμπαν της ποίησης του Νίκου Καρούζου

[Για τον Νίκο Καρούζο] Στην τυφλότητα του Οιδίποδα, όπως και στα αλυσιδωτά πάθη της οικογένειας των Λαβδακιδών γίνεται κρυπτική αναφορά και στο ποίημα του Καρούζου με τίτλο «Αγορανομία, Ιοκάστη και Οιδίπους», ενώ η απάρνηση της όρασης από τον μυθικό ήρωα προβάλλεται ως σωτήρια στο ποίημα του με τίτλο «Να συνέρχεσαι στο ωραιότερο μαύρο». Θίγεται, ακόμη, η αιμομικτική σχέση του με τη μητέρα του, Ιοκάστη («κι όπως ένα τροχαίο μνήμης θανατηφόρο χαντακώνει για πάντα / την Ιοκάστη κι η μοίρα πυρπολιέται από τρόμο / κι όλο το Σύμπαν αποβαίνει Δυσφωνία»), η οποία υποδηλώνεται και στο ποίημα με τίτλο «Δυσημερία του στήθους». Επίσης, πίσω από την τυφλότητα του Οιδίποδα και του ιερομάντη Τειρεσία υπονοείται η ιδεολογική αφύπνιση και η κατάκτηση της αληθινής γνώσης στο ποίημα με τίτλο «Το υπεραστικό στιχούργημα», τις μυθικές καταβολές του οποίου συγκροτούν η αιμομιξία και η αλαζονεία του Οιδίποδα, καθώς και ο ρόλος των χρησμών. ΕΦΗ Χ. ΠΕΤΚΟΥ

{ Μετάφραση }

Ο άντρας που σκότωσα εγώ

Η βραχνή φωνή είχε έναν πειστικό τόνο που έκανε τους άλλους να στραφούν προς τον συνομιλητή τους ελαφρώς έκπληκτοι. Και πάλι, όμως, δεν τον πίστευαν. Η γυναίκα, που μαντάριζε σκυφτή στο αχυρόστρωμα κάτι κόκκινες κάλτσες, σήκωσε το κεφάλι κι έριξε μια διερευνητική ματιά στην κανάτα με το κρασί που βρισκόταν πλάι στα τέσσερα γεμάτα ποτήρια. Ύστερα το φιλοσόφησε και βυθίστηκε και πάλι στη δουλειά της. Τότε ο άντρας σηκώθηκε. Έδειχνε εκνευρισμένος. Ήταν κοντός και δυνατός, με μαύρα σγουρά μαλλιά σαν δαχτυλίδια, που τα τίναξε με το κάπως τρεμάμενο χέρι του. Δεν είχε, επ’ ουδενί, την όψη μεθυσμένου, αυτό όμως δε σήμαινε και τίποτα. Άντεχε άνετα μερικά λίτρα κρασιού δίχως να γίνεται αντιληπτός από όσους δεν τον ήξεραν. Όμως εκείνοι τον ήξεραν. Εξού και οι απαθείς εκφράσεις τους, τα χασμουρητά, τα συγκαταβατικά χαμόγελα. Αυτός το παρατήρησε. Προχώρησε προς τη λάμπα πετρελαίου, κοίταξε σκεφτικός το αδύναμο φως, όλο καπνό, έκανε στροφή και, με ασταθές βήμα, πήγε και κάθισε στην αρχική του θέση. Και επανήλθε: «Πιστέψτε με… φίλοι μου… εγώ το σκότωσα το γεροντάκι…» «Κόψε…», είπε ο Πέντρου. Και αυτός που καθόταν δεξιά του έκοψε την τράπουλα μηχανικά. «Εγώ τον σκότωσα… Εννοείται πως τον έκλεψα κιόλας φίλοι μου. Tον θυμάστε; Βρε το γέρο… μου άφησε κι ενθύμιο… κοιτάξτε!...» ΑΓΚΟΥΣΤΙΝΑ ΜΠΕΣΑ-ΛΟΥΙΣ (μτφρ. Ν. Πρατσίνης κ.ά.)

{ Ζωολογικός Κήπος }

Γράμμα σε μια δεσποινίδα στο Παρίσι

Μετακόμισα την περασμένη Πέμπτη, στις πέντε το απόγευμα, μέσα σε μια θολούρα και μια κόπωση. Έχω κλείσει τόσες βαλίτσες στη ζωή μου, έχω περάσει τόσες ώρες ετοιμάζοντας αποσκευές που δεν πάνε πουθενά, ώστε η Πέμπτη ήταν μια μέρα γεμάτη σκιές και λουριά, γιατί εγώ, όταν βλέπω αυτά τα λουριά, είναι σαν να βλέπω σκιές, σαν να με μαστιγώνουν έμμεσα, ελαφρά και φρικαλέα. Όμως έφτιαξα τις βαλίτσες, ειδοποίησα την υπηρέτριά σου ότι θα πήγαινα να εγκατασταθώ, κι ανέβηκα με το ασανσέρ. Ακριβώς ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο όροφο, ένιωσα ότι μου ’ρχόταν να ξεράσω ένα κουνελάκι. Δε σ’ το ’χω εξηγήσει ποτέ αυτό, μη νομίσεις ότι δε σου ’χα εμπιστοσύνη, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι τώρα ν’ αρχίσεις να εξηγείς στον κόσμο ότι πού και πού ξερνάς ένα κουνελάκι. Πάντα φρόντιζα να ’μαι μόνος όταν μου συνέβαινε αυτό, πάντα το κρατούσα κρυφό όπως κρύβουμε τόσα τεκμήρια αυτών που συμβαίνουν (ή τα κάνουμε να συμβαίνουν) όταν είμαστε ολομόναχοι. Μη με επικρίνεις γι’ αυτό, Αντρέ, μη με επικρίνεις. Πού και πού μου συμβαίνει να ξερνάω ένα κουνελάκι. Αυτός δεν είναι λόγος να μη μένω σε κάποιο σπίτι, δεν είναι λόγος να ντρέπεται κανείς και ν’ απομονώνεται και να κρατάει το στόμα του κλειστό. ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ (μτφρ. Α. Κυριακίδης)

{ Θέατρο }

Το θέατρο ενός κοσμοπολίτη: η περίπτωση του Peter Brook

[Για τον Πίτερ Μπρουκ] Όπως όλοι οι σπουδαίοι, οι σημαντικοί δημιουργοί, στην ουσία δεν φεύγουν. Αφήνουν πίσω την ψυχή τους όπως την έχουν καταθέσει στο έργο τους, αφήνουν το αποτύπωμά τους που κάνει και τη διαφορά για να τους θυμόμαστε. Δεν είναι διόλου υπερβολή ο ισχυρισμός που λέει ότι ο Brook ανήκει στους πέντε-έξι σημαντικότερους θεατρανθρώπους του 20ού αιώνα, στην ίδια κατηγορία με τον Antonin Artaud, τον Bertolt Brecht, τον Jerzy Grotowski, μεταξύ ολίγων άλλων. Ειδικά στη γενέτειρά του Αγγλία, μαζί με έναν άλλο Peter, τον Peter Hall, είναι αυτοί που θα διαμορφώσουν, σύμφωνα με την εύστοχη παρατήρηση του κριτικού Mark Lawson, τη φυσιογνωμία του αγγλικού θεάτρου το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, για διαφορετικούς όμως λόγους ο καθένας. Ο μεν Peter Hall θα επηρεάσει καταλυτικά τις εξελίξεις μέσα από τον ρόλο του στη δημιουργία και λειτουργία της Royal Shakespeare Company, αλλά και μέσα από τη 15ετή παρουσία του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, ο δε Peter Brook θα επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά νέων σκηνοθετών με τις απόψεις του περί θεάτρου, και κυρίως με τις αναγνώσεις των έργων του Shakespeare, αναγνώσεις οι οποίες θα δείξουν στους νεότερους πώς να σέβονται την ποίηση του δημιουργού, χωρίς κατ’ ανάγκη να ακολουθούν πιστά, να εγκλωβίζονται στις όποιες αυστηρές πρακτικές και σκηνοθετικές υποδείξεις του, και τούτο γιατί, όπως συνήθιζε να λέει, όλα τα πράγματα γερνάνε και απαιτούν φρεσκάρισμα μετά από 4-5 χρόνια. ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΤΣΑΛΙΔΗΣ

{ Το χαρτάκι }

Παραμύθια για παιδιά που κοιμούνται αμέσως

Ο θησαυρός του γίγαντα. Ο άπληστος γίγαντας είχε στην κατοχή του ένα μυθικό θησαυρό. Ο γίγαντας φύλαγε μέσα στα μεγάλα χέρια του σωρούς από χρυσάφι, από διαμάντια, από σμαράγδια, από ρουμπίνια κι από ζαφείρια. Ο γίγαντας φοβόταν πάρα πολύ, μην τυχόν και του κλέψουν τον πολύτιμο θησαυρό. Ο γίγαντας σκεφτόταν: «Αν ήμουν πιο μεγαλόσωμος, θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να αρπάξει κάποιος το θησαυρό μου». Ζήτησε τις υπηρεσίες ενός μάγου ο οποίος, με αντάλλαγμα ένα πουγκί γεμάτο χρυσάφι, του ετοίμασε ένα φίλτρο που θα τον έκανε να μεγαλώνει καθ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο γίγαντας ήπιε μονορούφι το παρασκεύασμα που του πούλησε ο μάγος. Και πράγματι συνέχισε να μεγαλώνει και να γίνεται όλο και πιο ογκώδης. Καθώς γινόταν όλο και πιο τεράστιος, ο γίγαντας ήταν πολύ ικανοποιημένος διότι με την κολοσσιαία δύναμή του δεν θα άφηνε κανέναν να κλέψει το θησαυρό του. Όσο περνούσε ο χρόνος, όμως, το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπο του γίγαντα. Του σβήστηκε του γίγαντα το χαμόγελο από το πρόσωπο, επειδή έγινε τόσο μεγάλος που ο θησαυρός έμοιαζε μικροσκοπικός μέσα στα τεράστια χέρια του. ΠίΝΤΟ & ΤΣίΝΤΟ (μτφρ. Κ. Παλαιολόγος)